Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kocham Grecję

violetta
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
violetta

violetta

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano


 

 

na plaży zakładam jedwabne pareo
owijasz delikatnie kropelki morza
zostaną ze mną dłużej 
jak czerwony hibiskus śmiejąc się 
z pięknie muśniętej opalenizny 
wracaj po zapach plumerii

 

 

 

14
  • Odpowiedzi 41
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Popularne dni

Top użytkownicy w tym temacie

Popularne dni

Popularne posty

violetta
violetta

na plaży zakładam jedwabne pareo owijasz delikatnie kropelki morza zostaną ze mną dłużej  jak czerwony hibiskus śmiejąc się  z pięknie muśniętej opalenizny  wracaj po zapach plumerii  

violetta
violetta

@poezja.tanczy kąpiele w morzu uzdrawiają:) @Łukasz Jasiński do odważnych świat należy:) @Rafael Marius ja spotykam dużo Francuzów w mojej okolicy:) 

violetta
violetta

@Rafael Marius takie są fajne przygody ludzi, dlatego lubię wyjeżdżać, podróże uczą pokory:) ma się inne spojrzenia na sprawy:)

violetta

violetta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Rafael Mariusw Polsce tego nie ma aż tak:) nie byłam zadowolona i dlatego wyjechałam do Grecji, a tu zawsze nie zawiodą:) w tych gorszych hotelach też jest fajnie:) obok jest mały hotelik 3 gwiazdkowy i sympatyczni tam ludzie, bo spotykam na plaży, rodzina, a mama ich zawsze stoi na plaży:) nie widziałam, żeby leżeli, i jest też taka rodzina, co nie zabrali jednej córki, a ta siostra na plaży cały czas rozmawia i się widzą przez telefon, zapytałam, dlaczego jej nie zabrali:) komedia :) Polacy to jednak dziwni ludzie, ale momentami zabawni:) 

1
Rafael Marius

Rafael Marius

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niektórzy uważają, że tak się można szybciej opalić.

 

Grecy są specjalistami od turystyki od wieków, a u nas to dopiero raczkuje tak naprawdę w porównaniu z nimi.

 

Tęsknią za sobą. Najlepsze koleżanki. To dobrze, że tak jest, choć z drugiej strony mogła by też poszukać sobie towarzystwa na miejscu.

Może by się jakiś miły chłopczyk znalazł...

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Przemyt

      Przez Starzec · Opublikowano

      @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Perpetuum

      Przez Starzec · Opublikowano

      gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...