Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

****

Marek Hipnotyzer
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/20498--/

Rekomendowane odpowiedzi

Marek Hipnotyzer

Marek Hipnotyzer

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

tak naprawdę zostały nam tylko słowa
bo one są czyste potrafią się otrzepywać z błota
jak inaczej mógłbym Ci powiedzieć
że wysłałem swoją duszę na wakacje

że jestem taki pusty i dzisiaj chcę tylko głupot
a cały ból cała poważna rozkosz już była
z miłości się wyleczyłem właściwie
zanim się przyznałem
i poniosłem za nią karę

że spędziłem już swój czas na Syberii
i że czekam żeby ktoś zrobił ze mnie nowego człowieka
narazie jestem rozlazły zadowolony ze swej pustki w środku
chcę dbać by była zawsze taka pusta

przecież wiesz że tylko opakowanie się liczy
sprzedajemy ludziom wciąż to samo gówno
w nowym opakowaniu
a ja nie chcę
by tam cokolwiek było
nawet gówno nawet błoto
tylko jedno słowo

ja

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/20498--/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Gdy Pan odwrócił twarz

      Przez Migrena · Opublikowano

      Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Alicja_Wysocka
      od przechodnia

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • Manek
      gorzko gorzko

      Przez Manek · Opublikowano

      I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
    • Alicja_Wysocka
      łut

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Łukasz Wiesław Jasiński Dziękuję Panie Łukaszu, ludzie mówią różne rzeczy, mądre i niemądre.
    • violetta
      dystans

      Przez violetta · Opublikowano

      Zawsze jest fajnie:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...