Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Łyczek

Lidia Maria Concertina
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

agfka

agfka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja sobie wyobraziłam szklankę jako słowo-erzac dla szklanego akwarium. 

Przenosimy coś z miejsca na inne, ale pozbawione korzeni, wspomnień. Nie znam Autorki, ale wydaje mi się, że to może chodzić o alegorię takiej "bezpaństwowości", przepraszam za brzydkie wyrażenie, kolejnego pokolenia.

Pozdrawiam :-)

(Proszę mnie wytrącić z mylnego przekonania, jeśli popadłam)

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Dagmara Gądek

Dagmara Gądek

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@agfka …nie śmiałabym nikogo wytrącać - to nasze prawo by tkwić we własnych interpretacjach, gdyż są nasze; nawet wbrew dobrej woli Autorów, aby przekonać do swojej wizji…

 

Jest jeszcze opcja, ku, której się skłaniam i jak sądzę o TO chodziło Autorce - aby pokazać, że uczucia są, ale okoliczności sprzyjających im do ( nie zaistnienia , ale rezonansu w drugim ) - już brak , słowem : nie ma podglebia dla miłości, i tak rozumiem  pustą szklankę, natomiast obstaję uparcie, że sformułowanie jest mało precyzyjne, proste i niewyrafinowane - tak się nie da ludziom przekazywać myśl, poezji. Wielostronność płaszczyzn dla interpretacji tworzy się  wyrafinowaną liryką, a nie brakiem precyzji wypowiedzi.

 

pozdrówki miłe

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@agfka …Twoja interpretacja też ciekawie uzupełnia obraz i moje sugestie - w obliczu  niepełnych uwarunkowań , zaistniała sytuacja przypomina tak jak piszesz akwarium, względnie bańkę - rzeczywistość uczucia jest niekomplementarna, bo oparta na jednostronnych, indywidualnych przesłankach więc  pozostaje tylko u zainteresowanego; bez progresu, nie obejmując przyszłości.

 

pozdrówki uśmiechnięte  

Edytowane przez Dagmara Gądek (wyświetl historię edycji)
2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Lidia Maria Concertina

Lidia Maria Concertina

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Dagmara Gądek I niby kilka wersów, a zrobiła się burza w szklance wody - na szczęście nikt nie utopił mnie w jej łyżce

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A  tak poważnie, to Wasze komentarze są genialne, zwłaszcza w zestawieniu z moją "wizją" : ta pusta szklanka, to kompletny BRAK uczuć, czyli woda, która nie wyleje się z przestrzeni, do której jej nie nalano ... 

Pozdrawiam serdecznie!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Dagmara Gądek

Dagmara Gądek

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

… nikt nie śmie topić nikogo w łyżce 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

; wszyscy się uczymy, bo to takie hobby

 

Brak uczuć - zdarza się i to normalka ; ale metaforyczne porównanie samego braku - będącego nicością  - do cieczy, ; podlegającej zmianom, konkretnej, posiadającej swoją symbolikę życia - hmmm… zastanawia - ( ale to Twój wiersz,

więc zostaje pozdrawiam miło ;))

Edytowane przez Dagmara Gądek (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • iwonaroma
      nie widzę swojej twarzy

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @befana_di_campi  dziękuję:)       @corival :) Dziękuję i również pozdrawiam:)       @Ewelina cieszę się:) Dziękuję i również pozdrawiam:)    
    • iwonaroma
      jaki kolor ma melancholia?

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Sylwester_Lasota  Śliczny... Dzięki :)    
    • Dekaos Dondi
      Rozmowa Zwierzątek

