Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Panie Kolego :) 

Pozdrawiam 

Dziękuję 

 

Nie wiem dlaczego, może czuć to w wierszach, ale czułem takie w nas podobieństwa Kocie. 

 

Serdeczności 

 

Czasami wydaje mi się, że tacy ludzie nabierają przez częste niepozytywne doświadczenia jakieś dodatkowej siły, by się nie poddawać. Oby tylko starczyło jej na całą drogę. 

Dziękuję i pozdrawiam 

Są, były i niestety będą... 

Pozdrawiam Marku 

Nie wiem czy to dobrze Dag, że o emocjach, ale bez emocji.

Skojarzyło mi się ze słynnym zdaniem Mickiewicza o poezji Słowackiego, że 'kościół bez Boga'. 

Oczywiście nie równać mi się, co najwyżej wieczne hołdy składać (szczególnie owemu Kościołowi), ale masz rację, że to dosyć chłodny tekst. Może ten chłód powoduje wstrząsający niektórymi z czytających odbiór. Może po tylu latach już nie ma ognia w tych wspomnieniach tylko deszcz i chłód właśnie? 

Jedno jest pewne - więzi więżą. Dobrze kiedy nam w takich więzach ciepło i wygodnie, ale gdy tak nie jest człowiek chciałby się z nich jakoś otrząsnąć. Nie zawsze się jednak jak wiesz da. 

 

Pozdrawiam serdecznie 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nawt nie wiesz Beto jak szeroki uśmiech wypełzł na moją najpiękniejszą z najbrzydrzych gąb kiedy przeczytałem, że zauważyłaś te 'puste sny', bo gryzłem się tutaj nad kilkoma możliwościami finalnie wybierając tę właśnie uznawszy, że przez swoją prostotę robi robotę właśnie :)) 

Osobiście wolę swoje wiersze dla odbiorcy węższego, ale czasami wyłażą ze mnie i takie. Żeby odsapnąć, czy co może ;) 

 

Z uszanowaniem 

Dzięki za czytanie i słowa. 

 

Pozdrawiam 

Tego nie powinny. Jest wiele rzeczy, których dziecięce serca nie powinny być narażone dźwigać. Niestety są one i zapewne póki człowieka na ziemi stanie będą bezbronnymi i niewinnymi ofiarami poczynań dorosłych. 

 

Pozdrawiam 

Dziękuję za te słowa Pi. 

Taraz zacząłem się zastanawiać, czy nie jest łatwiej rozpoznać autora po wierszu kiedy buduje strofy w oparciu o rymy. Było nie było obok podejmowanych tematów tzw flow, czy stylu wypowiedzi jest to dodatkowa cecha wplywakaca na kształt utworu, dodatkowy trop, który może naprowadzić do konkretnej osoby. 

 

Dzięki 

Pozdrawiam zawsze serdecznie 

Oj, nie wiem, nie wiem. Czasami mam wrażenie jakby ono chciało jednego, a ja zupełnie czegoś innego :) 

 

Dziękuję za wizytę 

Serdeczności 

@huzarc, @Natuskaa, @iwonaroma, @dot., @Pan Ropuch, @heks, @Franek K, @Moondog91

Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena hehe, ja to mam przesyt takich historii:) Ale dziękuję za za rekomendację:)
    • @huzarc   wiersz trudny, głęboki, ważny.   czytam go jako apel do nas, do społeczeństwa.   odzyskajmy myślenie i język, aby obronić swoją tożsamość przed systemem, który jest jednocześnie totalitarny i wadliwy.  zachowajmy zdolności do głębokiej empatii i widzenia przyszłych konsekwencji, zanim wszystko sprowadzi się do zimnych liczb. dostrzeżmy niepozorne zło zanim ono stanie się rzeczywiste.           na marginesie. skandynawscy kryminaliści -  to ci z powieści Jo Nesbo i Stiega Larssona. zachęcam do lektury : Policja, Upiory, Pragnienie oraz Millennium. warto !!!!       świetnie napisany wiersz !!!!!!  
    • Sypiam mało. To dlatego nie śnię. Żadnych obrazów, które widziałem w muzeach, żadnych postaci. Głuchy dźwięk przy pukaniu – wieczny ja, moja beautiful skull, my beautiful scalp. Klątwa dziewiątej symfonii – skoczne rondo lub szybki finał, kakofoniczny wrzask jak wyrok u neurologa – z drugiej strony neuroplastyczność, nowe połączenia dendryt – akson są jak koleje do nieznanych miejsc – gdzie mnie nie było, gdzie byłem, z kim, wczoraj, dziś – piłem, nie pamiętam nic, nie łykam nic na niepamięć i to samo nic, w listopadowych barwach, nudzi mnie. Ach, jaki czuję się zmęczony! To nic. Żadnych ciemnych obrazów! Żadnych kobiet bez oczu! Odejdź Modigliani! Dajcie mi dobry tekst, nie nic! Jedynie tekst, aktorów, dwie aktoreczki z pasją. Karta za kartką – dobre szycie – zanim padną, kartka po kartce, moje wierne psy, do nóg. Kompulsywnie, metodycznie – jak by powiedział Stanisławski (od ilu lat już gnije i w nosie ma method acting) po raz trzeci, oglądam dokument o van Goghu – jak można tak spieprzyć kościół w Auvers, sam bym nie kupił takiego obrazu; już bliższa mi postać doktora Gacheta – doktorat z melancholii, paskudna choroba mówiąc między nami, sypiam zbyt mało, żeby pisać o onirycznych postaciach, krajobrazach, Bogu. Żadnej ołowianej bieli! Jestem udręczony – odpalam papierosa za papierosem, przesypuję resztki wspomnień o tobie z dłoni do dłoni między rozedrganymi palcami, drążącym językiem spijając z podłogi uciekającą przestrzeń, czas.  
    • @Leszczym Musiałem odpocząć - zastanowić się, kiedy byłem najszczęśliwszy, czy wtedy, gdy publikowałem tutaj, czy tam, w pismach - tutaj. NIe przesadzaj z erudycją, podstawowa wiedza nieco czasem poszerzona i wielkie braki w niej. Dziękuję, że jesteś. 
    • @markchagall Świadomość to latanie pęknięć. Ale bardzo trafnie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...