Kapitan

[Wędrowiec.1984]

Kapitan

 

Trzeba się schować, by nikt nie widział,
By już nie szukał, o nic nie pytał.
Trzeba się odciąć, myśli pozbierać,
By uspokoić mógł się ocean,
Zmysłów wzburzonych i rozedrganych.

 

Słyszę go, słyszę jak mnie osacza,
Mapy i meble ciągle przewraca,
Mocniej i mocniej statkiem wachluje,
Pręży się, trąca, wyżej chce unieść;
Więcej na pewno nie wytrzymamy.

 

Spieszy się, spieszy fala za falą,
Wodne języki pchając i pchając,
Wbija się w burty, deski wyrywa,
Pokład obnaża, działa podmywa;
Po nas, panowie, wszystko już na nic.

 

Zbliża się koszmar, zbliża się dramat,
Dzielna załoga walczy wciąż sama.
Coraz mniej ludzi, krzyczą i krzyczą,
Niechże przestaną, niech się uciszą;
Toną wspomnienia znów pod żaglami.

 

Nie ma, już nie ma dla nas ratunku,
Wicher tańcuje po takielunku,
Śmierć nad masztami improwizuje,
Tuląc nasz okręt czulej i czulej;
Przyszłość okrutną wkrótce poznamy.

 

Siedzę i siedzę w swojej kajucie,
Chciałbym to skończyć, chciałbym już uciec,
Nie wiem co robić, jak się zachować,
Ludzie znów krzyczą: prowadź nas, prowadź!
Koniec wędrówki widać w oddali.

 

Tchórzy i tchórzy główny oficer,
Ponad okrętem palą się znicze,
Łamią się maszty, żagle rozprute,
Jego sumienie głuche wciąż, głuche;
Nikt nas od zguby dziś nie ocali.

 

Toną, ach, toną sny i marzenia,
Giną w odmętach, bladych odcieniach.
Milknie powoli cała załoga,
Tylko kapitan gdzieś się uchował;
Tratwa dryfuje wraz z topielcami.

 

Noce i noce ciągle mijają,
Gwiazdy nad wodą świecą i trwają,
Trupy zniknęły, nie ma okrętu,
Ciesz się dowódco, ciesz się i świętuj;
Widać, już widać klify i skały.

 

Jesteś, ach, jesteś nasz kapitanie,
Ponad klifami słyszę wołanie;
Myśmy niczego nie zapomnieli,
I los tragiczny z nami podzielisz;
Biegnę, uciekam; Za nim, ach, za nim!

 

Stało się, stało, zemstę czas zacząć,
Zjawy chichoczą, zjawy mnie straszą,
Bo porzuciłem swych marynarzy,
Kiedy czekali na me rozkazy;
Wkrótce szkielety będą śpiewały.

 

Ginę, wciąż ginę, w mrok się zapadam
Moje tchórzostwo było jak zdrada;
Tego pożąda dawna załoga,
To się załodze wielce podoba.
Pośród przyjaciół trzęsę się cały.

 

Zbliża się, zbliża duchów przywódca,
Kara za grzechy będzie okrutna;
Znam go, on wtedy, gdy uciekałem,
Z nieuniknionym walczył zuchwale;
Wstyd mnie poniża, dręczy i rani.

 

Powiem ci, powiem, co masz dziś zrobić,
Nie wiem, czy jednak jesteś gotowy.
Długo, oj długo na to czekałeś,
Znasz to uczucie, znasz doskonale.
Duchy już dosyć się nacierpiały.

 

Musisz się schować, by nikt nie widział,
By cię nie szukał, o nic nie pytał.
Musisz zapomnieć i się pozbierać,
Bo spokojniejszy stał się ocean,
Akwen bez zmysłów wciąż rozedrganych.

 

---

Edytowane 22 Maja przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Przypomina mi kapitana niemieckiego krążownika Graf Spee, którego tenże kapitan kazał zatopić w pobliżu neutralnego Montevideo, nie chcąc narazić załogi na walkę z przeważającymi (co się okazało nie końca prawdą) siłami angielskimi. Niedługo potem popełnił samobójstwo. 

Pozdrawiam

[error_erros]

@Wędrowiec.1984  Długi, fabularyzowany wiersz - coś, czego sam nigdy się nie podjąłem. Zatem zazdroszczę ;>

Mam wrażenie, że zanim zabrałeś się do spisywania historii, dokładnie przemyślałeś, jak tekst ma wyglądać - w pełni świadomie wybrałeś konkretną ilość sylab w wersie, układ rymów itd. W sensie, że żaden z tych aspektów nie był przypadkowy. Tak właśnie mi ten wiersz wygląda.

Bardzo podobają mi się patent z powtórzeniami - to nadaje tekstowi dynamizm dobrze korespondujący z treścią i jakby wymusza na czytelniku napięcie. Fajne.

Jeśli miałbym na siłę szukać wad w Twoim tekście, to w oczy rzuca się nadmiar słowa "już". Odnoszę wrażenie, że lubisz wypełniać nim luki w liczbie sylab w wersie - w innych Twoich wierszach również to zaobserwowałem.

[Wędrowiec.1984]

@Marek.zak1 Szczerze mówiąc, nie znałem historii Grafa Spee. Przeczytałem z zainteresowaniem.

 

@error_erros Tak, matematyka musi się zgadzać, ponieważ sprawia, że utwór jest uporządkowany. Do tego jeszcze jakaś fabuła, no i można pisać. Na powtórzenia wpadłem zupełnie przypadkowo. Ot, zaczęły mi się podobać w jednej zwrotce i postanowiłem zastosować je w innych.

 

Co do "już", tak - masz rację. Straszliwie tego było dużo, aż się dziwię, że nie zauważyłem. Poprawiłem utwór nieco i rzeczywiście jest lepiej.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję :)

 

Edytowane 22 Maja przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Amber]

@Wędrowiec.1984 Trudna rola kapitana podoba mi się, jak go przedstawiłeś, w obliczu morskiego dramatu. Pozdrawiam.

[Wędrowiec.1984]

@Amber Przypomniał mi się trochę Korsarz, Byrona i Rymy o starym marynarzu, Coleridge'a. 

[Manek]

Trochę mi się "Lokomotywa" Tuwima przypomniała.

I kręci się, kręci się koło za kołem

 

Nie ma to być jednakże ujma.

 

Podoba mi się Twoje opowiadanie. Pozdrawiam

[Wędrowiec.1984]

@Manek O, ciekawe skojarzenie. Zasugerowałeś się powtórzeniami, ale nie, Lokomotywa nie była tutaj inspiracją, choć naprawdę bardzo ją lubię. 

[iwonaroma]

Ależ dramaturgia :)

 

[Wędrowiec.1984]

@iwonaroma Tak musi być. :)