Dbajmy o umarłych

[Bcmil]

Dbajmy o naszych umarłych,

my - jeszcze przed własnym końcem.

Metryki zgonu wbrew woli

przecież są takie krzywdzące.

 

Życie to najśmieszniejsza gra

nadziei i wiary próżnej -

wygrywa ten, którego z nas

Tanatos zachowa na później.

 

Lecz są i tacy, których on,

podnosząc swe oczy znudzone,

skazuje nie na nagły zgon,

lecz długą zabawę w koniec.

 

Im nie wystarcza święta msza,

czy małe płomyki zniczy

i nie dość cicha zawsze jest

przykrótka minuta ciszy.

 

Wdychają w płuca ten sam pył,

śnią nocą tę samą miłość,

i żyły wciąż dźwigają krew,

choć coś jakby się zmieniło.

 

Wdychają w płuca ten sam pył,

śnią nocą tę samą miłość,

lecz ciągle noszą w sobie głaz

serca, które kiedyś biło.

 

Dbajmy o naszych umarłych,

tych, którzy są między nami,

bo im nie trzeba tak dużo,

ot gram współczucia czasami.

[Roma]

Poruszający, dojrzały i pięknie zbudowany wiersz.  Uderzył we mnie powracający motyw z piątej do szóstej strofy - jakbym dostała pyłem po oczach, ten zabieg zostawia we mnie ślad, mam nadzieję, że trwały i, że nie zapomnę o tym co ważne.

[Bcmil]

@Roma dziękuję pięknie za te słowa!

[Dagna]

Piękny, mądry wiersz. Kiedyś sama stwierdziłam, że nie boję się śmierci, ale przeraża mnie ta, która jest wśród ludzi - którą noszą w sobie. Ty, Autorze piszesz o tym, co możliwe do naprawienia, uważasz, że niektórym można zanieść „ życie” i tchnąć w nich ducha- przy zdrowo ukształtowanych duchach tak, jest to możliwe i warte prób, może to na swój sposób zobowiązanie, by wspierać osoby samotne ( też mam taką znajomą :).

Ale uważam, że są też ludzkie truchła duchowe, bezpowrotnie zniszczone (w dzieciństwie?), które już nigdy się nie odbudują, bo mają w sobie często świadomie maskowaną , nihilistyczną pustkę. Mówię o osobowościach toksycznych i narcyzach, czyli o zaburzeniach nieuleczalnych i wręcz szkodliwych w kontaktach, pozdr.

[Bcmil]

@Dagna oczywiście, życie stawia nas w różnych sytuacjach, różnych obliczach śmierci. Chciałem w wierszu jakoś przekazać tą dobrą wiarę, że próbować pomóc można i należy, bo gorszy od przegranej bywa status quo.

 

Dziękuję za wpis

[wierszyki]

Ten ósmy wers mnie jakoś wybił. Może jednak coś się uda zmodyfikować.

Ogólnie, fajnie, że sens dla Ciebie jest ważniejszy od rytmu.

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

[Bcmil]

@wierszyki dziękuję za tą poradę

[Naram-sin]

Umarli za życia. Wiele rodzajów symbolicznej śmierci można pod to podciągnąć. Zapomnienie przez bliskich, przyjaciół, ewoluujące w samotność i w  świadomość tego, że nie jest się już nikomu potrzebnym. Ale też np, traumy życiowe, depresję, poczucie bezradności i braku sprawczości. Albo jeszcze inaczej - zobojętnienie, znieczulicę. Lub - coraz powszechniejszą - alienację społeczną (przez innych, ale przez siebie samych także, i to nie tylko w mechanizmie obronnym, ale też dla pozostawania w strefie komfortu). Dużo by pisać. Gram współczucia - czy to coś zmieni, czy to coś pomoże? Jako ludzkość, stajemy się coraz bardziej martwi społecznie.

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Wiesz, myślę, że owszem, zanieść kwiatki, posprzątać grób, cóż więcej można zrobić? 

Bardziej trzeba dbać o żyjących, póki jeszcze są. Twój wiersz zapada gdzieś głębiej, zostawia z refleksją.

Jestem już któryś raz pod Twoim wierszem i nie wiem co napisać. Mam bliską znajomą, choruje na LSA, przez dwa lata odwiedzałam ją, zazwyczaj z jakimś jedzonkiem, zmiksowanym dokładnie, bo w tej chorobie zanikają w szybkim tempie wszystkie mięśnie po kolei, na końcu te, które odpowiadają za oddech. Jak dotąd, nie ma na żadnego lekarstwa.

To jest straszne, zresztą, piszesz o tym słowami długa zabawa w koniec.

[Bcmil]

@Alicja_Wysocka jeju, to straszne. I z drugiej strony myślę, że w człowieku pokazuje się to, co najbardziej ludzkie, kiedy może komuś w gorszym stanie chociaż próbować pomóc.

[ireneo]

@Bcmil

Każdy zaczyna żywot z wyrokiem śmierci i grób nie jest mu potrzebny. Opiekunom tak i jedt wizytówką pamięci o zmarłym.

Ofiary pożarów, trzęsień ziemi, tsunami i co tam jeszcze milosierni bogowie komu wyszykuja nie będa mieć żalu, że nie mają zadbanych nagrobków pod bezkresem oceanów.

Zachowany na koniec przegrywa bo ostatniego nie ma kto pochować. 

Wierzący powinni starać się umrzeć tuż po powiciu aby nie mieć szansy nagrzeszyć. 

 

Sam mogę jak najwcześniej  byle we śnie.

Jezus, jako bóg w ludzkiej skórze, też nie chciał żyć dłużej, choć mógłby i do dziś czekać na krzyż.

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Nie chcę się wdawać w dysputy religijne ani polityczne, zawsze masz kogoś po przeciwnej stronie, to trudny dla mnie temat do uniesienia, szczególnie publicznie.

Rozumiem Ciebie, słyszałam, że miłość, to śmiertelna choroba, przenoszona drogą płciową, 

Jednak nie podejmuję dyskusji na ten temat, czuję  się w tym temacie bezradna. 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[ireneo]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie znam tak tworzonej miłości. Sparafrazowalbym, że życie jest przenoszone tą drogą. Miłość do tego w ogóle niepotrzebna.

Poczynani też dlatego nikt ich nie pyta kiedy, gdxie i w jakim kolorze chcą stać w kolejce po metrykę z wyrokiem śmierci bez winy.

Mocnych zapewne nie ma. Też nie wiem jaki będę w minucie ostatniej jak też ile będzie trwała. Na pewno nie w hrobie czy urnie będę, a w pamięci. Ta też umrze jak o tych sprzed setek tysięcy lat też i kochanych jak nienawidzonych. 

 

Może autor dowiedzie wiedzy, iż znarłym troska o groby tak potrzebna...