William Shakespeare - Sonet 130

[Andrzej P. Zajączkowski]

Pani mej oczy jak słońce nie świecą;

Korale od ust bardziej czerwone.

Gdzie śnieg biały, jej biust śniady nieco;

Włosy jak druty; czarne, skłębione.

Róż w różnych barwach wiele widziałem,

Lecz na policzkach coś nie ma żadnych;

Wiele w perfumach woni wąchałem,

Bardziej niż oddech mej Pani ładnych.

Lubię gdy mówi, choć w mej opinii

Muzyka milsze dźwięki przywodzi:

Nie widziałem jak stąpa bogini,

Ma Pani raczej po ziemi chodzi;

A przecież, dla mnie jej piękno tak żywe,

Krzywdą dam, porównania fałszywe.

 

I William:

My mistress’ eyes are nothing like the sun;

Coral is far more red, than her lips red:

If snow be white, why then her breasts are dun;

If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damasked, red and white,

But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight

Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know

That music hath a far more pleasing sound:

I grant I never saw a goddess go,

My mistress, when she walks, treads on the ground:

And yet by heaven, I think my love as rare,

As any she belied with false compare.

 

 

[Amber]

@Andrzej P. Zajączkowski Niedoskonałości mogą sprawić, że ktoś staje się bardziej autentyczny i bliski. Realizm w poezji Shakespeara jest warty uwagi i pozwala docenić piękno w codzienności. Estetyka przekładu w niczym nie ujmuje Pani raczej po ziemi chodzącej. Pozdrawiam:)