Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

*** (Czekamy wszyscy)

FaLcorN
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

FaLcorN

FaLcorN

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz powstał po lekturze: Gerber, do Różewicza II

 

Czekamy wszyscy
dzieci, młodzież, dorośli
na kres dni, życia koniec
wraz z wiekiem bardziej świadomi
albo nieświadomi - od starości

 

Codziennie zbieramy:
sekundy, minuty, godziny
uśmiechy, smutki i stany przejściowe

 

Trzeba się cieszyć z tej możliwości
danej raz, na jakiś czas
trzeba wierzyć:
w ciepły wiatr, uczuć nurt
głębie słów, w chwilę i jej czar

 

Co nam innego pozostało?
lepiej zapomnieć zegara tykanie...
wyjść z domu, iść jak najwolniej
Słońca promieniem skórę karmić
i się nie martwić, z tym się zdąży

 

Czekamy wszyscy
taki nasz los, od pokoleń
i tak będzie, albo nie będzie
wszystko w naszych rękach i drodze

 

4
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
FaLcorN

FaLcorN

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Dared

Nie było żadnego zamysłu, tylko wena. Napisałem to w ~30 minut. Poprawiać nie będę bo nie mam takiego zwyczaju. Poprawi mnie kolejny wiersz. Działam artystycznie czyli nie dłubię w słowie, a piszę - taką mam spontaniczną filozofię. Bardziej treść niż forma. Moja myśl życiowa jest zawarta w tym wierszu. Jest lekki nadmiar słów, zgadzam się. Ten nadmiar słów tworzy koryto wiersza, w którym myśl płynie. Myślę, że jest OK, poprawi mnie czas.

pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Leszczym

Leszczym

Opublikowano
Opublikowano

@FaLcorN Wyszedł Ci ten wiersz. Trochę już znam Twoją poezję, zerkam czasem, choć ostatnio trochę rzadziej, ale ten wiersz to na moje rozeznanie tutejsze jeden z Twoich lepszych. Choćby dlatego, że go dobrze technicznie napisałeś ;)) Fraza Czekamy jest tutaj dużą frazą. Też kiedyś coś popełniłem o czekaniu. No i piosenka nieśmiertelna Kuby Sienkiewicza... No dobra, to sobie czekajcie a ja idę na spacer, a jutro na koncert. Mam nadzieję, że tego doczekam :)) Ale my jeszcze mamy coś ekstra w tym czekaniu, otóż w gruncie rzeczy nie bardzo wiemy na co czekamy :))))) Czekamy na coś, a coś zgoła innego nas spotyka :) Nawet nie bardzo wiem, czy w ogóle się domyślamy na co tak czekamy ;))) No ale to może ja tak już mam :)

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Garść 1

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Scena 1   Gość ubrany na zielono recytuje : „ Rak, wspak; warszawskie, poznańskie; nawet nie czuję, jak rymuję.   Gość odświętnie ubrany reaguje: „ rymy gramatyczne i częstochowskie”.   Pierwszy uczestnik kpi : „częstochowskie, krakowskie, bydgoskie”…   Drugi bohater mówi stanowczo : „ dziękuję” po czym nóż szykuje…                                     Scena 2   Pierwsza grupa ludzi jest ubrana normalnie … Głosi : „ Jesteśmy poprawni.”   Druga grupa jest ubrana jaskrawo… Krzyczy : „Jesteśmy poprawniejsi”.   Dwie drużyny kłócą  się i zaczynają się bić. Nagle Pan z brodą woła : „ Ujmijmy rzecz metaforycznie”. Wszyscy godzą się i zwierają.   W końcu tańcują, przyśpiewując : „ Niech żyje metafora i niech się kłócą internetowe fora”.                              Scena 3   - Yorku,  Yorku … - Kogo wołasz ? - Pieska.  Choć twoja poezja  jest sympatyczna.                                         Scena 4   Udział bierze poeta i gruba lala.   Literat mówi prowokacyjnie: „trala”  Kukła odpowiada : „lala”   Kukła tańcuje i kiwa się. Przewraca oczyma. Po chwili poeta zdejmuje z niej suknie. Gdy chce ją z powrotem włożyć; guzik urywa się.   Poeta pyta : „lala”? Kukła odpowiada : „trala” Literat mówi : Skoro postradałaś rozum, przeprowadzę operację. Wyjmuje sprężyny i puch. Wszystko się rozsypuje .                                                 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • _M_arianna_
      Góralu, z ula róg?

