Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

(Poszłabym za Tobą)

beta_b
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Poszłabym za Tobą i na koniec świata,
latała nad ziemią wygrzanego lata.
Przeżywała chwile i dobre, i słabe,
poszłabym na wspólną życiową wyprawę.

 

REF.: Poszłabym na wspólną życiową wyprawę... hej!

W moim świecie facet to same kłopoty.
A kłopoty z Tobą mają smak przygody,
więc już się nie boję, że przyniesiesz straty,

bo czas wspólny mamy żywy i bogaty.

 

REF.: Bo czas wspólny mamy żywy i bogaty, hej!


Poszłabym za Tobą w ciemno, za horyzont,

gdzie nieznane światy ludziom towarzyszą.
By odkrywać siebie i Ciebie na nowo.

Poszłabym daleko, poszłabym za Tobą.

 

REF.: Poszłabym daleko, poszłabym za Tobą, hej!

 

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
11
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Alicja_Wysocka mowa jest o dobrych chwilach i słabych. Jak jest tylko pod górkę, trzeba się wycofać. 

 

@Marek.zak1 to zadanie dla tych szarych, by nie byli kłopotem 

@Hiala cały w tym ambaras...

@Łukasz Jasiński chyba tak, jeśli taki odbiór 

@violetta a po jakim czasie mija na stałe choroba morska?

@Łukasz Jasiński nie zgadzam się

@Annna2 trzeba znaleźć swego a on ową swoją. Mój nie podziela zdania. 

Dziękuję za obecność i słowo, bb

 

 

1
Łukasz Jasiński

Łukasz Jasiński

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@beta_b

 

Ma pani prawo powiedzieć: "nie zgadzam się" - jednak pani słowa nic nie znaczą, otóż to: brak jakichkolwiek argumentów...

 

"Mam żal do lewicy, że ignorowała mężczyzn - nacjonaliści to wykorzystali!"

 

Patrycja Wieczorkiewicz

 

Redaktorka Prowadząca:

krytykapolityczna.pl

 

Pamiętam, jak kiedyś Anna Maria Żukowska powiedziała, iż facetów należy oswajać i jak to odebrałem? Jak pogardę i umniejszanie: godności - roli mężczyzn w strukturze społecznej, zresztą: została ona w polemice skompromitowana przez Krzysztofa Bosaka.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Łukasz Jasiński trudno mi skomentować polityczną wypowiedź

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Lewaczki są skrajne, z założenia.

Nie jestem skrajna. Nie dzielę świata ze względu na płeć, choć rozróżniam końcówki. I nie mam intencji walczyć przeciw (sobie) ani nazywać/utożsamiać interesy stron. 

Nie jestem właściwym dla Pana rozmówcą. Nie wkręcam się i używam wagi (braku argumentów). Nie, bo nie. A bo tak. Pozdrawiam.

 

@Berenika97 dzięki!

 

Ściskam wszystkich, bb

beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@[email protected]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Jej się nie chce, o czym śpiewa, 

 

a PL ma ciekawość, świadomość różnych stanów, również tych słabych. Nie ma tu gwarancji, że się podróż uda, ale jest odwaga, żeby ruszyć dalej. 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • beta_b
      (Przyjemność życia)

      Przez beta_b · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar @Marek.zak1 Panowie, jestem wdzięczna za lekturę. Delikatność się przyda na świecie! Bb
    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Bereniko, podobno są kobiety i dziewczyny, które nie cierpią, jeśli druga ma taką samą. No na mnie to nie działa- ja się cieszę z choćby z tego powodu, że ktoś ma gust podobny do mojego, że nie jestem taka ostania - mogę nawet siedzieć obok,  a co? Celowo nie można? A czasem i z zazdrości, że Twoja jest ładniejsza, zdarza się kąśliwa uwaga albo i złośliwa psota - no cóż... :) @beta_bNo to jeszcze coś. Wiesz, jak obok mnie usiądzie ktoś w wełnianej bluzce, albo w czymś, co jest szorstkie (marynarka, żakiet) - to się przesiadam - no po co mam się drapać? Dzięki :)
    • beta_b
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

