Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Narodziny zajączka (bajka)

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Witaj na świecie, mój synu!

Na naszej witaj nam łące.

Wśród lisów, niedźwiedzi, wilków

tata jest tylko zającem.

 

Patrz! Trawa taka zielona,

niebieskie grzeje tu słońce.

Łąka jak dla nas stworzona,

chociaż sąsiedztwo drażniące.

 

Znajdziesz tu żonę zajęczą,

gdy będzie potrzebna ci ona.

Nie daj się zwodzić drapieżcom,

broń co sił w nogach ogona.

 

Unikaj lotnych jastrzębi,

szpony na ciebie już ostrzą.

Choć chcą żołądki napełnić,

dla nas jest lepiej gdy poszczą.

 

Uszy masz długie, więc słuchaj,

na naszej przetrwamy łące.

I jeszcze jedna nauka:

Jesteś zającem, nie osłem!

 

 

 

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
17
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
kwintesencja

kwintesencja

Opublikowano
Opublikowano

@Sylwester_Lasota Bajka przypadła mi do gustu, przepraszam za moje czepialstwo (możliwe, że to tylko moje subiektywne odczucie), ale 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

trzecia linijka mi jakoś nie gra, nie wiem czy nie byłoby lepiej "i stwórca pamięta o nas"

 

Zwracam na to uwagę, bo z doświadczenia własnego wiem, że czasem gdy sama sobie sylabizuję czytając tekst, który piszę, to przybieram inne akcentowanie, niż poprawne, bo tak mi brzmi lepiej i dopiero, gdy przeczytam tekst na głos coś się rozsypuje ;)

serdecznie pozdrawiam :)

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
staszeko

staszeko

Opublikowano
Opublikowano

Warto czytać przed publikacją tekst na głos, gdyż czytając w myślach upraszczamy, zjadamy sylaby, mimowolnie wygładzamy wszelkie zadziory. Czytanie na głos to przekład z formy pisanej na brzmieniową — słychać każdą fałszywą nutę.

 

Pozdrawiam serdecznie i na głos.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

3
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@sowa, a tak na marginesie, ciekawą ewolucję przeszło słowo "cnota". Nie uważasz? Dawniej szczęśliwa mężatka z wielgorgiem dzieci nadal mogła być uważana za kobietę cnotliwą. To samo dotyczyło zresztą mężczyzn. Dewaluacja słów odnoszących się do wartości, to, niestety, jeden z trendów naszych czasów.

 

Pozdrawiam

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Manek

Manek

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Mnie osobiście się niebieskie słońce bardzo podoba. Nie trzeba tego czytać jako kolor, tylko jako coś należące do nieba. N.p. ciała niebieskiego czy królestwa niebieskiego też nikt sobie nie będzie w niebieskim kolorze wyobrażał.

Wydaje mi się, że niebieskie słońce pogłębia sens wiersza i rozszerza jego interpretacyjne możliwości.

Edytowane przez Manek (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • _M_arianna_
      Góralu z ula róg?

      Przez _M_arianna_ · Opublikowano

      A da; i zdrada dar dziada.         Ma ta łapy, sztaba, bat, zsypała tam.                 Alu, konnica rac Inno kula.          Kama, hodowca Jac - wodohamak?        
    • Arsis
      Drżenia niewidzialnych membran

