Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@[email protected]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czy ja wiem...

Może raczej samotnym i przepełnionym tęsknotą za czymś bliżej niesprecyzowanym i drążącym duszę aż do dna.

Trochę za daleko do szczęścia ale też i do nieszczęścia.

 

No cóż, nie jestem Różewiczem i moje słowa są bez patentu  :)

 

Pozdrawiam...

Opublikowano

@[email protected] Rafaelu, coś nam napisz,

                                           bo na razie pusty afisz.

Pozdrawiam.

@Kama Nagrodzka Kamo nie tylko Różewicz wypowiedział podobne słowa - nieszczęście jako źródło /impuls/ poezji... wiem, wiem kontrowersyjne, ale to samo można powiedzieć o szczęściu czy miłości.

 

Miłego wieczoru.

Opublikowano

@Somalija Ago na wiersze nie patrzy się w ten sposób, bezwzględnie je oceniając - to jest proces twórczy na nim się skupmy... a co wyjdzie ma znaczenie drugorzędne. Ja jeden z wierszy piszę już trzeci rok i czuję instynktownie że jeszcze czegoś mu brakuje. Niech czeka dziadek.
 

Dzień Dobry, miłego dnia.

@Marek.zak1 Marku ta zasłona to mój parawan, ja bezczelnie się za nim chowam. Ale jednocześnie obnażam swoją tożsamość. Twoja propozycja jest zbyt jednostronna - litery wiesz że zawsze pomagają, słowa tylko czasami zabijają.
 

Miłego dnia.

@Starzec TR jest także moim idolem za "Kartotekę" powinien dostać Nobla, no cóż spoufalanie się z komuną Mu nie pomogło.

Miłego weekendu.

Opublikowano (edytowane)

Oj Grzegorz! Na podsumowania Ci się zebrało? Jak dobrze pójdzie jeszcze ze 20 lat będziesz czarował lirycznie na portalu, jak czytam: gorycz z ciebie wysiąka w klimacie Tadeusza Różewicza, o czym świadczy cytat w didaskaliach, nie potrzebnie, poeta napiętnowany był totalitarną epoką, zwłaszcza mowa o tym pierwszym totalitaryzmie, żyjesz w wolnym kraju, z ochroną NATO, wnuczka kompa podsuwa, a gęsim piórkiem kobitę połaskocz. Glowa do góry Grześ, utwór patetyczny, dostojny, ja zawsze ku takiej twórczości z szacunkiem, ty wiesz.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

W Różewicza ja nie wierzę, wierzę natomiast Różewiczowi, i Różewicza twórczość mnie urzeka, a bez wątpienia wiersze poety są głębokie i intelektualne, a dotyczą dramatu epoki. Ponieważ, zauważam, że twoje utwory są różne i radosne i wesołe i lekkie, a innym razem w poważniejszym klimacie. To świetnie, po trzeba próbować różnych emanacji w liryce, zauważyłem natomiast, że ten akurat twój utwór ma ten bardziej intelektualny odczyn, nawet kompleksowy w ocenie co do własnej twórczości, I TYLKO TYLE, tym bardziej gdy cytujesz poetę Różewicza w stopce... to przecież takie moje uzasadnienie w pierwszym komentarzu jest logiczne. 

 

Grzegorz nie jestem bezkrytyczny w twórczości, i bezrefleksyjnie szczęśliwy też nie jestem - również w realu. Po prostu może utkwiły ci w pamięci moje lekkie, łatwe i przyjemne kawałki ;), piszę różnie Grzegorz, i nawet nie trzeba tego zero-jedynkowo analizować, bo wszyscy piszemy różnie inklinując, w zasadzie to zespolenie ze słowem, a mniej z właściwością gruntownych osobistych przeżyć, w sumie więc jakaś tam maska.

 

Niżej daje ci przykład linków do moich tekstów (stąd - na portalu), które na pewno trudno zaliczyć w poczet utworów "szczęśliwych", przeczytaj i dojdziesz do takich właśnie wniosków, więc reasumując Grzegorz: nigdy nie byłem tylko piewcą radości.

 

"Ptasi audyt"

 

"Tylko beton"

 

"Dekret termita"

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 przepiękny. Rozbiłaś bank ostatnich czytań. bb
    • @lena2_ fajne te lepiejki :) I treść, i forma skrojone na miarę.  Przeczytałam z przyjemnością. Bb
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...