Symfonia Kosmicznego Istnienia

[Lach Pustelnik]

 

 

 

 

symfonia kosmicznego istnienia

 

Otoczyły mnie dźwięki łagodne

Wiatr  w  liście  drzew  dmuchał  ostrożnie

Gładził je ciepłym oddechem poranka

I pochylały się trawy i krzewy

I      drzewa      w      nieustającym     akcie

Wdzięczności dla nieznanego

Bowiem czerpały energię z ruchu

I        spijały        promienie słońca        darczyńcy

Hojnego   bóstwa   któremu   istnienie   swe zawdzięczały

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Rozum odbiera i w życie wtłacza

Świadomość tej zależności uparta

Nie do zniesienia jak niewolnictwo

Którego pęt zaciśniętych nic nie rozluźni

I nie wyzwoli nawet myśl czysta

Najstarszych mędrców sprzed wieków głębokich

Przeżuta     przez          miliardy    istot          wrażliwych

Uginających się pod ciężarem bytu swojego

 

 

 

 

 

A   wiatr   swoje   czyni   i   Słońce   nie   gaśnie

Wzajemnie w utrzymywaniu się wspomagając

Porządku rzeczy i praw fizyki

I algorytmów które czuwają

Nad porządkiem wszystkiego bytu

 

 

 

 

 

I  wiem  że  myśl  żadna  wplątana  w  sieci

Zależności      kosmicznych     nie      zmieni

Tchnienia   najlżejszego   nawet   podmuchu

Ani promieni nadbiegających

Z otchłani kosmosu nieskończonego
I bez wysiłku wymuszających
Istnienie moje w czaso-przestrzeni

 

 

 

 

 

 

A  wiatr  gra  na  liściach  drżących  jak  struny

Mieniących się nutkami kolorów

Z tęcz wszystkich natchnienie pobierających i zachwyt

I trwogę mi przynoszących

 

 

 

 

 

Realność   zatraca   się   w   nierealności

Granicy już żadnej nigdzie nie widzę

Ze snu się budzę, lecz śnię już następny

I jeszcze jeden i znów kolejny

Budzę się budzę miliardy razy

A sen się ze snu kolejny wyłania

Eony niczym sekundy mijają

I myśl przepada i oświecenie

Nie-przebudzony znów rezygnuję

Niczego więcej nie oczekuję

 

 

 

 

 

A wiatr to ustaje, to znowu wzbiera

A Słońce zza chmur się jasne wyłania

Choć  czuję  grozę  i  słyszę  w  oddali

Pomruk  i  ciemność  burzy  niszczącej

Zgaszą muzykę gromy piorunów

I nuty zielone rozproszą na wichrze

I czas się nowy wyłoni z nicości

Lecz czy go żywy jeszcze doczekam?

 

 

 

 

 

Czy w ciszy powstałej usłyszę rodzące

Się z wolna melodie Grajka Bożego?

I czy w szarości kolory tęczy

Łzami radości wypełnią znów oczy?

 

 

 

 

 

Zasnęli buddowie w kamiennych blokach

Wykuci męką istot cierpiących

Nie      zburzyły       spokoju      wiecznego

Barbarzyńców szalonych zastępy

Nie   musieli      z        martwych powstawać

Oświeceni. By zbawiać żywych

 

 

 

 

 

Raje z łoskotem się zatrzasnęły

Wrót co do niebios nas prowadziły

I upadł człowiek i umarł człowiek

Bo nie miał siły

Bo był przegniły

 

 

[Naram-sin]

Za dużo furor divina, zdecydowanie.