Zbożny wierszyk

[poezja.tanczy]

@agfka

Bo co straszy, śnić przestanie

Bo co pastwi, na grzybobranie

 

Ciekawie napisane

Przyciągnęło uwagę

 

Pozdrawiam miło,

M.

[dgghj]

@agfka

Zwierz groźny – to prawda, on się chowa i rośnie do rozmiarów odyńca, przecież taki mały takiego głosu by nie wydobył!!

Podobno w Noc Świętojańską mozna go spotkać w tej Jego prawdziwej ogromnej postaci, jeśli ktoś się nie boi – to jedna z przeszkód podczas poszukiwań Kwiatu. Ale tak naprawdę to Kwiat szuka nas, nie my Jego, lecz to już inna bajka :D

Pozdrawiam :)

[aff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję.

Właściwie, to poprawiłam ten tekst, ale juź obczytany tylekroć w tej wersji..

Dziękuję

Bardzo ciekawie komentujesz, Olgierd. Tak właśnie, skąd ta moc ;)

Straszny, bo nie pozwala się wyspać, noce są krótkie, w dni skwarne brak siły.

Mało czasu. 

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Człowiek niewyspany jak pijany albo i gorzej.

 

[Łukasz Jasiński]

Ładnie 

 

Łukasz Jasiński 

[dgghj]

@agfka

A, dlatego straszny, ale straszny musi być duży w jakimś sensie, więc to samo  Dzięki za miłe słowo.

[aff]

Dodałam poprawioną wersję drugiego wierszyka, choć kto wie, może lepsza była taka po prostu nieskończona, bo autorkę jednak zmorzył sen...

 

 

 

 

Bardzo mi miło, że tyle osób przeczytało i zostawiło swój ślad, dziękuję i pozdrawiam :-)

@Monia dziękuję :-)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję :-)

 

Tak, to samo właśnie. To taki obraz świata, podpowiadany nam przez zmysły, bez przyjmowania tego, co wiemy ;-)

 

Samoloty odrzutowe zostawiają na niebie nieraz taką białą drogę, mój syn mi kiedyś powiedział, że gdy mówiłam: "popatrz, tam leci samolot", który był mały, srebrny  i ledwie widoczny w promieniach słońca, myśłał, że samolotem jest te właśnie biała droga.

Zaprawdę można było się przestraszyć, bo ślad na niebie raz rósł, raz się rozwiewał, na całe szczęście kierował się w inną stronę.

 

 

 

Pozdrawiam i dziękuję :-)

[dgghj]

@agfka

Te odrzutowce to mogą być anioły, kiedyś żegnałem się widząc. Teraz sądzę, że to ptaki z długimi ogonami gubiące pióra, bo w niebie to są ptaki lub anioły lub smoki, samoloty, wszystko z jednej parafji; będą takie srebrne w mojej mitologji ptaki. Nie wiem jeßcze czym są chmury, czy są z pierza, takie poduchy? To by było fajne. Obłok, oblec poduchę w poszewkę, a dalej obłóczyny ale i błąkać, obłęd i łąka, włóczyć i włók (sieć) – w nich można się zagubić, jak w bloku, obłoku bez "o" okrągłości. Chcę o tym pisać gdy już opanuję całe rdzenne słownictwo, jestem w trakcie. Masz rację, wiedza z drugiej ręki jest do kitu, dzieci jeßcze widzą i czują co jest, a nie co wydaje się dorosłym. 

 

Pozdrównież :)

[aff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hulajnożec jest niezwykle oryginalny, ale mi też nieraz trudno się odpowiada, jak pewnie i wielu innym i nie zamykam przez to wiersza.

Niekoniecznie dałabym serduszko dla ostatniej zwrotki, ale jako wierszyk, a nie jakiś animalistyczne zaklęcie, na plus.

Pzdr.

 

[dgghj]

@agfka

Sam nie wiem, chcę wyjść z cyklów publikacji i kasowania textów, myślałem być tak właśnie jedną nogą. Chyba rzeczywiście odblokuję, bo ktoś moze po prostu chcieć skomentować. Dziewictwo w Hulajnożcu mam nadzieję ze da się odebrać bardziej abstrakcyjnie, stąd ten dziecinny animizm może pasuje. Dzięki za koment, komęt, komęć? – odpowiedź na wierszyk.

[dgghj]

@agfka

Com-mentum to byłoby są-mięć po polsku, ale to niezrozumiałe, komentarz w sumie oznacza wrzucanie swoich trzech groszy, więc dzięki jeßcze raz za ODDŹWIĘK :D

[aff]

Dziękuję Michał  pozdrawiam @Leszczym