Oblicze

[Klaudia Gasztold]

Stojąc przed lustrem 

Dostrzegam kompleks meduzy 

Węże zamiast włosów 

Opadają na ramiona

 

Spojrzeniem zamieniam

Każdy złoty liść w kamień

Bo jakie inne ma być serce 

Skoro rzeczywistości stało się zadość 

 

Chmury gęstnieją

Woda twardnieje

A źdźbła trawy się plączą

 

Syndrom obecnego bólu 

Dławi mnie od środka 

A lustro popękane 

Przymuszone do ściany 

 

Tak bardzo jest podobne do mnie 

A jednak dostrzec w nim można 

Odbicie złamanego światła 

 

Klaudia Gasztold

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - druga  zwrotka najlepsza  - ale to tylko ja - reszta też mocna...

                                                                          Pozdr.zadowoleniem.

Edytowane 21 Maja 2022 przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)

[staszeko]

 Wiersz warty zapamiętania: widzimy siebie jedynie w przedmiotach; oblicze to odbicie.

 

Najbardziej mnie urzekło, nawet poraziło, porównanie do Meduzy:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wielebor]

Oj, Klaudio, uważałbym na Perseusza... :D Pozdrawiam miło.

[Amber]

Łagodną perswazją doświadczenia malowane oblicze w lustrze.

[Anna_Sendor]

@Klaudia Gasztold Świetny tekst. Chyba zrezygnowałabym z ostatniej strofy. "A lustro popękane/przymuszone do ściany" świetnie brzmi i dosadnie zamykałoby wiersz. Pozdrawiam.