Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ziemia wypluła jego kości bardzo późno; po płótnie, jeśli takowe było, nie pozostało ani śladu. Obecności całunu Koniuch nie śmiał nawet podejrzewać. Głęboko przejęty starożytnym przekonaniem o tym, że Chrystus deptał niegdyś lessy Poleszczyny i właśnie tamtejszy pył pozostawiał do obmycia ze swoich stóp, utrzymywał swe odkrycie w ścisłej tajemnicy.
Odnalazł przecież Golgotę.
Niekonsekwencji było niestety pod dostatkiem – ślad dość nikły, szkielet wybrakowany, znaleziony opodal, za stodołą. Ani śladu po krzyżach, ani śladu po grobie wydrapanym w skale, ani wzmianki o tym, gdzie pogrzebano łotrów.
Koniuch nie miał złudzeń – znalazł szczątki św. Dobrego Łotra.
Złamana piszczel opalizowała – tą małą o bystrych oczach i brązowych sutkach, Żydem, zakatowanym na drodze; czasem nawiedzenia, rozpoznanym jedynie na moment, zgniecioną w zębach monetą i okrwawionym kamieniem, strachem –
z rzadka melancholijne błyski nawrócenia.
Szpiku brak. Szatan wyjadł łyżką ze zgryzoty.

Opublikowano

Drogi Kubo :)

płótna, jeśli takowe było, nie pozostało ani śladu = po płótnie, jeśli takowe było, nie pozostało ani śladu/ ew. nie pozostał żaden ślad - jak dla mnie, tak jest bardziej przystępnie.

w piątym zdaniu "nie" osobno i łącznie wystepuje pięciokrotnie, nie za dużo? :)

Złamana piszczel opalizowała = to jakby przed momentem się złamała, może połamana?

melanchlijne błyski nawrócenia są chyba osią główną, ale jeśli wymieniasz je konsekwetnie to i niech w formie będą spójne:
małą o bystrych oczach i brązowych sutkach, tym Żydem, zakatowanym na drodze i tym czasem nawiedzenia, rozpoznanym jedynie na moment, zgniecioną w zębach monetą i tym okrwawionym kamieniem, nożem –

a to "i" między "drogą" a "czasem" wydaje mi się za szybko, zbędne, bo później i tak wymieniasz dalej, drugie "i", przed monetą, wystaczy, moim zdaniem :)

Szpiku brak. Szatan wyjadł łyżką ze zgryzoty. = świetne! jejku chyba pierwsze Twoje słowa, które mi się podobają :) i to bardzo, coż za ewenemet... a może Tobie za to najsłabsze się wydają?


Interesująca miniaturra, z pewnością do zapamiętania :)

Opublikowano

Zaniemówiłem...

odpowiem później na uwagi, bo teraz wszystko w pędzie, ale dzięki za wszystkie - do zaimków wiedziałem, że przykleisz kilka etykietek krytycznych, ale też czułem, że coś z nimi nie gra, a raczej że ich za dużo. Obiecuję poprawę przy następnym zasiąściu do komputera, czyli wieczorem.

Ech, cuda, panie... ;)

F.

PS. Nie uważam za słabiutkie ;)

Opublikowano

Rzeczywiście z poglądem, że próbuję przemycić w koniuchu jakiegoś jedermana już się spotkałem. Czy źle czy dobrze - temat uważam za otwarty. Natalia! Twoje uwagi przyjąłem niemal bezkrytycznie i bardzo, bardzo za nie dziękuję - tekst zdążył już okrzepnąć, ma kilkanaście dni, a jednak było w nim tyle śmiesznych nagromadzeń - dzięki śliczne.
Lechu (marcholt tak się kiedyś do Ciebie zwrócił, nie protestowałeś :), trudno mi odpowiedzieć - nie wyczuwam z Twojej strony zarzutu; argumenty przeciw gromadzeniu odniesień w tekście wydają się słuszne i oczywiste - jeśli pisze się w ten sposób raczej nie bije się rekordów popularności, bo czytelnik czuje się zmęczony, a tekst bywa odbierany jako zmanierowany. Co mogę powiedzieć za - nie jestem wytrawnym czytelnikiem, ale taki typ odbioru i literatury chyba po prostu w którymś momencie czytelniczego rozwoju zaczął mi imponować.

Tekst wynika ze znaczeń bądź rozmyślań okołowielkanocnych i najwięcej czerpie chyba ze św. Łukasza. Z kalendarza liturgicznego wynika, że 26 marca w Przemyślu obchodzi się wspomnienie św. Dobrego Łotra - jakże inspirujący paradoks ;)

Nic to. Z pokłonem w pas,
K.

Opublikowano

No, no, Freney.
Ale wiesz co? Lepiej nie odwiedzaj mnie w mojej szkółce prawdziwej polskości ;)
Ja tam bym Cię ugościł, ale te hordy cerberów czystości wiary skoczyłyby Ci do sumienia i obudziły (nie daj Boże!) prawdziwego RM-owca :D

Pozdrawiam delektując się wybitnie
Wuren
ps. Ukrywasz się, paskudzie? :) Spotkałeś Gerdę wśród lodów?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • czy zdążymy  się poznać    zabiegani  nie tylko za kasą    rower  kuchnia  fitness  siłownia  tańce  kółko fotograficzne  poezja   i praca praca połyka  ogrom czasu    widzimy się często  ale czy zdążymy  się poznać    jesteś taka... a ja ...   cóż o sobie wiemy... czy to wystarczy  aby RAZEM TRWAĆ WIEKI    12.2025 andrew  Sobota, już weekend   
    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...