Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Alegloria

asher

Przez asher
w Proza - opowiadania i nie tylko

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

asher

asher

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

*
Na rozległych polach, które zdawały się nie mieć końca, kłębiły się niezliczone zastępy walczących wojowników. Bezładne hordy Czarnych, obutych w co kto miał, używały pał, siekier, łańcuchów i innych, zardzewiałych, ale wciąż śmiercionośnych przedmiotów. Zorganizowane, karne legiony Białych imponowały lśniącymi zbrojami i błyszczącym orężem z najszlachetniejszej stali.
Nikt wyraźnie nie wygrywał. Jeśli tylko Czarni brali górę na którejś flance, Biali uzyskiwali przewagę na innej. Bój trwał, choć nikt nie pamiętał kiedy się zaczął i od jak dawna trwa. Okrzyki dowódców i szczęk broni bez końca wznosiły się pod niebo, nikt nie myślał, by odpocząć.
Na pierwszym planie ścierał się jasnowłosy olbrzym z niewiele mniejszym od siebie barczystym, kędzierzawym barbarzyńcą. Błękitnoszary miecz z najlepszej stali raz po raz krzyżował się z wyszczerbionym toporem, krzesając iskry. Cios za cios, wysiłek napiętych do granic możliwości mięśni, napięcie zarysowanych pod skórą żył. W oczach jednakowa pewność siebie i poczucie siły. Dalej mrowił się tłum skotłowanych wojowników obu stron – tak, że nie sposób było kogokolwiek odróżnić.
Nagle zabrzmiał róg. W jednej chwili Biali odstąpili, formując idealnie równy szereg. Przeciwnicy zastygli w nieładzie, ale i tak pomiędzy armiami został utworzony korytarz. Po kolejnym sygnale rogu Biali zaczęli śpiewać podniosły hymn, a ich doniosły głos wypełnił przestrzenie. Zdezorientowani Czarni przyglądali się temu kręcąc głowami i wzruszając ramionami, później odpowiedzieli wyciem, kwiczeniem i szyderczym śmiechem.
Wtedy pojawił się On. Z widocznym bagażem wielu lat na ramionach, drobnym krokiem szedł pomiędzy wojskami. W dygoczącej dłoni trzymał laskę, pod pachą niósł dużą książkę w czerwonej okładce. Wyglądał bardzo mizernie. Skurczony, zgarbiony, z bladą twarzą pogrążoną w bólu, dreptał tak wolno, że co bardziej śmiali z Czarnych jęli rechotać na całego. Ale on, patrząc pod nogi, wcale nie zwracał na to uwagi. Kiedy znalazł się w samym środku korytarza, z trudem uniósł głowę. Pozdrowił Białych, którzy odpowiedzieli gromkim chórem i pogroził laską Czarnym, co spowodowało lawinę śmiechu i przeciągłego gwizdania. Poszedł w stronę horyzontu. Robił się coraz mniejszy i mniejszy, aż wreszcie zniknął w ogóle.
Ktoś wypuścił strzałę lub cisnął włócznią. Ugodzony krzyknął przeraźliwie i upadł pod nogi kompanów. Wściekły ryk zmieszał się z dźwiękiem rogu i armie natarły na siebie z impetem. Zmieszały się barwy, skrzyżowano oręż, niedawno utworzony korytarz spłynął krwią. Bój rozgorzał na nowo.

natalia

natalia

Opublikowano
Opublikowano

już byłam skłonna napisać, że nie bardzo, ale doczytałam i jednak się podoba :) nie wiem dlaczego z początku wywarło takie wrażenie, może z obawy przed wtórnością, schematycznością zakończenia? właściwie znów tak daleko nie zboczyłeś z toru myśli, no ale da się polubić to maleństwo :)

Freney

Freney

Opublikowano
Opublikowano

Ja już się pod nurtem alegorycznym Twojego pisania podpisałem ;) dwie uwagi stylistyczne:
miecz jest błękitnoszary (no bo chyba nie jest do połowy szary, a od połowy błękitny?); druga dotyczy "aż iskry szły" - przed tymi słowami bardzo podniosły styl, po nich bardzo podniosły styl, nie wydaje mi się, żeby omsknięcie i kolokwializm były celowe? może lepiej "krzesały" albo coś równie górnolotnego?

Poza tym klasycznie, czytane z szacunkiem ;)
F.

PS. Odłączony od świata byłem długo.

Freney

Freney

Opublikowano
Opublikowano

Myślę o tych przestrzeniach i myślę, ale dla mnie gra. Ta liczba mnoga chyba dobrze pasuje do podniosłego stylu opowieści.

PS. Aż mi głupio, że zazwyczaj nie zgadzamy się pod tekstami Jacka. Zapewniam, że to nie z przekory i że to nic osobistego. Czyste czytelnictwo.

Leszek_Dentman

Leszek_Dentman

Opublikowano
Opublikowano

To chyba wynika stąd, iż Jacek pisze tak świetnie, że obu nam ( i nie tylko) zależy, by było jeszcze lepiej. Przynajmniej ja szczególnie wnikliwie ( na miarę moich skromnych możliwości) staram sie wyłapać najmniejsze potknięcie.
"Przestrzenie" brzmi trochę patetycznie i byłoby bardziej odpowiednie, gdyby chodziło o kosmos, ale- jak napisałem- to jego prawo.

Freney

Freney

Opublikowano
Opublikowano

Patosu rzeczywiście dużo. Ale najważniejsze, że nie nadmiar - bo patos zabija w sposób przebiegły i nieładny. Nie będę wpadał w truizmy skąd tak dobrze skrojony patos, bo zostaniemy obaj wzięci za lizusów. Z pozdrowieniem,
F.

Anna Romanek

Anna Romanek

Opublikowano
Opublikowano

To już decyzja Ashera, ale zgadzam się z Tobą. Pozdrawiam.
Ps. Właściwie Asher nie miał na celu, myślę, by wykładać "kawę na ławę" i z tego powodu może lepiej jako, że bohater jest anonimowy, powinno pozostać -on)
Przepraszam Asher, że tak dyskutuję z Leszkiem "za Twoimi plecami" Pozdrawiam.

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena zakończenie mega! tak
    • Waldemar_Talar_Talar
      potrzeba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Migrena
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • Waldemar_Talar_Talar
      Człowiek to moment wszechświata

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 
    • Migrena
      „ gdy wena tonie na psim…”

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Dagna tym się nie stresuj. Dobry psychiatra wyprowadzi cię z tego. Jeżeli nie.......to już Tworki. Bay, bay.     A tak w ogóle to po co mnie prowokujesz? Nie znamy się, za emocjonalne słowa przeprosiłem, a ty ciągle swoje. Dlaczego ?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...