Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Leszczym

Czy można mieć za złe, że artysta zbyt często maluje, muzyk za często gra, albo kucharz za często gotuje? Twórczość to nie harmonogram urzędowy, tylko "podarek" dzielenie się myślą, emocją, obserwacją. Czasem intensywny, czasem chaotyczny, ale zawsze żywy. W świecie pełnym hałasu lepiej mówić własnym głosem. Masz swoją treść i ją lubię za nią gonić - drę cholewy czy zelówy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Opublikowano

@Domysły Monika Masz dużo racji. Niech w tym zakresie góruje personalizacja. Ktoś chce pisać wiersze raz na miesiąc, niech pisze raz na miesiąc. Ktoś chce uczestniczyć z przerwami niech to robi. Chcesz wakacji jedź na wakacje. Chcesz nie zanudzić otoczenia nie zanudź. Ale jak chcesz wypisywać ile wlezie to rób tak. Chcesz być leniwy leniuchuj sobie, chcesz tyrać tyraj. Do sukcesu różne drogi prowadzą, bardzo różne... Ale można też sobie poprzestać na małym i olać sukces. Bo tak też można. 

@Jacek_Suchowicz Faktem jest, że przy tym podejściu, już chyba tysięcznym, nie powstało Nic dwa razy :)) Ani tekst piosenki pt. Róża. Dla przykładu tylko podam. Przecież bywa i tak :) Może tak bywać. Może nawet tak być zawsze :)

@MIROSŁAW C. Generalnie bardzo lubię pojęcie Amorfizmu... Jakoś tak mi jest bliskie. Ale to trudne zadanie jest, bardzo trudne... Pzdr. M. 

Opublikowano

@andreas Czasem próbuję podejść psychologicznie, a czasem mi psycha siada i nic nie kumam. Jakaś taka za duża gra, przerasta mnie bardzo dużo spraw... I wbrew pozorom coraz to więcej, a nie coraz mniej... I to też jest jakaś taka prawda o dorosłości niestety... 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie umiem tak od razu zostać na stałe ale może... zostanę na chwilę, na rogalika, na jeden wers przy kominku, na szept wśród trawy, na dźwięk Twojego bębenka i na ciszę między nutami. :)
    • boli mnie serce gdy ulicą idzie smutek i żal na czarno ubrane   boli mnie mocno gdy ktoś w oczy patrząc kłamie głupio się uśmiecha   boli mnie słysząc że Putin nie chcę odpuścić że wojna cieszy go   boli mnie strasznie gdy ktoś mówi że jest głodny bo nie ma na chleb   ja nie wstydzę się tych boleści bo wiem że bez nich nie byłby sobą  
    • @Annna2Wzruszyłam się, robię to zawsze, gdy czytam twe słowa. Pani Urszula napisała: "nadczynność myśli gonitwa zapędy galop zerwany w pół taktu zawały przystańmy wkrótce nas tu nie zastaną [...] przemija życie jak noc: w oka mgnieniu, przemija ziemia w ułamku promieni"    Jak wiesz, to z "Raptularza" .

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Berenika97 Bereniko, słodka Bereniko. Kiedy Ty tak do mnie piszesz.... to ja nie chcę żebyś Ty wracała.....ja chcę żebyś została na stałe. Rano będę Cię częstował kruchymi rogalikami z masłem i garściami świeżo zebranych malin. A wieczorami przy kominku, albo ognisku, albo zwyczajnie /co staje się modne u poetów/ siedząc na rozgrzanej lipcowym słońcem trawie, będziesz nuciła swoje piękne wiersze a ja będę cichutko przygrywał Ci na bębenku z cicha przy tym zawodząc.   A noce.....mój Boże ! W czerwonych różach albo na jedwabnym prześcieradle.....   Nie odchodź. Zostań. Proszę. Bereniko......
    • Karolina zobaczyła łzy cieknące po twarzy. Nie mogła pojąć „zwykłego” okrucieństwa tłumu wobec tych niewinnych i zabiedzonych istot. Wkrótce wrócił pastor z żoną. Pani Irena przyniosła kilka pudełek mleka w proszku i torbę wypełnioną innymi dobrami ze Szwajcarii. - Wyjdzie pani normalnie, drzwiami frontowymi - stanowczo powiedział duchowny. - Zapowiedziałem, że jeżeli będą panią traktować bez szacunku, to zrezygnuję z przyjmowania jakiejkolwiek pomocy zza granicy - dodał. - Odprowadzę panią i dziewczynki - pocieszała pastorowa - proszę się nie bać. Kobiety wyszły a Edward Kocki ciężko usiadł na krześle i zamyślił się. Karolina cicho i delikatnie spakowała wszystko, co dziś otrzymała na plebanii: materiały źródłowe, luźne kartki maszynopisu pracy doktorskiej i swój prezent. - Zobaczyła pani, jak chrześcijanie traktują chrześcijaństwo - zwrócił się do niej pastor - serce mnie boli, jak to widzę. Ludzie, którzy tam stoją i żądają teraz dóbr materialnych, jeszcze niedawno wyzywali nas od Niemców lub heretyków. A ja walczyłem o wolną Polskę w dywizji pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Ech, życie ciągle nas zaskakuje. - To prawda, dziś się o tym przekonałam - potwierdziła dziewczyna. Pożegnała pastorostwo, podziękowała za niezwykłą pomoc i udała się na dworzec. Tam już w pociągu zastanawiała się nad lekcją, jaką dziś otrzymała. Rozważała, czy wyniesione tego dnia doświadczenie nie było przypadkiem najważniejszym w jej dotychczasowym życiu?  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...