      Przez beta_b · Opublikowano

      Historia wdzięczna a puenta znakomita. Podkreślona flamastrem. Z przyjemnością Alu. I jesteśmy zgodne w kwestii miłych materiałów. Bb   PS zniszczyłam w dzieciństwie mamie ulubioną bluzkę. Nałożylam lalce jako sukienkę i obcięłam nożycami rękawy, bo były za długie. Słabe wspomnienie (nie robiłam na złość, tyle że nikt mi nie powiedział, że tak nie można). 
    • Berenika97
      Cisza

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Miłość jako akt kreacji - niezwykłe ujęcie. Słowa płyną lekko, naturalnie i zabierają mnie w sferę mistyczną i cielesną jednocześnie. I niech trwają, niech się stwarzają, natura nie zna pojęcia "koniec". O ciszy nie piszę, bo poeci wiedzą lepiej, jak ją dotknąć.  
    • Hiala
      Drewniane serce

      Przez Hiala · Opublikowano

      Stara, drewniana figura kiedyś w głównej nawie swoje miejsce miała. Wszystkie prośby, intencje i żale — przez tyle lat w jej kierunku wypowiadane — słuchała. Łzy, czasami,na posadzkę świątyni spadające — widziała. Na pytania: „Czy jesteś?”, „Czy widzisz, co robią?” — nawet gdyby mogła odpowiedzieć, odpowiedzi nie znała. A jednak, mimo swego milczenia, była jak światło w ciemności— ci, którzy przychodzili, znajdowali w niej jakąś ciszę, cień nadziei, poczucie, że nie są całkiem sami. Z wysokości swego cokołu patrzyła na dzieci trzymające matki za rękę. Na starców z różańcem w dłoniach. Na zagubionych, którzy z lękiem w oczach i gniewem w sercu stali w półmroku. Na zakochaną dziewczynę, co szeptała: „Niech mnie pokocha”.   Niemy świadek wszystkiego, co kruche i piękne w człowieku. Jej drewniane ramiona wypłowiały, twarz popękała przez wieki. Spojrzenie, wyryte przez dłuto, nie straciło jednak łagodności. Nie mogła cofnąć czasu. Nie miała mocy sprawczej. Nie znała odpowiedzi na modlitwy. A jednak — była. Właśnie to „bycie” było jej najważniejszym darem. Z czasem nowe figury, dekoracje zaczęły otaczać ją z każdej strony. Ona — skromna, lekko pochylona — wciąż stała. Stała i słuchała. Choć nie znała słów, rozumiała ciszę. A w tej ciszy ludzie mówili najwięcej. Została zdjęta z cokołu. Ostrożnie, bez ceremonii. Przeniesiona do zakrystii. Tam, między szafami z ornatami, obok zapasowych lichtarzy i zakurzonych mszałów, stoi cicho — zapomniana. Nie słyszy już szeptów modlitw. Nie czuje ciepła ludzkich spojrzeń. Nie widzi łez spadających na kamienną posadzkę.   Czasem tylko, przez uchylone drzwi, wpadają do niej echa liturgii: odległe śpiewy, brzęk dzwonków, szelest procesji. Serce z drewna — czy może w ogóle istnieć takie serce? — ściska wtedy tęsknota. Tęskni za kobietą, która codziennie zapalała przy niej maleńką świeczkę. Za chłopcem, który z obawą patrzył w jej oczy, zanim odważył się przystąpić do spowiedzi. Tęskni za szeptem: „Pomóż mi przetrwać…”. Za zapachem wosku i kadzidła. Za szczególną chwilą ciszy, gdy kościół był pusty, ale ktoś wchodził — i tylko dla niej klękał. Choć zrobiona z drewna, nosi w sobie ślady tych wszystkich dusz, które przez lata złożyły przed nią swoje ciężary. I nie umie zrozumieć, dlaczego została odsunięta. Czeka. Bo figury — tak jak ludzie — potrafią czekać. I wierzyć, choć nie potrafią mówić. Czeka. A jej drewniane serce, w zakrystii między szafami, wciąż wystukuje słowa pieśni: „Kto się w opiekę…” A ona słucha.   Rzeszów 24. 07.2025

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...