Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Biała kolumnada, półkoliste sklepienie…

 

… zimny wiatr uderza w twarz

drobnymi  kryształkami lodu…

 

Na oszronionej szybie sklepu

ze skórzaną pasmanterią

― odbija się błękitna poświata neonu…

 

… w głębi – ciemne zarysy przedmiotów, okryte zakurzoną folią manekiny bez twarzy…

 

W świetle ulicznych latarni

rozchwiane cienie:

na elewacji domu,

chodnikowych płytach,

asfalcie ulicy, bezlistnych drzewach…

 

… mojej

twarzy…

 

Otula

mnie

― noc…

 

… samotna, tkliwa i czuła…

 

Słyszę jakieś przytłumione szepty,

niewyraźne głosy, jakby modlących się, zapomnianych widm…

 

Pamiętasz, mamo?

 

Przechodziłaś

tędy

wiele razy…

 

… i przechodzisz

nadal

― po swojej śmierci…

 

Przemieszczasz się pomiędzy pokładami czasu,

z zamierzchłych epok w przyszłość…

… przechodząc przez teraźniejszość nikłą smugą rozmytego światła…

 

Długi, ceglany mur jakichś starych zakładów… Pokryte czarną sadzą wysokie kominy…

 

Ktoś idzie naprzeciw,

pchając piszczący,

wyładowany barłogiem wózek…

 

Powłóczy

nogą,

kuleje…

 

… roznosi woń alkoholu…

 

Nie patrzy na nikogo. Nuci fałszywie pod nosem…

 

Umarła kamienica

ze ślepymi oknami…

 

… otwarte na oścież drzwi ―

zieją mrokiem ―

opuszczonej

― schodowej klatki…

 

Kłębią się ―

jedynie

― pustka i kurz…

 

Drażni nozdrza

stęchlizna

― odpadającej farby…

 

W ciemnych zakamarkach jakieś rzeźby,

popiersia, porzucone dłuta…

… pozostałości przeszłego życia…

 

Wiesz,

mamo…

 

… ślady naszych stóp pokryły już mżące szarością piksele samotności…

 

Rozpadły się…

… rozsypały w pyl…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-12-12)

 

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na początku pomyślałem, że będzie banał, zakończenie jednak zakręca wierszem w przeciwną stronę. Ciekawa konstrukcja. Pozdrawiam
    • Lubię obcować z ciszą bo jest jak cień który nauczył się milczeć   Jest zawsze szczera nie marudzi spokojna grzechem nie kusi   Cisza jest jak poezja kto raz ją zrozumie zawsze doń wróci    Cisza to lek który nigdy nie boli jest jak sen który cieszy   Cisza to prawda o życiu nie raz potrzebuje zrozumienia   Cisza to ważne ogniwo w  otaczającym nasz świecie nie hałasuje
    • mówi on:   w twoich ramionach roztarte marzenia myślami zabite, gdy serca nie słuchasz w śnie kruchym przemierzasz złudzenia i cierpisz, i pragniesz – ledwie oddychasz   nie twoja wina, za dużo miłości dla kruchej duszy, wątłego serca tak chciałem jak ludzie prości za mało czasu, zabrakło miejsca   za późno, by cofnąć wskazówki zegara tak być musiało, nikt nie jest winny cóż, że taka miłość, że taka para któż by pomyślał, któż mógłby inny   tak bardzo chcę być dzisiaj przy tobie lecz stopy innymi chodzą ścieżkami odpoczniemy w spokoju w głębokim grobie żegnam cię dzisiaj gorzkimi łzami   mówi ona:   cóż, gdy nie mogłam, kochałam skrycie za dużo chciałeś, ja taka młoda przede mną i tobą otwiera się życie zapomnij, lepsza czeka cię przygoda   przeznaczenie i tak niech zostanie nie cierpię, mylisz się mój miły cokolwiek zrobisz, cokolwiek się stanie – los, a los mój kochany bardzo zawiły   zapomnij, tysiąc powtarzam razy nie słuchasz – że będziesz, obiecałeś plączesz myśli, plączesz wyrazy mówiłam do ciebie – nie słuchałeś   mówi on:   nie zapomnę choćby świat runął tak trudno żyć wciąż myśląc o tobie moja miłość – moją dumą nie zapomnę i w głębokim grobie   mówi ona:   zapomnij, ostateczne rzucam słowo czas nasz to przeszłość, wspomnienie przyszłość barwą płynie kolorową zapomnij, niech nie dręczy cię sumienie
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @iwonaroma Odpuść sobie tą tęsknotę, ludzki los bywa różny i z czasem można się do wszystkiego przyzwyczaić.  ;)
    • @acatiiia, dziękuję :)   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...