Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Juan Maria Morales Obawiam się, że ten wiersz jest już od setek lat na czasie, i jeszcze przez następne kilka tysięcy takim pozostanie. No może nie całkiem dokładnie tak. Nie każdy leży przecież krzyżem. Są też tacy, co klęczą na dywanikach czy tańczą dookoła ogniska. Ale to już są takie malutkie różnice. Sens pozostaje zawsze ten sam.

Opublikowano

Świetny wiersz, na czasie i jednocześnie uniwersalny. A takie pokazywanie, wywyższanie, to blisko grzechu pychy i wiadomo co po nim następuje. Co do mało wyszukanych rymów, dla mnie osobiście jest to drugorzędna sprawa w stosunku do meritum.  Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jasne że możesz mi zwrócić uwagę. Każda krytyka jest cenna.

Uważam jednak, że nie powinno się całkowicie zamykać nawet przed gramatycznymi rymami. Także one należą do warsztatu pisarskiego. Nawet Mickiewicz ich używał.

W wypadku tego wiersza było to potrzebne, ponieważ chciałem zachować rytm ale nich chciałem zrezygnować z rymowania.

@Marek.zak1 @greg_lipski bardzo dziękuję

Opublikowano

@Juan Maria Morales  Ja po prostu nie zwracam uwagi na modę i czy się kiedyś coś pisało a dzisiaj nie. Jeżeli poczytasz moje wiersze, to się częściej natkniesz na różnorakie archaizmy i tego podobne sprawy.

Szczerze mówiąc, nawet bardzo lubię takie grzebanie w starociach. Używam ich do własnych celów i próbuję stworzyć własny styl.

Mainstream mnie nie interesuje.

 

Mimo wszystko dziękuję za krytykę i proszę o dalszą, także na przyszłość.

Obiecuję, że każdą wzmianka skrupulatnie przemyślę, ale na pewno nie będę zawsze tego samego zdania.  :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A to już jest całkiem inna historia. Też raczej jestem niepraktykujący. Ale rozumiem potrzebę innych do wiary i boga. Niektórzy jednak w nachalny sposób próbują światu narzucać swoje poglądy i go nawracać, co mnie bardzo irytuje. Także jestem zdania, że wiara nie ma nic wspólnego z ojczyzną, a kościół oraz inne tym podobne instytucje nie powinny się mieszać do polityki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...