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Tekst powtórkowy, nieco zmieniony.     – No to możemy zaczynać. Jak widzę jesteśmy w komplecie. Świnka, Piesek, Kotek… no i ja, Pani Przewodnicząca. – A kto cię wybrał, że zapytam? – Droga Świnko, zważ na to, że jestem inna od was, nie byle czym. Mam dwie piękne nóżki, a wy wszyscy pozostali, po cztery. – Ja zrozumiałem: wypróżniam. Nieważne. Tak czy siak, gdyby założyć, że mamy po dwie zapasowe, ale schowane, to też wychodzi po dwie. – Piesku drogi, psu na budę twoje gadanie. Fakt jest faktem. To ja jestem najbardziej podobna do człowieka. – O rany. Ale wybrałaś porównanie. Ja tam chodzę swoimi drogami. Szczególnie tymi, po których chodzą myszy. – Mniemam, że do czasu. – Masz racje Gęś. Ale bywa, że zamiast do czasu, uciekną do dziurki. – Drogi Kotku. Chcą przeżyć. Twoje zdziwienie, o kant podwórka rozbić. – Drogi Piesku, ja też. Ale ktoś musi polec, by ktoś nie musiał.     – No właśnie. Mieliśmy gadać o sensie życia, a nie o sprawach kulinarnych. – Świnko. Twój sens jest oczywisty: rzeźnik, wyroby, obiad. – A ty to niby niezniszczalna? Oskubią śpiewająco, poduszki zrobią, wypatroszą, wspomogą nadzieniem, zaś na patelnie włożą, usmażą... i taki finał będzie. – A ja wątpię, żeby mnie zjedli. Stoję sobie przy budzie… – Przy jakiej budzie? Teraz dyskutujemy na łące wśród polnych kwiatków. – O psia mać! Rzeczywiście. Ale skąd tu my? – Piesku, nie wiadomo. Nie przejmuj sierści! – Jestem kotką drapieżnikiem, ale odczuwam lęk, bo podobno ludzie potrafią drzeć ze sobą koty. Nie pomyślałam... psia krew. – Gdzie? Jestem ranny? Wzywajcie weterynarza! – Tu ziemia... piesku. Nieładnie drzemać podczas epokowej dyskusji.   – Chwaliłam swoje dwie nogi, ale teraz jest mi cholernie wstyd. Chyba mówię do rzeczy? – No coś ty Gęś! Częściej od. – Jesteście złośliwi. Naprawdę. – Chcesz dostać w dziób? – Kocie! Wypraszam sobie… – Kluskę. Leży obok. Przecież karmią cię nimi żebyś była tłuściutka… a później skwiercząca. – Przestańcie. Nie lubię takich gorących wygłupów. – Skąd tu kluska? – Może przyszła? – Co ty bredzisz? – A widziałeś, że nie przyszła? – Nie. – No właśnie.   – A mnie ktoś ostatnio podłożył świnię. Sztuczną kość mi dali. Myśleli, że nie szczeknę zorientowaniem. – Nie przypominam sobie, żeby mnie podłożono przed psią budę. Ale nieważne. – Oj Świnko. Metaforyczną świnię. Wiesz co to jest metafora? – Jak ktoś dostaje fory przed metą. Zgadłam? Na pewno tak. – Jestem Przewodniczącą i powiem wam definitywnie: metafora jest wtedy, kiedy człowiek nabazgra jakieś hece pazurem, a inni mogą to przeczytać i pomyśleć sobie, co tylko chcą. – To nie lepiej pisać bez metafor? – Pewnie, że lepiej. Ale to ludzie. Nie pogadasz. – Gęś… aleś ty mądra. Po same pióra. A każde bardziej puste od poprzedniego. – Lepiej puste, niż pełne byle czym. – A mnie kiedyś gęś kulawą nogą kopnęła. – W które miejsce? – Nie wiem, ale wiem, że miałczałem przez jakiś czas i to przez→ły Zgroza! A przecież tylko myszy szukałem w jej z piórach. – Za przeproszeniem, ja tobie nie przywaliłam. Mam dwie zdrowe nogi i nie łażą po mnie myszy. A poza tym jestem dobrze wychowana i nie w głowie mi kopanie miałłczących kotów, nawet przez dwa→ły. Wolę rozmyślać o przystojnym łabędziu. – Raczej hodowana i lepiej rozmyślaj o łabędzim śpiewie twojego żywota. – Kocie, czy ty zjadłeś zatrutą mysz? – To powiedział Piesek. Odgęgaj gęsinę ode mnie w tym temacie.   – Piesku! Surowa kość ci zaszkodziła. Nie jedz tego więcej. Proszę. Błagam. – Gęś! Co z tobą? Pytamy wszyscy, wszystkich pozostałych. Kiedy przestaniemy nawijać o pierdołach. Przecież nikogo to nie interesuje. – Ależ Świnko! Niby kogo ma interesować, skoro poza nami nikogo tu nie ma? – Skąd masz tą pewność? No powiedz sama: ile rozumu może być, w takiej małej gęsiej główce? – Nie ważna ilość, tylko jakość. – No jeszcze banałem gęgłaś. – To, że nikt nie słucha naszego gadania, nie upoważnia nas do tego, żebyśmy pieprzyli głupoty, na całą łąkę. Chociaż nie wiadomo. Może pasikonik ? – Piesku drogi… słuchał, ale przestał. Wlazłam na niego omyłkowo raciczką. – Na pewno omyłkowo? – Ojejku! Na pewno. Gdyby świadomie, to bym na niego usiadła.   – Kocie! Dlaczego milczysz? – Czekam na mysz. Głodny jestem. – Skoro milczysz, to po co odpowiadasz? – Żebyście wiedzieli, że milczę. – A ja czekam na rzeczową merytoryczną dyskusję, o sensie naszego życia. – Przecież wszystko jasne. Gęś i Prosiak, zostaną zjedzeni, ty Piesku, staniesz przy budzie, a ty Kotku, będziesz sobie chodził, gdzie będziesz chciał. Oto cały sens. – Kto to powiedział? To niesprawiedliwe! – Sens nie musi być sprawiedliwy, tylko sensowny.  
    • Sylwester_Lasota
      Wyraz

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      No cóż, akrostychy zawierające literkę Y dosyć trudno się pisze. :)   Pozdrawiam
    • Kot
      Zdobyłem ją

      Przez Kot · Opublikowano

      @Leszczym A to ciekawe, ja sobie wyobraziłem bańkę lustrzaną dookoła człowieka. Fakt, lustra do czegoś służą, nie są bezużyteczne i szkodliwe. Przez rozbite nie można przejść na drugą stronę :D

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...