Bój

[NightSilence]

On jest celem – ona kulą.

Płonie, gdy rozrywa jego ciało.

Stoi przed nią nago.

Ona pociąga za spust, 

Uwalniając westchnięcie z jego ust.

 

Ona szeptem – on jest bronią.

Strzela w każdy jej wrażliwy punkt.

Dłonią poznaje miodową krainę.

Mleczną twarz otuliła czerwień

gdy on wołał jej imię.

 

Jego dusza wypełniona dymem.

Dławi się fałszem przeplecionym krzykiem.

To uczucie jest jak wojna.

Każda emocja 

wskrzesza, uskrzydla i zabija.

[Michail]

@NightSilence

Wiersz pokazuje potencjał Autorki. Podobają mi się "dusza wypełniona dymem" i "fałsz przepleciony krzykiem".

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Z drugiej strony, nieco razi nadsłowie, powtórzenia zaimka "jego" i czasowy bałaganik w ostatnim wersie. Czy ów nie lepiej brzmiałby: "Każda emocja uskrzydla, zabija i wskrzesza"? 

 

Serdeczne pozdrowienia.   

Edytowane 11 Czerwca 2021 przez Michail
Uzupełnienie komentarza (wyświetl historię edycji)

[jazzkółka]

@NightSilence Bardzo ciekawy pomysł. 

Gdyby wiersz był mój, przetrzebiłabym zaimki i pokombinowałabym z wersyfikacją, żeby rozszerzyć interpretację.

Ale to ja, a wiersz, na szczęście, Twój. :)

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.