Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

KOchałam Ciebie,miłoscią pierwszą
miłoscią niewinną i taką cudną.
Wierzyłam ze kocham naprawdę
I że nikt mi tej miłosci nie skradnie.
Chciałam się z Tobą śmiac,i płakac.
Poznawac z Tobą zycie i świat.
Wierzyłam że, Ty chcesz tego samego.
Ze jestes mojej miłosci wart.
Lecz Twoje serca było z kamienia.
Zimne i twarde jak głaz.
Z usmiechem cynicznym na ustach,
Z rękami w kieszeniach,
nie patrzac mi nawet w oczy,
powiedziałes ,,,,,
Dziewczyno to przeciez był żart.

Opublikowano

Wiersz mi się nie podoba, być może dlatego, że nie rusza mnie specjalnie poezja miłosna.
Muszę Ci zwrócić uwagę na 5 wers "Chciałam się z Tobą śmiac,i płakac.", naprawdę dziwnie brzmi choć gramatycznie niby dobrze. Pozdrawiam Kasia

Opublikowano

Gdyby wszystkim wszystko się podobało
swiat byłby zbyt idealny
Gdyby wszyscy tworzyli arcydzieła ,nie byłoby arcydzieł,
A mój wierszy powstał bo miałam taka potrzebę,
Miłosc temat oklepany wiem
nie mozna juz nic wiecej wymyslic,,,ale moje pisanie to taka spowiedx duszy,,,,,
dziekuje Kasiu pozdrawiam

Opublikowano

Hmm. tematyka duszy,czyli-miłość...inni ją dobrze spostrzegają,drudzy nie...ja osobiście lubie każdy temat...i pomimo że być moze wiersz oklepany to cos przekazuje...:) Spowiedz duszy-to sie liczy Lilko:) Pozdrawiam...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Moje ciało opanował granat,   bo trafiłem w środek Zachodu.   Ciemność jesieni okiełznał   huk okropnych hamulców.   A granat przemakał   przez wiązki świateł samochodów.   Zimną ziemię parkingową,   opanowały neony podwozia.   Moje nozdrza zatrute, smrodem spalonego sprzęgła.     Alkohol, potrzebuję cię teraz,   bo przysłaniają mi światło   czarnymi jak lakier kurtkami.   Trzymając mój zachodni obraz -   wciąż twierdzą, że nie umiem zahamować.     Gdy mnie popychają,   Widzę rozmazane światło ulic  wpadające do tafli wody. Ukazujące się w dziesiątkach  nieregularnych odbić.   Myślą że jest prosto,   lecz moja droga stała się kręta -   zboczyłem świadomie. 
    • Nie trzeba noża, by zadać cios, Czasem wystarczy tylko głos, Jedno zdanie, jak strzała w serce, Zostaje w duszy — na zawsze więcej.   Milczenie złotem, mówili tak, Lecz dziś milczenie to grzech i strach, W sieci ogień, w oczach gniew, Słowa palą jak tysiąc drzew.   Nie każdy krzyk to prawdy głos, Nie każda cisza to winny los, Ludzie w słowach topią sny, Nie wiedząc, jak są ostrzy ich dni.   Każde „nienawidzę” ma swój cień, Za każdym „kocham” stoi sen, Ale gdy mówisz bez serca tonem, Zostaje echo — jak po burzowym dzwonie.   Świat krzyczy głośno, coraz mniej słucha, Prawda ginie wśród pustych słuchań, Zatrzymaj się, zanim zrobisz błąd, Bo słowa są jak ogień — i spalą dom.   Bo słowa ranią mocniej niż stal, Nie cofnie ich już żaden żal, Wystarczy chwila — i świat się zmienia, Z powodu słów bez zrozumienia. Więc zanim powiesz — pomyśl raz, Bo może ktoś straci przez nie czas, Słowa to broń, której nie widać, A jednak potrafi zabijać.
    • @Berenika97 Będę miał zatem motywację by pisać dalsze losy bohaterów. Bo "Boże szelmów..." ma kontynuację ale zbieram się do niej bardzo opornie bo nie wiem czy jest sens pisać przy nikłym odzewie
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To jest bardzo trudne. Może dlatego, że świat zawsze najpierw dostrzega tych, którzy mają najbardziej krzykliwe barwy, i właśnie na tych barwach skupione jest ludzkie zainteresowanie, a nie na wnętrzu, które nie może się tak po prostu "sprzedać" na targowisku. Ono musi zostać dostrzeżone i odkryte, często z trudem i wysiłkiem. A na to już nie każdy ma siłę i chęć się zdobyć. Nawet sami mamy tendencję do porównywania się z innymi i do eksponowania na zewnątrz wszelkiego rodzaju jaskrawości, nauczeni, że i tak właśnie na to każdy zwróci przede wszystkim uwagę.
    • @Berenika97 Zgadza się. Poezja to włóczykij, zawsze nim była :)) Jakby włóczka też trochę i za pan brat z samotnością, więc rozłąka :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...