Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Chylą się ku upadkowi

moje wiersze na portalu

zamiaruję go opuścić

bez urazy i bez żalu

 

bez pretensji, bo i o co

i przykładów ten lub ona

byli dla mnie nieprzychylni

lub zrobili mnie w balona.

 

Młodzież swoje ma wakacje

wena też chce mieć swobodę

w pracy urlop się należy

to i ja chcę mieć w nagrodę

 

choćby nawet cząstkę lata

bez poezji i wierszyków

bym mógł usiąść na ławeczce

wśród kolegów starych pryków.

 

Dawno żeśmy nie siedzieli

w naszym ścisłym, wąskim gronie

więc koledzy zacierają

z tej radości obie dłonie

 

ciesząc się już zapowiedzią

jaka padła z mojej strony,

że powracam i że będę

siedział z nimi rozluźniony.

 

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec Każdemu należy się urlop od tego, czy też tamtego. Każdy ma również wolną wolę co do obecności na portalu. Szkoda, bo miło wspominam naszą wymianę myśli. Przyznam, że z mojej strony czasem efekty były marne, ale dzielnie się starałam. Oczywiście Mistrza w rymowaniu, w Twojej osobie, trudno doścignąć :)

Mam nadzieję, że to o nieprzychylności nie jest o mnie, bo jakimże cudem.

Życzę miłego wypoczynku w koleżeńskim i rodzinnym gronie.

Pozdrawiam serdecznie :)

Opublikowano

@corival

Dla mnie jesteś wciąż bez skazy

i naprawdę było miło

kiedy obok komentarza

C w kółeczku wyświetliło.

 

Dać komentarz rymowany

to jest tak jak utwór nowy

nawiązuje do tematu

mając sens i treść wymowy.

 

Gdy mój letni wypoczynek

będzie miał się ku kresowi

wrócę do wrzucania wierszy

innym i Corivalowi.

 

Serdecznie pozdrawiam i życzę lata mile spędzonego

Henryk

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Takich nie było a gdyby byli

na siłę by mnie nie wyrzucili

u mnie w zanadrzu zawsze riposta

szybka i cięta, z reguły prosta.

 

Komentujących mnie było wielu

wśród nich ty także mój Przyjacielu

a komentarze szczere i miłe

pisane wierszem, lecz nie na siłę.

 

Wiem, że rozłąki bywają trudne

więc kiedy stwierdzę, że ja zbyt chudnę

z powodu właśnie tej to rozłąki

porzucę labę, kwieciste łąki.

 

Wrócę na forum a powitaniem

będzie wiersz nowy, z nowym przesłaniem

jednak tymczasem bywaj Kolego

pytasz jak długo? Do następnego...

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec no, co Ty Heniu. Wczoraj myjąc naczynia uśmiechałam się  pod nosem, bo  wspominałam Twój wiersz o tyczce erotyczce, był mega śmieszny . I myśląc, że  jesteś taki twórczy i niedościgniony w pisaniu, ciut Ci zazdrościłam. DOBREGO ODPOCZYNKU ( DOBREJ ZMIANY

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

).

Opublikowano

@Somalija

no, co Ty Heniu. Wczoraj myjąc naczynia uśmiechałam się  pod nosem, bo  wspominałam Twój wiersz o tyczce erotyczce, był mega śmieszny . I myśląc, że  jesteś taki twórczy i niedościgniony w pisaniu, ciut Ci zazdrościłam. DOBREGO ODPOCZYNKU ( DOBREJ ZMIANY 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

).

Jestem wzruszony i pod wrażeniem,

że moja twórczość nieokiełzana

znajduje poklask i zrozumienie

i pozytywnie jest odbierana.

 

przeto nie kończę mojej przygody

z poezją, której jestem autorem

tylko zamykam maleńką przestrzeń

i obozuję pod semaforem.

 

Postój potrzebny na odpoczynek

podczas uczniowskich letnich wakacji

doda mi siły, podleczy zdrowie

tak bardzo ważne w realizacji

 

przyszłych utworów, takowe będą

z weną nie biorę przecież rozbratu

więc postaramy się coś dorzucić

dla Somaliji, na forum, światu.  

 

Serdecznie pozdrawiam i życzę miłego wypoczynku

Henryk

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec

Twoim wierszom nic nie braknie
nasz szanowny Przyjacielu,
lecz, by sprostać komentarzom
w Twoim stylu, jest niewielu.

Chciałoby się odpowiedzieć
rymem z równą Tobie gracją,
ale próby w tym temacie
mogą skończyć się frustracją.

Ja za siebie tutaj mówię,
by nie było, że ten tego.
A tymczasem wypoczywaj
nasz Henryku, cny Kolego.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


 

Opublikowano

@dot.

Z rana już nie będzie wpisu

zegar wolniej będzie tykał

a ja, choć nie jestem bąkiem

po swojemu będę bzykał.

 

Deszcz popada i przestanie

taka to natury rola

nie wiem nawet czy skorzystam

z dobrodziejstwa parasola.

 

Zaś ulewę to przesiedzę

pewnie ślęcząc nad znaczkami

albo mym najnowszym hobby

- w końcu zajmę się kluczami.

 

Uzbierałem już ich sporo

teraz zacznę je sortować

opisywać producentów

i na planszach je lokować.

 

Pozdrawiam serdecznie.

Henryk

 

Opublikowano

@Gosława

Nie ma, o co szat rozdzierać

bo i po co na golasa

świecić tym -Ty wiesz ja milczę

i to właśnie jest ta klasa,

 

której mogą pozazdrościć

ponuracy i łotrzyki,

że my w lot chwytamy puentę

a do tego, że wierszyki

 

takie lekkie są i zwiewne

wiatr je wkoło rozprzestrzenia

ja odchodzę by wypocząć

nabrać siły i natchnienia

 

powrót będzie, ale kiedy

dziś nie mogę wyrokować

lecz zapewne to nie prędzej

niż przestanę leniuchować.

 

Pozdrawiam serdecznie.

Henryk
 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...