Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kosmiczne nieporozumienie


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

U Nowaków różne bywają wieczory,

bywa, że znienacka spadnie meteoryt.

Tak też było wczoraj; wieczór dość spokojny,

zmienił się w epizod nowej gwiezdnej wojny.

 

Każde przebywało na swojej orbicie,

ona się krzątała w kuchennym kokpicie,

on zaś pilotował sprawnie telewizor,

wlewając do baku browarne paliwo.

 

Gdy już pod sam korek zbiornik zatankował,

swoją trajektorię w jej stronę skierował,

przedstawiając żonie zarzuty kosmiczne,

że wydaje sumy wręcz astronomiczne.

 

Uniosła się na to wzburzona kobieta,

krążyć wokół niego jęła jak kometa:

- Ty chłopie ziemskiego wcale nie znasz życia,

tyś chyba kosmito urwał się z księżyca!

 

Zamiast ciągle siedzieć w fotelu z pilotem,

lepiej dobrze płatną znalazłbyś robotę!

Ceny ciągle rosną z prędkością kosmiczną,

z tobą w czarnej dziurze widzę naszą przyszłość!

 

Mówiąc to wybuchła, tak jak supernowa

i w ten oto sposób – od słowa do słowa

- do cywilizacji obcych doszło zderzeń,

lądowały spodki, latały talerze...

 

Załogantce jednak udało się uciec

i bezpiecznie schronić się w swojej kajucie;

słychać było zza drzwi zamkniętych na dobre,

jak woła do bazy: - Z Józkiem mamy problem!

 

On, ponieważ był już w stanie nieważkości,

coś do niej bełkotał w swej bezsilnej złości,

lecz mu się horyzont raptownie przechylił,

więc legł w grawitacji objęciach po chwili.

 

Rano wziął skafander i ruszył do pracy

ze straceńczą misją zarabiania kasy;

ona zaś została, by posprzątać pokład

i dla komandora przygotować obiad.

 

Wszystko więc wróciło do normy w zasadzie,

choć tkwią w niestabilnym od dawna układzie,

choć go zakłócają burzliwe wieczory,

rano wszystko wraca znów na swoje tory.

 

Czasem tylko ona cicho sobie westchnie,

gdy sobie pomyśli o innym obiekcie;

on zaś wzdycha: - Czemu wpadliśmy na siebie?

Z inną mógłbym życie mieć jak w siódmym niebie.

 

Zjawisko powyższe jest dość dobrze znane,

na Ziemi przybysze z obcych sobie planet

mają z sobą problem, tkwiący w pochodzeniu:

Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus.

 

 

Opublikowano

@Marek.zak1

 

O matriksie zapomniałem... Dużo tych kosmicznych skojarzeń z przyziemnym życiem.

 

Dzięki Marku i pozdrawiam :)

@Kapistrat Niewiadomski

 

O tym Zenku zapomniałem. Dzięki za przypomnienie.

Ja niestety z muzyką jestem na bakier, więc musiałby kto inny.

 

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Nata_Kruk

 

Widać takie czasy nastały. 

Cóż by począł Mickiewicz obecnie z jego epopeją lub Brzechwa z taką np. "Pchłą Szachrajką"?

Może pod dłuższymi tekstami czas zacząć umieszczać epikryzę? Ech...

  • 2 tygodnie później...
  • 3 tygodnie później...
Gość Franek K
Opublikowano

@Klip

 

Ha ha. Słuszna obserwacja. Gdy człowiek pisze, to jakoś tego nie widzi. Dzięki za wyłuszczenie. Coś pokombinuję. 

@Nata_Kruk

 

Dzięki Nata za tę Twoją cenną jedynkę.

 

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...