Poeta Smutnego Oblicza

[Marek Hipnotyzer]

Poeto Smutnego Oblicza! Wciąż z igieł, którymi
Świat Cię kłuje, robisz widły swojej wrażliwości!
Marzysz o innym świecie, kochasz najgorszych
z ludzi! Lwem jesteś na pustyni, szaleńcem wśród
normalnych! Sam nie wiesz co zrobiono z twoim
Niebem i Twoim Piekłem! Wymyślono je na nowo
A Ty straciłeś wiarę
w Siebie!

dziś masz już tylko małe litery
i brak interpunkcji
wzruszenia
intelektualne
i marne
(za chwilę martwe)
kalambury
poeto smutny poeto znam to

jeśli użyję metafory
i powiem że słowa
zawinięte w metafory
jak w kołdrę układają się do snu
po czym nie ma z nimi kontaktu
to okaże się
że ktoś już tak powiedział… etc. etc.

[Lefski]

napewno ktoś już to wymyślił, napewno ktoś już tak powiedział... czy nigdy nie zdarzyło Ci się mieć takiego uczucia po napisaniu tekstu, wydawałoby się, własnego? a ja, pomimo małych liter i - być może - nieprawidłowej interpunkcji, widłami zrobionymi z moich własnych igieł, którymi próbuję ukłuć świat, dźgnę cię, Poeto Smutnego Oblicza, w samo sedno, w ten twój pępek świata wypięty na piwnym brzuchu i wołam: pisz! bo choćby słów ilość była policzalna, to wartość treści w nich zawartej jest nieograniczona. każdy twój oddech jest wart rymu, a każda myśl - wyrazu. choć lwem na pustyni - nie jesteś ostatni. nie ostani.

Lef-w-ski

[Michał_Zawadowski]

hm... jako wolną refleksję to da się "to to" przeżyć. jako wiersz nieco mniej, chyba.