Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Śpiąca wioska

Wędrowiec.1984
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Śpiąca wioska


Mój Boże, już tak późno? Toż to pierwsza w nocy;
Przewracam się znów na bok, chwilę każdą zliczam,
Jak zegar, który w sieni skrzypi i zawodzi,
Jak oddech, co z zegarem męczy się, lecz tyka.

 

Pracuje niestrudzenie stary już mechanizm,
Domostwo wypełniając dziwnym niepokojem,
Jak gdyby ów niepokój ruszał wskazówkami,
Nad czasem posiadając pieczę i kontrolę.

 

Nieważne - to zmęczenie. Oczy już pomału
Błagają, by je szczelnie przykryć powiekami;
Nareszcie czuję senność, jednak w tym czekaniu
Przypomniał mi się przekaz ongiś zasłyszany.

 

Pamiętam jak miejscowi co rusz wspominali,
Że w nocy coś dziwnego dzieje się za drogą;
Ilekroć do swych domów stamtąd powracali,
Tylekroć przysięgali żywą być przestrogą.

 

Tam leży stary cmentarz, za masywnym płotem,
By żadna z dusz czyśćcowych uciec już nie mogła,
A krzyż pośrodku grobów zdaje się klejnotem,
Światełkiem próbującym przezwyciężać rozpacz.

 

Co słyszę? Tam ktoś głośno szlocha nad mogiłą;
To dusza spowiednika śpiewa Gorzkie Żale,
Przykuta do grobowca niewidzialną siłą,
Przykuta już na wieki, śpiewać będzie stale.

 

Tam pójdźka tajemniczo w mroku pohukuje,
Nieszczęścia na mieszkańców ciągle sprowadzając,
Lecz obraz Matki Boskiej mego snu pilnuje,
Pacierze razem ze mną w nocy odmawiając.

 

Za oknem gwiazd mozaika gęstą mgłę przebija,
Współtworząc z firanami wzory rozmaite;
Przez szpary i szczeliny w szum zaklęta chwila
Wciąż zasnąć mi nie daje, wciąż ją obok słyszę.

 

Nie zasnę, wokół siebie czuję znów obecność,
Złudzenie jakby zmysłów nieprzyzwyczajonych;
A cóż to? Po suficie cień złowrogi przemknął,
Piórami nocnych ptaków bujnie przystrojony.

 

Już wstaję, wnet podnoszę ciało swoje z łóżka;
Za oknem ogrodzenie, za nim polna droga;
Złowieszczo ciągle skrzypi zardzewiała furtka,
A może to złudzenie? Może to przestroga?

 

Już biję się z myślami, chciałbym pójść to sprawdzić,
Lecz instynkt mi zabrania, odbierając rozum.
Tak wiele późną nocą dzieje się tu na wsi,
Na wiosce, przy cmentarzu, śród drewnianych domów.

 

Wychodzę, jak tu zimno, nawet gwiazd nie widać,
Jak gdyby ktoś je schował tuż pod horyzontem,
Gdy nagle jakieś widmo ręki mej dotyka
Igrając z wystraszonym, czujnym wciąż rozsądkiem.

 

Pozbierać muszę myśli, idzie wszak o życie,
Lecz strach mój jest doprawdy nie do opisania.
Wnet furtka samoistnie znów zaczyna skrzypieć,
Jak gdyby mnie ostrzegać przed czymś próbowała.

 

Nie mogę się poruszyć, chcę już zamknąć oczy,
By stworzyć myślą azyl lub bezpieczne miejsce,
Jednakże już za późno, nic nie mogę zrobić,
Jak tylko z przerażenia tu na miejscu zemdleć.

 

Gdzieś blisko da się słyszeć jakby psów szczekanie;
Ktoś idzie? Dziwny szelest sunie w moją stronę…
Rozglądam się w nadziei, że to wsi mieszkaniec,
Lecz w domach wszystkie światła dawno pogaszone.

 

Już szepcze mi do ucha, każe pójść na cmentarz;
Bez woli i na rozkaz zdążam za szeptami;
Umarłem? Czyżbym śmierci własnej nie pamiętał?
Dlaczego, jeślim żywy, wznoszę się z widmami?

 

Lecimy, a przed nami czarne jak noc chmury,
Przez które słabe światło zdaje się przenikać;
To klejnot, co grobowe zdobi wciąż marmury,
A obok tych marmurów dusza spowiednika.

