To mój kraj - Rola

[Nata_Kruk]

                       Rola

 

 

narosło chwastów w łańcuchu dekad                      
na plenne ziemie wiatr się zapuścił                           
i wciąż próbuje na polach Matki 
jady rozsiewać kamienie zrzuca

                               

ręką cienistą przestawia ścieżki                                                      
w odgałęzienia zasadza głowy                                     
a skargi zmierzchów i bezgłos piskląt                  
są jak zdeptane liście przed domem              
                                                                                                    
to przemijanie wszystkiego w nicość                         
historia cykle zakreśla wokół  
bo przecież w górę nie wzlecą liście
ziemia je strawi wierzę że po coś

 

bo każde źdźbełko łono użyźni
zbutwieją także czcze nędzne słowa                            
lecz gdyby zmienić co dzisiaj w miłość
czy ciepło spojrzeń odpuści wczoraj

 

 

 

maj, 2021 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 26 Listopada 2023 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Annuszka]

Ciekawie, z refleksją... Tak na marginesie - pozbyłabym się "bo" z pierwszego wersu ostatniej strofy. Trochę zakłóca rytm. Chyba że tak ma być :)

[graf omam]

Jak tylko zobaczyłem autora wiedziałem, że jednak opłaciło się wpaść w sobotę na forum :) 

[Nata_Kruk]

Annuszka... miło, że ktoś 'nowy' mnie odwiedza. Fajnie, że dla Cebie ciekawie... co do "bo"...

mnie się wydaje, że bez niego były skok rytmiczny, więc lepiej zosawić... :)

 

Marcinie K.. jeżeli opłaciło się, zostawiam Ci.. :) za miłe słówko.   Pozdrawiam Was.

[[email protected]]

@Nata_Kruk Bo ona karmi później zabiera,

                         co dla nas mdłe, dla niej idea.

Pozdrawiam Nato.

[Nata_Kruk]

Jacek K.. "miętoszenie" (?), hmm... ciekawe....

Grzegorz... moim zdaniem, to nie.. ona.. zabiera, to jej zabierają, jeśli dobrze czytam Twój pościk.

 

Lily Hamon... dziękuję za cichutką obecność.

 

Pozdrawiam Was.

[[email protected]]

@Nata_Kruk "Możesz ufać naturze, ale nie człowiekowi." - Harlan Coben.

Pozdrawiam, myślalem o pogrzebie. Jednak zabiera.

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kwintesencja, z przyjemnością, bb

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... to przede wszystkim, Grzegorzu... lubię jego książki.

 

beta_b ... Beato.. tak, to ważny fragmencik dla całości... :) Dziękuję 'za słowo' pod...

 

Michał 78 ... tak, może aż za dużo tej prawdy. Dałam słowo Matki, mając na myśli

Ojczyznę, inne słowa nie pasowały mi. 

Pewnie przeminie wszystko to, co powyżej wersu.. to przemijanie itd. to co poniżej,

to ogólna refleksja, nadzieja po raz enty...
Racja, natura sama się odrodzi nawet po największych kataklizmach, gorzej z ludźmi,

a niby tacy mądrzy. Uczucia, dla mnie, to pewnego rodzaju karma, można ją przesyłać

innym, tak coś czuję. Cieszę, się, że przystanąłeś tutaj i dziękuję za komentarz.

ps. zmienię przedrostek w jednym słowie.. nie wy.. a, zapuszczać jady. Chyba lepiej.

 

lena_2 .... dziękuję za czytanie... :)

 

Ślę pozdrowienie dla Was.

 

 

Edytowane 8 Maja 2021 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@Nata_Kruk Nie znoszę kryminałów, za chiny ich nie ruszę, chyba że mnie zabije i opisze.

[tetu]

Nat, wchodzisz w wiersz niezwykle wieloznacznym wersem, później także jest wiele smaczków, można je interpretować na różnych płaszczyznach. Ja zrobię to po swojemu. Dla mnie cały wiersz jest jedną wielką metaforą. Tak bardzo ogólnie — metaforą roli człowieka w życiu doczesnym.

   

Warstwa wierzchnia utworu prowadzi przez pola, grunty, miejsca w których człowiek ma swój wkład, swój udział. Jesteśmy częścią tego świata i częścią natury, częścią swojej ojczyzny. Jesteśmy różni. 
Twój wiersz jest na tyle refleksyjny Nat, że drążąc głębiej, można nawet nawiązać do Biblii życie moje jak nicość przed Tobą (Księga Psalmów)Również pomyślałam o Księdze Koheleta (Stary Testament) Marność nad marnościami, wszystko marność ale to tak gwoli przemijania, krótkości żywota. Ten wiatr obrazuje ogromne szkody, myślę, że to właśnie on wprowadza tutaj element nicości. Te skargi zmierzchów i bezgłos piskląt, to jak personifikacja, jęk ciężko utrapionego, udręczonego człowieka. Nawet jeśli zapuściłam się za daleko Nat, warto było tu przystanąć. Pozdrawiam. 
 

