Stroiciel żył

[Florian Konrad]

niepewność. oby nie nastąpiło oddalanie się
kształtów, aby nie zaczęły przybierać zamierzchłych
form: koromysła, lampy naftowej, wartburga
(zamiast ostatniego wolałbym, rzecz jasna,
Mohsa Ostentatienne Opera Sedan,
czy jakiekolwiek auto wolnowyścigowe,
ale pomarzyć dobra rzecz).

abym nie cofnął się do czasów Samotności.
to wyjątkowo paskudna partia polityczna.

zaklinanie. moja mała i wulgarna dorosłość
jest w istocie opuszczonym daczowiskiem,
z którego wyniosły się wszystkie stare komuchy.

pomodliłbym się, kochanie, abyśmy nigdy
się nie rozstali. pokornieję i źle mi z tym.  

wystrzelono konfetti. łapię, w przeciągu
mniej niż sekundy, zanim zdąży spaść na
podłogę, składam z niego porwaną gazetę.
nie jest to, niestety, Trybuna.
na szczęście – również nie Gość Niedzielny.

i dobrze, że mój medalik nigdy nie zwycięża
w konkursie na najładniejszą blaszkę.
okazuje się nie dość święty wizualnie.
za mało nawodniony.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Florian Konrad rozumiem :-)))

[Naram-sin]

Blaski i cienie przemijania rozłożone na kwanty. Zacny wiersz.

[Florian Konrad]

Dziękuje za komentarze!

[andreas]

@Florian Konrad

 

Samoobsługa?

 

gnuśny stroiciel pianin z Hanoi

przy instrumencie ślicznej dziewoi

stał się dziwnie pobudzony

choć w niej brzmiały inne tony

czuł że się szybko sama dostroi