Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Staroduszni


Rekomendowane odpowiedzi

  • Leszczym zmienił(a) tytuł na Staroduszni

@violetta W pubie, w którym się stołuję poznałem pewnego gościa, w średnio niższym wieku i on tę swoją starą duszę miał po prostu w oczach. To nie jest tylko kwestia wieku biologicznego :)

@Somalija Dlatego zostałaś poetką :) Ci co się słuchają dziadków nie piszą takich bezeceństw jakichś strasznych ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Leszczym Wiesz, dziadek robił świetną cytrynówkę, miała z 50 procent,  paliła i grzała jak ogień. Kupował spirytus, cytryny i zamykał się w kuchni, nikt nie mógł mu przeszkadzać... 

Zawsze miał zapas... gdy umarł, z braćmi wypiliśmy jak eliksir ostatnią flaszkę... skończyła się pewna epoka... i wtedy okazało się że nikt nie zna proporcji... mama próbowała nas pocieszyć i zrobiła coś na wzór, niestety...

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.... to na pewno, jak i każde, kolejne pokolenie winno tę naukę posiąść i... korzystać z niej...

 

@Leszczym ... na tym 'dwuwersie' zakończyłabym całość. Nie muszę mieć racji... :)

Jak to u Ciebie.. nieco.. filozoficznie, dłuuugie zlożone zdania, ale sensik da się wyłapać.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Nata_Kruk Chodzi tylko o właściwość. O nic więcej - taka myśl przewodnia mnie naszła :)

@violetta Wybacz, ale trochę nie rozumiem wypowiedzi, w dodatku powtórzonej :)

@et cetera A ja zaczynam wierzyć, ale robię to po swojemu czyli mam nadzieję poetyckiemu, choć można tutaj dyskutować :)

@Tectosmith Super dziękuję i również pozdrawiam !!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Leszczym

Byli członkami wszystkich partji (żeby się zorjentować, że nie ma z kim trzymać...) – to jest super. Ogólnie ważne, żeby jakaś dusza była, a tych co mówią o swojej starej duszy to nie znoszę i najchętniej bym bił :)

Miłośnicy sztuki nie mają gustu, komixy lepsze ;)

Więcej na nie powiedziałem, ale trudno, zresztą pokusa wyższościowej obojętności tu majaczy nad tym obrazkiem i ohyda duchowości, jednak z drugiej strony jest to fajny opis, nie trzeba ich kochać...

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • naturalnie - bez okrzyku rozpinając guzik z bluzki nie podchodzę lali blisko aby dotknąć, ino musnąć niewidzialne kładę dłonie na zakrętach jej wykrętów tudzież czekam oburzenia tylko broniony ciemnością czy odrzucasz listki moje jak przed zimą jarzębina? żeby stanąć w pełni gołej na zakręcie jak nie ustąp! woła serce ciało nosząc rytmem jego odliczania; kiedy jestem.. i ty jesteś gdy cię nie ma i ja niknę
    • Lilaróż zimowitów na grządce, pokoszone, schną trawy na łące, pajęczyny posrebrzone rosą, o poranku koniec lata głoszą, coraz chłodniej, a niebo bez chmurki, po leszczynach grasują wiewiórki, zmilkły ptaki i owady w trawie, głośne tylko na bagnach żurawie i przymrozek kwiat zwarzył w ogródku, radość blaknie, bliżej nam do smutku, chociaż ciału nagości wciąż chce się, zapomnijmy; już wrzesień, już jesień.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • W tych zmiennych, chwiejnych momentach na rozdrożu, na krawędzi, na ostrzu noża trzymam się rzeczy stałych. Pewnych.  Stałych.  Niezmiennych.  Tego, że słońce na pewno wstanie i na pewno zaśnie.  Że będzie pogoda. Jakaś. Obojętnie jaka - bo pogoda zawsze jest jakaś, a element niespodzianki zawsze istnieje. Tego że umrę.  Że niezależnie od tego jak się czuje - gołębie będą fruwać i zebrać o żarcie a dzieci w upale będą biegać po fontannie i denerwować swoje matki odrywajac je od komórek okrzykiem 'mamo, zobacz'   I tym, że ludzie przychodzą i odchodzą. Jedni zostawiają ślad, innych zapominam - nawet nie zauważam - jak ludzi w centrum handlowym czy bezdomnych na dworcach czy ulicach   To wszystko uświadamia mi, jak mały, nic nie znaczący jestem w skali makro.  I jak ważny jestem w skali mikro.    I to wszystko - paradoksalnie - pomaga mi być. W tych zmiennych, chwiejnych, niepewnych chwilach na rozdrożu. 
    • W domu nad rozlewiskiem ktoś cichą na gitarze melodię gra Melodię ktorej lubi się kłaniać las trzcinowy i królewski ptak W domu nad rozlewiskiem słychać płacz miłości której cząstkę wchłonęła jego toń i mgła
    • @Łucja Maksymilian - @Poezja to życie - dzięki -
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...