Grafoman o sukienkach

[Robert Witold Gorzkowski]

 

Znowu zapłoną ognie w twych oczach

otwierasz szafy przepastne wrota

kurz już się zebrał na siwych włosach

melancholijnie zza zaświatów kochasz.

 

A cóż tu robią stare sukienki

zielona w stójkę rękaw bufiasty

materiał piękny niczym gipiura

kiedyś na trawie zagniotła kwiaty.

 

Do piersi tulisz te wszystkie cuda

kręcisz się z nimi jak w pięknym walcu

wciąż jeszcze myślisz że z ich pomocą

cofnie się życia okrągły parkiet.

 

I po kolei wszystkie wyciągasz

aż ze zdziwieniem patrzą się stroje

jakby pytały czym zasłużyły 

żeby powrócić na ciało twoje.

 

Ta letnia z halką jeszcze ją czujesz

wiatr cię utulał układał plisy

zwiewnie docierał do twoich ramion

tak czule szeptał jak ją kołysał.

 

Ta aksamitna gdy do opery

biegłaś spóźniona w jesiennej słocie

lekko siedziała na miękkim krześle 

w loży skrywając płomienny półcień.

 

No i ta żółta wycięty dekolt 

tysiące oczu błądziło za nim 

jeszcze przypomni nostalgii urok 

i kiedy pierwsze róże pachniały.

 

I choć włożona jest ta sukienka 

co silnie serce wzruszyła nocą

pod nią nie widać ciała przejrzyście 

mrok pokrył parkiet otulił w liście.

 

 

Edytowane Niedziela o 12:39 przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Jaki romantyczny, bujny wiersz:)

[Alicja_Wysocka]

@Robert Witold Gorzkowski

Rymy nie są konsekwentnie trzymane. Czasem wiersz rymuje się, a innym razem

w ogóle brak. To powoduje nieregularność rytmiczną i miejscami zaburza płynność czytania. 

Warto byś zachował jakiś system, co nadałoby formie ład i lekkość.

Średniówka zachowana, ale momentami wiersz wydaje się  (może tylko mnie) trochę „przeładowany” obrazami.

Ma ciekawy, nostalgiczny klimat – sukienki jako metafora wspomnień, przemijania

i tęsknoty. Ten motyw, działa na mnie całkiem dobrze. Wreszcie pozbyłeś się patosu, oby tak zostało :)

Pozdrawiam :)

Edytowane Sobota o 12:49 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Sztuka jest kierowana do emocji czytelnika i moje emocje są twoim wierszem, poruszone, chociaż usterki, wymienione przez Alicję zaburzają płynność czytania. Nostalgia, przemijanie są poprzez wyjmowanie sukienek fajnie oddane, bo przeszłość przez nie mówi i to, jak wspomniałem, wprost do emocji czytającego. Pozdrawiam

[Bożena De-Tre]

Rozmażyłam się przy tej '' aksamitnej do opery''......ach te emocje i wspomnienia i chyba o to Ci chodziło.Pozdrowienia 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Bożena De-Tre napisany dla odbiorcy więc pewnie coś w tym jest dzięki.

@Marek.zak1 usterka czy chcemy czy nie chcemy towarzyszy nam w naszym życiu. Najważniejsze aby z optymizmem do niej podchodzić i wtedy szybko ją pokonamy. Dzięki Marku

Edytowane wczoraj o 06:46 przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Jednakże smutny jest ten wiersz. Jak z treści wnioskuję opisałeś domowy, samotny bal u starszej kobiety.

Coś w tym jest, bo przecież starość nie chodzi na duże koncerty, unika wieczorów na mieście, trzyma kurczowo torebkę i ciągnie wózek z zakupami. Tylko czy taka rozrywka jak zaglądanie do szafy w poszukiwaniu wspomnień jest zdrowa? Jak dla mnie to okrutne działanie i trochę wbrew sobie.

 

Pozdrawiam :)