 

Edytowane 8 Maja 2021 przez tetu (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Zapuszczanie ci się zdublowało w pierwszej zwrotce, nie wiem czy to celowo.

 

Tak sobie myślę nad treścią, że wczoraj trudno jest odpuścić, bo jednak te głowy w odgałęzieniach zostały i są jak przestrogi, jak te przestawione ścieżki, a czas prowadzi do wzrostu bywa, że chwastów (od tyłu jakoś mi łatwiej). Rola na której jednak bez nawozu marne są plony i tu chwasty mogą się przydać.

Wiersz wart przemyślenia.

 

Pozdrawiam :)

[Nata_Kruk]

Natuskaa ... wielkie dzięki za wskazanie.. :) gdzie tam celowo, nie zauważyłam, a to

ogromny błąd.!  Zło z wczoraj niełatwo odpuścić, zależy jeszcze jakiego kalibru, a głowy,

jak zauważasz, zasadziły się tu i ówdzie i kontrolują. Trzeba chyba kataklizmu

na wielką skalę, żeby docenić drobiazgi... a chwasty, jeśli za dużo - wyrwać, praca uszlachetnia, podobno, a przy okazji powdychać naturę, np. we własnym ogrodzie. 

Dziękuję za pisane odwiedziny... :)

 

Dag ... tak, wszyscy bez wyjątku będziemy nawozem i warto czasem pomyśleć..

jakim siewcą jestem... odpowiedź we własnym zakresie... :)  

Miło, że wpadłaś do mnie, dziękuję.

 

 

Edytowane 9 Maja 2021 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

tetu' ... cieszę się bardzo na Twój komentarz i wdzięczna jestem, że aż tyle szczegółów wyłapałaś,

plus ciekawe nawiązanie do Biblii, bo dlaczego nie... 
Tak, jesteśmy różni, co na pewno jest ozdobą świata, ale przyczynia się także do wielu konfliktów, ogólnie.
Tytuł... rola a... rola, co powinno być w symbiozie, a często nie jest, o czym piszesz...
Miło mi czytać, że treść refleksyjna i dziękuję, że chciało Ci się "pokopać" pomiędzy wersami, bowiem

mniej więcej to próbowałam zobrazować. Lubię nie za długie formy i.. ciągle próbuję, jak mam ku temu sposobność.
Jednym słowem, poszłaś dobrym tropem. Dzięki.!

 

Jo Shakti... Somalija... dziękuję i Paniom za zatrzymanie... :)

error - erros ... :( dzięki, ale.. ale.. ja Tobie tyle pisania, a Ty... pac i sio... :P. Sorry i.. dzięki.

 

Pozdrowienie dla Was.

[corival]

@Nata_Kruk Jakoś tak co najmniej dwuznacznie zabrzmiał mi ten wiersz: przyrodniczo, historycznie. Nie będę rozkminiać za bardzo, ale...

wiatr historii dmie kędy chce i w naszym kraju często kamienie rozrzucał. Chwasty na żyznych polach bywało, że się pleniły. Deptanie piskląt biednej Matki również nie było wydarzeniem okazjonalnym.

Z każdego zdeptanego, zniszczonego, zdawałoby się zgnilego i nie do odzyskania ziarna, czasem nie szybko, ale plon uzyskiwano obfity. Każde zbutwiałe źdźbło pomagało rosnąć...

Pozdrawiam :)

 

[Nata_Kruk]

corival... że dwuznacznie, chyba dobrze i sporo racji, że.. "wiatr historii dmie kędy chce"...

lub tam gdzie go inni kierują, a wtedy leci grad kamieni i to właśnie,

komuś być może obojętne, a mnie tak jakoś plącze się po głowie. Ziemia trawi od dekad,

może wreszcie doczekamy lepszych plonów, tylko kto rzuci w ziemię te właściwe,

dobre ziarna... no cóż, pomarzyć dobra rzecz.  Dziękuję za refleksję... :) i pozdrawiam.

 

huzarc ... dziękuję... :)

 

Edytowane 11 Maja 2021 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Czarek Płatak]

Kapitalna alegoria. I jakże brakuje takich wierszy, które ujmują się za tą obrzucanom kamieniami Matką. Ale jest i słońce, czyli nadzieja na lepsze jutro. Oby przyszło jak najprędzej. 

Uklony. I szacunek 

[Nata_Kruk]

Czarku... dziękuję za miłe słowa o treści, a słońce, tak... to zawsze pociesza.

Ukłonik i ode mnie.. pozdrawiam.

 

Wdzięczna za czytanie, Sylwku, dziękuję.

 

Edytowane 1 Maja 2022 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)