Smutek wojny

[szaraklara]

Jak zapach bzu o poranku,

ja wyczekuję ciebie, tęsknię,

pamiętam te chwile,

ten stolik malowany,

ja, ty przy nim

i te chwile całe,

kiedy tak trwaliśmy w szczęściu,

zakochani.

 

Ach, ja tęsknię, mój miły,

to wojna cię zabrała,

już świat cały mi przygasł,

i zostałam sama.

 

Ach, kiedy wrócisz, miły?

 

Ja tęsknię...

[Hiala]

@szaraklara tęsknota - bardzo ładnie - pozdrawiam 

[Naram-sin]

Wyjdę po raz kolejny na potwora bez uczuć wyższych, ale wiersz mnie nie przekonał. Ta scenka w założeniu ma poruszyć (bo wojna, rozstanie, tęsknota), ale nie została osadzona w żadnych realiach, nie ma w niej życia, pozostają jedynie teatralne gesty i słowa.

A na to, aby osoba mówiąca w wierszu nabrała charakteru ponadczasowego, uniwersalnego, aby przemawiała głosem wszystkich kobiet żegnających tych, którzy ruszają na wojnę, tekst jest zbyt uproszczony, powierzchowny, naiwny.

[Aleksandra1991]

@szaraklara  popieram komentarz niżej. Nie staraj się pisać na siłę i czymś czego nie przeżyłaś. Zbyt sztuczne, pisz co czujesz.

[Łukasz Jasiński]

A czytam tak:

 

Jak zapach cichego bzu

o poranku - ja, wyczekuję, ja

 

i tęsknię przytłoczona losem

świata - pamiętam

 

odchodzącą raz na zawsze 

chwilę...

 

To tylko i wyłącznie moja skromna interpretacja...

 

Łukasz Jasiński 

[Leszczym]

@szaraklara Mam czasem takie wrażenie, miewam czasem, że do tego to taki rodzaj wojny jest, że nie wiadomo kto z kim i o co walczy tak naprawdę. Że te armie są jakoś przyukryte i niedopowiedziane i czasem specjalnie nie mówiące światu w imię czego. Wojna to może nie jest jeszcze, ale te spory światopoglądowe mają właśnie jakiś taki nieprecyzyjny wymiar. Coś jeszcze gorszego bo de facto nieokreślonego. I przez to i bardziej niebezpiecznego i bardziej manipulującego. Ale to tylko teoria :)