Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może i wiersz ironiczny, ale takie osoby jak ta pani też się spotykało kiedyś.

To prawda niewielu zostało.

A swoją drogą akceptujących kobiet też niewiele.

A ta z wiersza to właśnie taka... w sam raz prezent na dzień mężczyzn.

Opublikowano

Miłość nie je dno, ma imię ? ;)

 

Piękny, po prostu brak słów. Nie wiem, jak mogłem przegapić.

 

Ironia, niestety, często przestaje bawić, kiedy staje się rzeczywistością.

 

Wiemy przecież, że są kobiety, które z czymś takim dają sobie jakoś radę na co dzień.

 

I właściwie nie wiadomo śmiać się, czy zawstydzić :?

 

Serdecznie pozdrawiam.

Opublikowano

@Tectosmith Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

*

@Marek.zak1 Nie znam tej bajki chyba. Mogę poprosić o tytuł? 

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@violetta Kobiety też bywają zapuszczone. To po pierwsze. A po drugie, ktoś pracujący dla majstra nie jest gorszy od ciebie. Szanuj ludzi pracy fizycznej, bo bez nich nic byś nie miała.

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@Kwiatuszek

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@Rafael Marius 

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

(Chciałam napisać inny komentarz, ale jeszcze jakaś burza, by się napatoczyła, więc przesyłam tylko uśmiech.)

*

@iwonaroma 

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@Leszczym Tak są tacy mężczyźni, ale i są również podobne kobiety. A ten z wiersza jest wyjątkowy

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@jan_komułzykant

Ale kobiety nie są idealne. Dlaczego mężczyźni zdradzają żony?

Bo przestały być tymi pięknymi, szczupłymi dziewczętami. Nie ma powodu do wstydu, bo My i Wy, nie różnimy się tak bardzo od siebie. 

Muszę napisać Odę do baby

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

*

@koralinek 

Bardzo dziękuję za czytanie i przychylność. 

Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nieeeee, hahaaa. Bo wciąż jesteśmy niereformowalnymi ,samcami' i zachowaliśmy w sobie jeszcze tę zwierzęcość wpojoną w stadach. Życie w monogamii zostało nam narzucone jak ta, no...

służba wojskowa w PRLu, a w niej fala, kocizm itp.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Koniecznie!!!

Opublikowano

@Marek.zak1 Bo to jest Miłość ta jedyna i niepowtarzalna ;)

@jan_komułzykant Aha!

To tak się sprawy mają, że jednak mężczyźni marzą o haremie! I wtedy czuliby się naprawdę szczęśliwi!

Pan Lew i stadko usłużnych Lwic! 

Ach, samce łobuziaki

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Leszczym Uprzejmie dziękuję za docenienie mojej skromnej twórczości.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

*

 

@kwintesencja Miło mi, że przypadło do gustu :) Bardzo dziękuję i pozdrawiam serdecznie 

*

@Nata_Kruk Dziękuję za czytanie, a szczególnie za ten uśmiech. Pozdrawiam serdecznie

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold GorzkowskiNapisałeś:

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Świetnie, że to robisz! Twoja rodzina odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu naszego państwa, dlatego tym bardziej jest to niesamowicie potrzebne i ciekawe. Każda rodzina powinna w jakiś sposób upamietniać swoją historią, ja również się staram to robić. Pozdrawiam.
    • @Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja. niezgoda na rutynę
    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...