Dzwony

[Agnieszka Charzyńska]

W miejscu strzelistej wieży i kolumn wysmukłych

Stos połamanych cegieł tworzy wieloznaczność,

Sterczą  kolczaste drzazgi zwalonej kopuły,

W niebyt odeszło piękno, proporcja i gładkość.

 

Na potłuczonych okien błyszczące okruchy

Skrwawione słońce zerka wejrzeniem zdziwionym,

A po gruzach  się snują – jak zbłąkane  duchy

Światłocienie wypełzłe, blade, umęczone.

 

Ponad pustką zbolałą, o barwie granitu,

Brzmi pogłos sześciu dzwonów głuchy i mosiężny.

W szarosinej oprawie zranionego świtu

 

Wciąż trwa szorstki, chropawy, złowrogi, potężny,

Choć dzwonów tych urwanych poranione ciała

Pokrył już alabaster błyszczący i biały…