Prot

[tomass77]

Na tej ziemi 

Wojny zarzewiu 

Jest grupka ludzi 

Żyjących w cieniu 

 

W zaspie tragedii

Której dotknęli 

Ognia zarzewie 

Zmieniło ich w cienie

 

Inteligentni 

Wrażliwi nad miarę 

Od świata odcięci 

Co miał być rajem 

 

Niezrównoważeni 

Nadpobudliwi 

Łańcuch chemiczny 

W krwi ślad wstydliwy

 

Biegają w gorączce 

Ambitni łapacze

By ich ułożyć 

Na miękkiej macie

 

Wstrzyknąć kolejną

Dozę trucizny

Aby był spokój 

Zniknęły blizny 

 

A tylko oni 

Biedni wariaci

Mogą to sprawić 

Życie ocalić 

 

Moja twarz pierwsza 

Nosi wspomnienie 

Przybrałem drugą 

Fotonu mgnieniem 

 

Jak piękne jest 

To zapomnienie 

Deszcz wody i

Odosobnienie 

 

Psychiatra odkrył 

Kim był mój brat 

Wmawia mi inne

Stąd pochodzenie

 

Chce abym został 

Nie wracał na Kpax

Lecz ja wyruszam 

W ostatnią drogę 

 

Nie wrócę na Ziemię

 

Edytowane 15 Lipca 2023 przez tomass77 (wyświetl historię edycji)

[duszka]

@tomass77 Niektóre wspomnienia są nie do zniesienia... Odcięcie się od nich, od świata, w których powstały, lub od siebie, to chyba powolne samobójstwo. Mam wrażenie, że tylko realna (świadoma), pozytywna przeciwaga może prowadzic do uzdrowienia. Przjmujący, zagłebiający się w ten dramat naszego istnienia wiersz. Pozdrawiam.

[tomass77]

@duszka Dzięki Duszko za Twój komentarz. Niestety w przypadku Prota i tego co przeżył nie było szans na powrót do zdrowia „w warunkach ziemskich”.

Cudowny film, cudowna książka. Wracam do nich co jakiś czas..
 

Pozdrawiam serdecznie

 

T.