Koło o średnicy lęku

[Vaalon]

Goni mnie goni, mój czas utracony

Przede mną zaś czeka, dzie­­ń lękiem natchniony.

Gmach wątły – spokoju, leży obalony

W pozostałych ruinach czyhają demony.

 

Umysł zagubiony, niebo w piekło stroi – mimowolny kat

Ulgi chwile nieopatrznie zza sennych łapie krat.

Rankiem w lustrze przeliczam oblicza nowych wad

Uszlachetnionych poświatą od ulicznych lamp.

 

Pamięć – piastunka, przysłoni mi oczy

I świeże zmartwienie horyzont zamroczy.

Lecz kiedy do serca o nocy myśl wkroczy

Łza się spod ciężkiej powieki utoczy.

Edytowane 3 Października 2021 przez Vaalon (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@Vaalon Nazywam taki wiersz monorymem stroficznym, ale może to tylko przypadek.

Pozdrawiam.

[Vaalon]

@[email protected]

Bynajmniej nie jest to przypadek. Ale iteracji przeszedł wiele.  Szczególnie druga strofa. Dziękuję za lekturę.