Wstęp

[Łukasz Jasiński]

Wstęp

 

          Żyjemy w dobie cywilizacji obrazkowej zdominowanej przez elektroniczne środki masowej informacji (film, telewizja, internet), co nie zawsze sprzyja obcowaniu z literaturą w jej tradycyjnej formie. Tymczasem dzieło literackie odgrywało przez stulecia i nadal odgrywa w życiu człowieka bardzo ważną rolę. Uczy go poznawania świata w jego najrozmaitszych przejawach, kształtuje charakter i wolę, rozwija umysł i myślenie oraz sferę uczuć etycznych i estetycznych, sprzyja zadumie nad własnym życiem i życiem innych ludzi w powiązaniu z dokonywanymi przez nich wyborami zachowań, postaw czy wartości.

          Szczególne miejsce może ponadto mieć literatura w życiu człowieka z uszkodzonym słuchem, zwłaszcza wówczas, kiedy sam próbuje ją tworzyć, co sprzyja rozbudzeniu i pobudzeniu własnych sił i możliwości, a co z kolei przyczynia się do poczucia własnej wartości i motywuje do samorozwoju.

          Przykładem takiego "obcowania" z literaturą jest prezentowany tu tomik wierszy "Kowal i podkowa" Łukasza Jasińskiego, młodego niesłyszącego poety.

          Wizja świata prezentowana w tych wierszach jest dość ponura. Światu temu daleko do biblijnego Edenu czy greckiej Arkadii. "Wyrwano mu starożytne korzenie", toteż jest bliski zagłady. Podmiot liryczny operuje takimi symbolicznymi akcesoriami upadku, jak: "płonący zielony las", "spróchniałe liście płynące w przestrzeni jak śmierć", a także "wyblakły kamyczek", "oszalały potok", "żółtoczerwone pożary", "stary materac" czy "pustka pokoju". W świecie wierszy Łukasza Jasińskiego "skatowany Bóg umarł", toteż trudno mieć nadzieję na zmiany, co potwierdza expressis verbis apostrofa skierowana do łososia w końcowej strofie wiersza "Nadzieja": "łososiu/nie bądź pazerny/unikaj jak czarnej dżumy/fontanny nadziei!".

          Podmiot literacki wierszy Łukasza Jasińskiego nie przynależy do kreowanego świata. Jest kimś z zewnątrz, jest więcej obserwatorem i komentatorem własnych obserwacji, przy czym jego bezpośredni komentarz pojawia się bardzo rzadko. Komentują go symbole przypominające czasami - przy różnicy skali artyzmu - elementy świata zawartego w "Hymnach" Jana Kasprowicza.

          Kunszt poetycki Łukasza Jasińskiego "nie powala" czytelnika. Sporo jest tu niedociągnięć, zwykłych pomyłek i czasami pustosłowia, szczególnie w tych partiach tekstów, w których autor próbuje tworzyć swe metafory z górnego "C". Zawarte w tomiku wiersze i opowiadanie "Statek" powstawały w okresie sześciu lat (2003-2009). Ich chronologiczny układ pozwala śledzić postęp autora w dziedzinie "sztuki rymotwórczej" i z tego też powodu zasługuje na uznanie.

          Na koniec należałoby postawić pytanie: czy wiersze Łukasza Jasińskiego są na tyle "dojrzałe", że zasługują na edycję książkową? Odpowiedzią niech tu będzie zdarzenie, jakie miało miejsce w połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Na Rynku Starego Miasta w Warszawie wybitny malarz kupuje za 100 zł lichy obraz młodego "artysty" amatora. Na uwagę przyjaciela, dlaczego tak drogo zapłacił za to "arcydzieło", odrzekł: trzeba młodego artystę wesprzeć, bo może przecież w przyszłości wyrosnąć z niego wielki malarz.

          Kierując się tym przeświadczeniem i biorąc pod uwagę niedociągnięcia i osiągnięcia młodego autora wierszy, życzę mu, by wyrósł na wielkiego poetę.

