Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Nad krawędzią stanąłem, w prawo, lewo, na wprost?

Ostre granie się śmieją... pozostań w rozkroku.

A może zadufanie? Ja wolę niepokój,

do tej samej kałuży nie wchodzi się dwakroć.

Rozpisałem się chyba, bo pióro poniosło,

w tematy niebotyczne bliżej mi nieznane.
Może trochę po wierzchu, rozsierdziłem szkwałem,

nie wystarczy mój stwórco, dzierżyć w ręku wiosło.

Trzeba wyczuć kierunek, pociągnąć uchwytem,
dulka mocno zaskrzypi, o nic nie zapyta.
Co zostanie z przypływu - może tylko szczypta,
ponownie nie utonę... zacznę trochę płycej.

Pióro zmierzwi nurt wody, drugie wznieci ogień,
pofrunę ponad myślą, wirem... śladem prądu.
Wiosłuję, płynę... piszę, a natchnienie wokół,
Powiedz jakim sposobem do celu mam dotrzeć.

Spacerkiem, truchtem... wierszem - jakie obrać medium?
Góry, woda czy słowo - nieśmiałość ich wzorem.
Ustroję jak podołam... wizją ad valorem,
ktokolwiek je przeczyta,  za mgłą wiatrem przemkną.



"Gdy złapiesz falę to siedzisz na szczycie świata." - The Beach Boys.

Edytowane przez [email protected] (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Niestety. I cytat i to co teraz twierdzisz mija się z prawdą w stu procentach. Do tej pory nie opracowano maszyn potrafiących symulowac ptasi lot czy też naśladować ryby a lot trzmiela nadal pozostaje zagadką. Każda istota żywa zatruwa powietrze. My ludzie po prostu robimy to po mistrzowsku. Przepraszam, że się wtrącam. Pozdrawiam.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ja też :) Bo chyba własnie on najszybciej czy najcelniej wskazuje nam drogę do pokoju...

Ciekawy treścią i piękny słowem wiersz, Grzegorzu :) Pozdrawiam!

Opublikowano

@duszka Duszko, jeszcze nie tak dawno uwielbiałem wolność, a teraz czegoś się boję... nie o siebie, ale o rodzinę o ludzi. To stoi za plecami i szydzi z nas, najgorsze jest to że za tym znów stanął człowiek. Gdzie człowiek tam nieszczęścia, dlaczego zatem? Puste pytanie bez odpowiedzi. Retoryka poetycka.

 

Wszystkiego Dobrego, dziękuje za odwiedziny.

@Phuruchiko Chodzi o to abyś  znalazł się w tym czasie historycznym co On, przeczytaj jego powieść "Uczeń diabła", a zapewniam zmienisz zdanie o człowieku jako istocie rozumnej. Większość z nas jest uczniami diabła, w mniejszym lub większym stopniu. Cobyś nie napisał, Ty już tego nie zmienisz... za późno.

Wszystkiego dobrego.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN paa :) 
    • @Ewelina Fajnie, że wpadłaś ze swoją nicią słów, choć szkoda, że nie może to być nić Ariadny. Paa, do następnego!
    • Możliwe, że tekst powtórkowy?     o motorniczym opowiem bajkę choć zakończenie nie całkiem fajne   tramwajem przez lata chętnie kierował aż w końcu biedak się w pętli zakochał   jeździł wciąż na niej szynach powabnych lśniących wilgotnych smukłych i ładnych   aż usunięto kiedyś tę pętle dla niego straszne wręcz niepojęte   wnet wymieniono na inną oną a on z rozpaczy we łzach utonął   już nie usłyszał ślicznych odgłosów takiej miłości zastąpić nie sposób   pewnego ranka ciało odcięto wisiał na pętli nad nową pętlą   w drewnianej trumnie na kształt tramwaju do grobu włożono skromnie pomału   gdzie wewnątrz leży przy zimnych zwłokach kawałek szyny z pętli co kochał    
    • @lena2_ czytam i czytam ....  Pieknie moja Poetko

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Simon Tracy Napisałeś gęsty i mroczny ale niezwykle dojrzały utwór literacki – poemat prozą. Ten tekst jest jak wejście do zatęchłego, opuszczonego pokoju, w którym czas się zatrzymał, a w powietrzu czuć tragedię. Podzieliłeś tekst na na dwie części. Pierwsza przypomina prolog w greckiej tragedii. To głos autora-narratora, który daje klucz do zrozumienia tego, co za chwilę będzie można przeczytać. Narrator prosi o empatię i ostrzega, że pozory normalności bywają fasadą dla piekła. Druga część ("Lalka") to forma listu do przyjaciela – pozwala na maksymalną intymność, szczerość i odsłonięcie najgłębszych zakamarków duszy bohatera. Wydaje mi się, że tytuł nawiązuje do "Lalki" Prusa - jest tu niszcząca, obsesyjna miłość do zimnej kobiety, pojedynek, ruina finansowa i zdrowotna, a w końcu całkowite załamanie psychiczne. Piszesz bogatym i stylizowanym na epokę językiem i robisz to świetnie. Czyta się go jak autentyczny list z przełomu wieków. Podobnie jak opisujesz gabinet - tak jakby był to również opis duszy bohatera. Świetny! Na koniec - ostatnia zwrotka to jeden z najlepszych finałów, jakie można sobie wyobrazić. Personifikacja rewolweru jako "Panów Smith & Wesson", ostatnich "przyjaciół", którzy pomogą "rozwiązać problemy", jest absolutnie wstrząsająca. To jest puenta, o której długo nie zapomnę. To jest literatura, która łączy w sobie psychologiczną głębię, gęstą, gotycką atmosferę i miażdżącą emocjonalnie puentę. Gratuluję talentu! Czy wysyłałeś swoje teksty do wydawnictw?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...