      Przez Arsis · Opublikowano

      Słyszysz jak gram? Usłysz, pomimo szumu. Pomimo piskliwej w uszach ciszy. Odbija się od ścian pustego domu echo przeszłego czasu.   Trwam. I ty trwasz. Trwamy razem w tej maestrii umierania.   Zaciskam powieki. Otwieram…   Za oknami zieleń drzew. Szeleszczące liście dębów, kasztanów. Za oknami dzień. Słońce pałające spoza chmur.   Tylko te okna. Odrapane. Zaciągnięte kotary…   Te okna…   Wiesz. Upiłem się.   Ładunek w teście nuklearnym o kryptonimie „Boltzmann”, miał siłę 12 kiloton.   Na pożółkłej stronie starej gazety prototypowa lampa do naświetlań. Pod nią, na stole, spalone kawałki skóry z czarną sierścią kozła. Na ścianie zarys śmiertelnego odbicia. W lustrze stojącego trema...   Na pierwszej stronie Las Vegas Sun, uśmiechnięta tancerka przymila się do obiektywu z bielmem katarakty na oczach.   Zatrzęsło w posadach, okienne szyby wypadły z ram.   Urządzenie RDS-6s w pierwszym sowieckim teście jądrowym eksplodowało z silą 400 kiloton. Pochmurne niebo semipałatyńskiego poligonu jądrowego rozbłysło piorunującym światłem.   Na stepie. Na wilgotnej trawie. Po której ojciec szedł wtedy, malejąc, kiedy oddalał się coraz bardziej. Zatapiał się w ciszę. I kulał na lewą nogę. Utykał...   Poranione oczy w domu na pustkowiu.   Oczy umarłego od dawna ojca. I oczy nieżywej matki.   Skąd tyle tego, skąd? Tych widm, co były kiedyś obojętnymi za życia ludźmi ?   Nadpalone obrazy na ścianach. Na ścianach… Na popękanych… Portrety. Zdjęcia. Pergaminowe twarze…   Spierzchnięte gorączką usta…   Czyje?   Moje? Twoje?   Całkowicie obce…   Zaciśnięte w kreskę bez wyrazu, bez emocji. Bez wiary...   I oboje spoglądają na mnie zasklepionymi czarną ziemią oczodołami, gdzieś spomiędzy głębokich warstw przeszłego czasu.   Przechodzą obok mnie jak ślepcy, widząc bez oczu geometrię nieprzestrzenną, przezroczystą.   I obmacują wszystko w wielkim zdziwieniu, jakby odkrywali na nowo tajemnicę swojego dawnego życia.   Opukują lekko opuszkami palców. Przedmioty. Rzeczy pozostawione w nieładzie. W niedokończeniu…   Nawołując się w ten sposób poprzez drżenia, które są wychwytywane, tylko przez nich. Ponieważ są zbyt nikłe, na tej nazbyt niewidzialnej membranie.   Na ścianach szara pleśń i szron nuklearnej zimy.   Ślady czyichś rąk. Rozczapierzonych palców i ust. Co były przytknięte do zimnej powierzchni spękanego tynku.   A więc to tu ojciec całował swoją jedyną Marię, która go nawiedziła tuż przed śmiercią. To tu dostąpił aktu wniebowzięcia, mimo że jego truchło leży teraz na podłodze w stosie rozsypanych piór. W pyle rozkładu.   Postępującej atrofii.   Na pustyni. Na pustkowiu...   Zatrzaśnięte drzwi żelbetowego bunkra. Stalowe wrota…   Na pustyni słońce zaświeciło po raz drugi.   Wtedy…   Schron atomowy ma na ścianach rdzawe smugi od nawracających deszczów. Od tych ciągłych nawrotów piskliwej w uszach melancholii.   Ups…   Butelka wypadła mi z dłoni. Roztrzaskała się o podłogę,   * Budzę się…   Rozwieram pozlepiane oczy, które widzą podwójnie. Potrójnie…   Postrzępione światło wysypuje się z ekranu telewizora szumiącą kaskadą mżących pikseli.   *   Tu przerywam pisanie, ponieważ coś mną za bardzo wstrząsnęło…   I pełno tu kształtów znikomych w zapachu przepływającego kurzu. W zapachu uschniętych fiołków…   W pyłkach, które idą powietrzem. Przechodzą lekkim podmuchem po skroniach...   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-21)    
    • Waldemar_Talar_Talar
      Mam poważny problem

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      mam duży problem ktoś mi w spadku podrzucił marzenia cóż z nimi począć    nie spełnię ich przecież cholera wie co za nimi się kryje   może ktoś komuś chce dokuczyć wyśmiać albo nauczyć kłamać   a może zechce tęczę zbudować namalować echo dogonić wiatr   a ja biedny żuczek tylko wiersze  umiem pisać więc nici z tego   chyba że ktoś z was moi najdrożsi  za uśmiech zechce je odkupić
    • Duch7millenium
      Paradoks Maslowa

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      @Stary_Kredens Szczerze mówiąc - na pewno. Ale to jeszcze nie jest żadna odpowiedź.
    • Stary_Kredens
      Paradoks Maslowa

      Przez Stary_Kredens · Opublikowano

      @Duch7millenium na pewno?  Kredens pozdrawia 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...