 

(z tomiku: Kowal i Podkowa)

 

dr. Jan Paluszewski (2010)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 9 Lutego 2023 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Mój drogi świecie* **

 

          Zapewniam: zostały w moim wypadku złamane artykuły Konstytucji Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej z dnia drugiego kwietnia z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku, tutaj: oddaję głos ustawie zasadniczej, oczywiście - demokratycznej: rozdziału drugiego artykułu trzydziestego: "Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Rozdziału drugiego artykułu trzydziestego pierwszego: "Każdy jest obowiązany szanować wolność i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje." Rozdziału drugiego artykułu trzydziestego drugiego: "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne." Rozdziału drugiego artykułu pięćdziesiątego siódmego punktu pierwszego: "Obywatel ma prawo do ubezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy ubezpieczenia społecznego określa ustawa." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego siódmego punktu drugiego: "Obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego ósmego: "Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku." Rozdziału drugiego artykułu sześćdziesiątego dziewiątego: "Osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobienia do pracy oraz komunikacji społecznej." Rozdziału drugiego artykułu siedemdziesiątego szóstego: "Władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania." Na zakończenie pragnę dodać: rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego siódmego punktu pierwszego mówi: "Każdy ma prawo do wynagrodzenia krzywdy, jaka została mu wyrządzona przez niezgodnie z prawem działania organu władzy publicznej." Natomiast rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego siódmego punktu drugiego mówi: "Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw." A tym samym: mam prawo być oskarżycielem z wolnej stopy!

 

*rozdział drugi artykułu siedemdziesiątego trzeciego: "Każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury."

 

**rozdział drugi artykułu pięćdziesiątego czwartego punktu pierwszego: "Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji."

 

P.S. Posiadam już należny mi prawnie lokal socjalny, a więc: sprawa jest zamknięta, jednocześnie: jeśli będę atakowany personalnie i będzie naruszana moja wolność - będę zmuszony w samoobronie jej bronić, a używam przede wszystkim rozumu i stosuję prawną, artystyczną i poetycką szermierkę słowną.

 

Łukasz Jasiński (2017)

Edytowane 27 Stycznia przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 27 Stycznia przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 27 Stycznia przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Czwartek o 07:40 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Czwartek o 08:57 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Ojczyzna

 

I powracam do tych dziecinnych lat,

ach, boże, ach - to bezpowrotny świat

i powracam do tych dziecinnych lat,

 

wciąż czuję zapach tych żółtych pól,

ach, boże, ach - to moja tęsknota - ból,

wciąż czuję zapach tych żółtych pól,

 

wierzby - płaczące i bociani - klekot,

wiejskie drogi z szarego żwiru - widzę,

wierzby - płaczące i bociani - klekot,

 

wciąż szumią nade mną zielone lasy,

ach, boże, ach - przeminęły już te czasy,

wciąż szumią nade mną zielone lasy,

 

ach, wschód i zachód, ach - widzę,

czuję - ciszę i żegna mnie czarny - kot,

ach, wschód i zachód, ach - widzę,

 

wciąż szumią nade mną zielone lasy,

ach, boże, ach - przeminęły już te czasy,

wciąż szumią nade mną zielone lasy,

 

wierzby - płaczące i bociani - klekot,

wiejskie drogi z szarego żwiru - widzę,

wierzby - płaczące i bociani - klekot,

 

wciąż czuję zapach tych żółtych pól,

ach, boże, ach - to moja tęsknota - ból,

wciąż czuję zapach tych żółtych pól,

 

i powracam do tych dziecinnych lat,

ach, boże, ach - to bezpowrotny świat

i powracam do tych dziecinnych lat...

 

Łukasz Jasiński (czerwiec 2019)

Edytowane Czwartek o 09:58 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Czwartek o 10:21 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Czwartek o 17:35 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Piątek o 07:04 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane Piątek o 13:58 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane wczoraj o 08:14 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane wczoraj o 08:39 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane wczoraj o 09:03 przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 22 godziny temu przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 21 godzin temu przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)