Garmino i Véronique

[MIROSŁAW C.]

 

 

 

Garmino 

w złotym pyle z powiek Véronique

odrealnionych

grzeszył z wielką przyjemnością

i nie przeszkadzał mu brak wyłączności

na jej grono

 

kiedy słodkie odurzenie mąci w głowie 

jak w szczęśliwym zwidzie

ciało 

nieomal jak zaklęte w kamień

 

a jednocześnie

dusza wabi półgłosem 

budząc tęsknoty za utraconą arkadią

 

z szacunku do porządku świata

przestał jeść ze smakiem

klęska jest rzeczą nieuchronną

 

przy pełni żniwiarzy usychają im piersi

a mimo to czują się 

zaskakująco przyjemnie

 

[Somalija]

@MIROSŁAW C. Lubię magię tego wiersza, już go tu czytałam...

[MIROSŁAW C.]

@Somalija

To dobrze, że lifting nie pozbawił go magii :) 

Dziękuję. 

[Somalija]

@MIROSŁAW C. Takiej pamięci to nie mam, żeby zapamiętać różnice...