Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O kobiecym nastroju


Gość Franek K

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Twierdziła dama w mieście Ancona,

że jest wysoce zrównoważona.

Pytało ją więc grono doktorów:

- Czy nie ma pani zmiennych nastrojów?

- Nie! Jestem zawsze równo wkurwiona! 



 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Klip

 

Damy zazwyczaj boją się wagi,

jak na nią wchodzą aż przy tym kwilą,

gdyż wyprowadza je z równowagi,

że jeden kwintal to jest sto kilo!

 

@Rafael Marius

 

To taki nastrój constans, zwłaszcza w pewnym okresie:

 

Są takie chwile w życiu kobiety

kiedy się staje krwawą hrabiną.

Jej oczy ostrzą się jak sztylety,

jedno spojrzenie i możesz zginąć.

Opublikowano (edytowane)

@Rafael Marius

 

Czasem ten spacer bywa bardzo dłuuugi….

@violetta

 

Ja pogodny? Chyba w takim znaczeniu, że pogoda wpływa na mój nastrój.

@Bożena De-Tre

 

A co, gdy hormony wkraczają do akcji?


@Nata_Kruk

 

W Anconie nie byłem, ale równie dobrze akcja limeryku mogłaby się dziać np. w Wytrzyszczce. 
 

Dzięki i pozdrawiam jesiennie.

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Dwa słowa  - robi wrażenie  !
    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...