      Przez _M_arianna_ · Opublikowano

      Tyrada i zdrada dar dziada. (Ryt)         Ma ta; łapy, sztaba, bat. Zsypała tam.              Gilu, konnica rac. Inno - kulig.          Kama, hodowca Jac - wodohamak?            On... O - Witalisa ras i lat - Iwono.                   Czajnik - z kin jaz(z) - co?              
    • Arsis
      Drżenia niewidzialnych membran

      Przez Arsis · Opublikowano

      Słyszysz jak gram? Usłysz, pomimo szumu. Pomimo piskliwej w uszach ciszy. Odbija się od ścian pustego domu echo przeszłego czasu.   Trwam. I ty trwasz. Trwamy razem w tej maestrii umierania.   Zaciskam powieki. Otwieram…   Za oknami zieleń drzew. Szeleszczące liście dębów, kasztanów. Za oknami dzień. Słońce pałające spoza chmur.   Tylko te okna. Odrapane. Zaciągnięte kotary…   Te okna…   Wiesz. Upiłem się.   Ładunek w teście nuklearnym o kryptonimie „Boltzmann”, miał siłę 12 kiloton.   Na pożółkłej stronie starej gazety prototypowa lampa do naświetlań. Pod nią, na stole, spalone kawałki skóry z czarną sierścią kozła. Na ścianie zarys śmiertelnego odbicia. W lustrze stojącego trema...   Na pierwszej stronie Las Vegas Sun, uśmiechnięta tancerka przymila się do obiektywu z bielmem katarakty na oczach.   Zatrzęsło w posadach, okienne szyby wypadły z ram.   Urządzenie RDS-6s w pierwszym sowieckim teście jądrowym eksplodowało z silą 400 kiloton. Pochmurne niebo semipałatyńskiego poligonu jądrowego rozbłysło piorunującym światłem.   Na stepie. Na wilgotnej trawie. Po której ojciec szedł wtedy, malejąc, kiedy oddalał się coraz bardziej. Zatapiał się w ciszę. I kulał na lewą nogę. Utykał...   Poranione oczy w domu na pustkowiu.   Oczy umarłego od dawna ojca. I oczy nieżywej matki.   Skąd tyle tego, skąd? Tych widm, co były kiedyś obojętnymi za życia ludźmi ?   Nadpalone obrazy na ścianach. Na ścianach… Na popękanych… Portrety. Zdjęcia. Pergaminowe twarze…   Spierzchnięte gorączką usta…   Czyje?   Moje? Twoje?   Całkowicie obce…   Zaciśnięte w kreskę bez wyrazu, bez emocji. Bez wiary...   I oboje spoglądają na mnie zasklepionymi czarną ziemią oczodołami, gdzieś spomiędzy głębokich warstw przeszłego czasu.   Przechodzą obok mnie jak ślepcy, widząc bez oczu geometrię nieprzestrzenną, przezroczystą.   I obmacują wszystko w wielkim zdziwieniu, jakby odkrywali na nowo tajemnicę swojego dawnego życia.   Opukują lekko opuszkami palców. Przedmioty. Rzeczy pozostawione w nieładzie. W niedokończeniu…   Nawołując się w ten sposób poprzez drżenia, które są wychwytywane, tylko przez nich. Ponieważ są zbyt nikłe, na tej nazbyt niewidzialnej membranie.   Na ścianach szara pleśń i szron nuklearnej zimy.   Ślady czyichś rąk. Rozczapierzonych palców i ust. Co były przytknięte do zimnej powierzchni spękanego tynku.   A więc to tu ojciec całował swoją jedyną Marię, która go nawiedziła tuż przed śmiercią. To tu dostąpił aktu wniebowzięcia, mimo że jego truchło leży teraz na podłodze w stosie rozsypanych piór. W pyle rozkładu.   Postępującej atrofii.   Na pustyni. Na pustkowiu...   Zatrzaśnięte drzwi żelbetowego bunkra. Stalowe wrota…   Na pustyni słońce zaświeciło po raz drugi.   Wtedy…   Schron atomowy ma na ścianach rdzawe smugi od nawracających deszczów. Od tych ciągłych nawrotów piskliwej w uszach melancholii.   Ups…   Butelka wypadła mi z dłoni. Roztrzaskała się o podłogę,   * Budzę się…   Rozwieram pozlepiane oczy, które widzą podwójnie. Potrójnie…   Postrzępione światło wysypuje się z ekranu telewizora szumiącą kaskadą mżących pikseli.   *   Tu przerywam pisanie, ponieważ coś mną za bardzo wstrząsnęło…   I pełno tu kształtów znikomych w zapachu przepływającego kurzu. W zapachu uschniętych fiołków…   W pyłkach, które idą powietrzem. Przechodzą lekkim podmuchem po skroniach...   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-21)    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Mam poważny problem

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      mam duży problem ktoś mi w spadku podrzucił marzenia cóż z nimi począć    nie spełnię ich przecież cholera wie co za nimi się kryje   może ktoś komuś chce dokuczyć wyśmiać albo nauczyć kłamać   a może zechce tęczę zbudować namalować echo dogonić wiatr   a ja biedny żuczek tylko wiersze  umiem pisać więc nici z tego   chyba że ktoś z was moi najdrożsi  za uśmiech zechce je odkupić
    • Duch7millenium
      Paradoks Maslowa

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      @Stary_Kredens Szczerze mówiąc - na pewno. Ale to jeszcze nie jest żadna odpowiedź.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...