Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Partner na życzenie

poezja.tanczy
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
poezja.tanczy

poezja.tanczy

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Z tomiku: Inni wrzucają, my wyławiamy

 

 

Partner na życzenie

 

Praca była dla niego najważniejsza

Nieważne jaka, każda najistotniejsza

 

A rodzina? Przecież dla nich to robił

Ale czas, za mało, więc tylko szkodził

 

Żona czuła się niedoceniana

Córka, całkowicie ignorowana

 

Syn, prosił o czas daremnie

On, spekulował, bardzo przyziemnie

 

Że kiedyś to się przecież zmieni

Że swoje zarobi i los odmieni

 

A los dawał mu nauczkę

Choć nie wiedział, pędził na stłuczkę

 

Choć nie zdawał sobie z tego sprawy

Myślał, że z rodziną zbyteczne zabawy

 

Deficyt miłości, nierozpoznanie

Potrzeba litości i rozeznanie

 

Aż żona w końcu go zostawiła

Zabrała dzieci, i go pogoniła

 

Bo co to za mąż, który się nie stara

Nie daje siebie, w zamian ma dolara

 

Bo co to za życie, dla pieniędzy tycie

Zostało mu tylko, z pieniędzmi współżycie

 

                         //Marcin z Frysztaka

 

 

 

Piszę opowieści, sztuki teatralne, dialogi kabaretowe i wiersze

 

Wszystkie moje książki
         Za darmo
Znajdziesz na stronie:
        wilusz.org

 

 

//I wszystkiego pięknego dla drogich koleżanek

Nie tylko przy święcie

M.

Edytowane przez poezja.tanczy (wyświetl historię edycji)
11
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

tu moralitet całkiem złożony

o mężu który zaniedbał zonę

 

syna rodzinę pokochał pracę

no bo przy kasie problemy stracę

 

a to nieprawda i jakaś bzdura

najbliżsi jego chcieli akurat

 

jego miłości i czułych gestów

sąsiad dał im to - lecz po sąsiedzku

 

:))

 

 

nie piszę powieści  ani sztuk teatralnych

2
Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

To są niestety stereotypy, które się usilnie wmawia społeczeństwu. Jemu, że ona chce pieniędzy, a jej, że ma ich chcieć... no i się kręci karuzela. Czasami zeskoczy z niej jedno z dwojga, czasami żadne.

 

Pozdrawiam :)

 

Za  życzenia dziękuję.

Edytowane przez Natuskaa (wyświetl historię edycji)
1
poezja.tanczy

poezja.tanczy

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Hiala

Nic na to nie poradzimy. Każdy sam wybiera.

Dzięki za odwiedziny

 

@Marek.zak1

Dokładnie. Skrajności nam nie pomagają

Dzięki

 

@andreas

:) :) 

Nie da się nie zgodzić z Mistrzem S. 

 

@Jacek_Suchowicz

Po sąsiedzku, na tę sprawę

Udowodnił sąsiad, dobrą zabawę

:)

Dzięki

 

@Rafael Marius

Powiedziałbym choroba naszych czasów

W jedną, albo drugą stronę

 

@Natuskaa

Ciekawy temat poruszyłaś. Że to społeczna presja poniekąd. że "wymogi naszych czasów".

Zamiast skupiać się na budowaniu związku, mamy wypełniać określone role

Które mają nam w założeniu łatać to co podziurawiły

A dziurawią jeszcze bardziej

 

@iwonaroma @Domysły Monika @Adaś Marek @akowalczyk

Dzięki Wam wielkie

M.

 

1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Andreas dał dobry post... Sztaudynger miał celne powiedzenia, to tutaj, celne nad wyraz, co i Ty, Marcinie...

zaznaczyłeś w swojej treści.

Pozdrawiam.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bazyl_prost
      tea?

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • aniat.
      Grudniowa cisza

      Przez aniat. · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A.Between
      Mapy bez powrotu

      Przez A.Between · Opublikowano

      Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • violetta
      Zaklęcie

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • infelia
      Pokuta

      Przez infelia · Opublikowano

      Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...