 

Jak cicho, już nie słyszę śpiewu spod cmentarza,
I nie ma już podszeptów, milkną Gorzkie Żale;
Z klejnotu ostre światło chmury wnet rozprasza,
I widać czyste niebo - chmur już nie ma wcale.

 

I widać jak gwiazdami ubarwiona przestrzeń,
Otula zabłąkane, ludzkie pokolenia.
Tu chwilą każdą w czasie jednocześnie jestem,
I czuję, że zbyt wiele czasu tutaj nie mam.

 

Czy stoi za tym wszystkim jakaś tajemnica?
Czy komuś zależało, by mnie tu sprowadzić?
Choć, prawdę powiedziawszy, boję się zapytać,
To szczerej odpowiedzi jestem wciąż ciekawy.

 

Lecz pytać nie ma kogo. Dawno już zniknęły
Widziadła, których czary wzniosły mnie ku górze;
Tak bardzo chciałbym przeszłość w teraźniejszość zmienić,
I widma blade spotkać znowu nad podwórzem.

 

By móc się choć zapytać o ich przeznaczenie,
I o to kto je przysłał - wiedzieć wszak mam prawo.
Gdy biję się z myślami, strachem i zmęczeniem,
Ktoś nagle zaspokoić pragnie mą ciekawość.

 

Wnet dzieje się, co chciałem, widzę je nad sobą.
Znów patrzą tak jak wtedy, widzę, że czekają,
Lecz na co? Chociaż strach mój czai się tuż obok,
Na chwilę odzyskuję utraconą śmiałość.

 

Dlaczego tu jesteście, czemu to robicie?
Czy chcecie coś ważnego przez to mi przekazać?
Już jutro, tu na cmentarz wezwie cię Zbawiciel,
Więc chcemy, byś się zdążył dzisiaj wyspowiadać.

 

---

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
11
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Też czuję klimat dziadów, ale bardziej osobisty. To też klimat wprost ze snów, a im bliżej końca, tym bardziej steruję ku przebudzeniu i wyjściu na jawę. Na szczęście rzadko mam takie. Pięknie, kunsztownie napisane. Pozdrawiam

Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Czy aby na pewno zdarzył?  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W 14-tym wersie chyba Ci zbrakło się.

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 taką epopeję to tzreba dalej pociągnąć:

(wybacz niedocgnięcia pisane szybko)

 

już w mym skromnym obejściu słychać pierwsze pienie

porzucam wciąż mamiącą swym ciepłem łożnicę

moja druga połówka pomrukuje sennie

zaś ja jak mi przystało golę swoje lico

 

rozpostarł liche światło oliwny kaganek

rachunki z elektrowni przerosły mój budżet

rychtuje się dokładnie w ten ostatni ranek

bo dzisiaj dzień szczególny dziś mi przyjdzie umrzeć

 

wszelkimi wonnościami twarz jeszcze natarłem

zimny prysznic się pastwił nad mym nagim ciałem

używając balsamów zmyłem je staranie

biała koszula garnitur i gotowy cały

 

parę psiknięć perfumą i na jutrznię biegiem

aureola zapachów wokół się unosi

ksiądz w konfesjonale zbył mnie szybko czemu nie wiem

i rozgrzeszył natychmiast z zasłoniętym nosem

 

opuszczając kościół już widzę z daleka

żwawo bieży ulicą pani z kosą w bieli

będąc przy mnie zatkało ją lekko i rzekła

daruję takiego smrodu nie zniosą anieli

 

...

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      "odwrócona dekantacja"

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • Witalisa
      cyt.

      Przez Witalisa · Opublikowano

      I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Nela
      Cisza pod skórą

      Przez Nela · Opublikowano

      Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
    • yfgfd123
      Epitafium dla Kielc

      Przez yfgfd123 · Opublikowano

      @Migrena ależ oczywiście, że kocham Polskę, ale mówić że ksenofobia nie ma się w Polsce dobrze, to nie patriotyzm - to głupota.
    • Robert Witold Gorzkowski
      "odwrócona dekantacja"

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Roma a ja do Slipknota dodał bym jeszcze myśli Children of Bodom Angels Don’t Kill: Tak to rozumiem oczywiście z męskiego punktu widzenia. Twój tekst świetny.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...