Przechodziłaś tędy wiele razy

[Arsis]

Biała kolumnada, półkoliste sklepienie…

 

… zimny wiatr uderza w twarz

drobnymi  kryształkami lodu…

 

Na oszronionej szybie sklepu

ze skórzaną pasmanterią

― odbija się błękitna poświata neonu…

 

… w głębi – ciemne zarysy przedmiotów, okryte zakurzoną folią manekiny bez twarzy…

 

W świetle ulicznych latarni

rozchwiane cienie:

na elewacji domu,

chodnikowych płytach,

asfalcie ulicy, bezlistnych drzewach…

 

… mojej

twarzy…

 

Otula

mnie

― noc…

 

… samotna, tkliwa i czuła…

 

Słyszę jakieś przytłumione szepty,

niewyraźne głosy, jakby modlących się, zapomnianych widm…

 

Pamiętasz, mamo?

 

Przechodziłaś

tędy

wiele razy…

 

… i przechodzisz

nadal

― po swojej śmierci…

 

Przemieszczasz się pomiędzy pokładami czasu,

z zamierzchłych epok w przyszłość…

… przechodząc przez teraźniejszość nikłą smugą rozmytego światła…

 

Długi, ceglany mur jakichś starych zakładów… Pokryte czarną sadzą wysokie kominy…

 

Ktoś idzie naprzeciw,

pchając piszczący,

wyładowany barłogiem wózek…

 

Powłóczy

nogą,

kuleje…

 

… roznosi woń alkoholu…

 

Nie patrzy na nikogo. Nuci fałszywie pod nosem…

 

Umarła kamienica

ze ślepymi oknami…

 

… otwarte na oścież drzwi ―

zieją mrokiem ―

opuszczonej

― schodowej klatki…

 

Kłębią się ―

jedynie

― pustka i kurz…

 

Drażni nozdrza

stęchlizna

― odpadającej farby…

 

W ciemnych zakamarkach jakieś rzeźby,

popiersia, porzucone dłuta…

… pozostałości przeszłego życia…

 

Wiesz,

mamo…

 

… ślady naszych stóp pokryły już mżące szarością piksele samotności…

 

Rozpadły się…

… rozsypały w pyl…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-12-12)