Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tam była wolność od pędu w ruinę
pod nazbyt cienką upchnięta skorupę
wstręt do gonienia bycia gonionym
tlił się nim przygasł pod moim butem

 

tam obojętność niosła wytchnienie
od nawoływań do szumnych bitew
by żaden trójkąt nie uszedł w koło
a ja to jednym krokiem zabiłem

 

coście zrobili mi z głową kanalie
że nie pochylam się nad ślimakiem
nie kopię grobu wycieram o trawę
brudną podeszwę i idę dalej

Opublikowano

Z tym ślimakiem to trochę nieładnie :)) Tak, oczywiście głębsze przesłanie, podoba mi się wiersz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zajmowałem się tym zawodowo:). Tak, można i ja to robię u siebie, a ślimaki wyrzucam do lasu obok, a le jak masz 500 hektarów kukurydzy, to się nie sprawdza, wierz mi. Ślimak w naszej percepcji to sympatyczny zwierzak, ale w wilgotnym lecie to szkodnik nr 1 w rolnictwie. Pozdrawiam

Opublikowano

@Marcin Niby nieładnie, ale z drugiej strony... no weź te ślimaki wszystkie omijaj i uważaj przy każdym kroku, by żadnego nie rozdeptać, paranoja :P Cieszę się, że widzisz przesłanie, dzięki!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No właśnie zależy, jak na to patrzeć. Istnieje dobra znieczulica i dobra obojętność - niewtrącanie się w życie innych, zostawienie ich w spokoju i niebombardowanie własnym światopoglądem. Tego społeczeństwu brakuje.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No mam nadzieję ;D

Skoro już wolisz przypisać ślimakom akurat taką symbolikę, to przypominam, że są miejsca na świecie, w których to my jesteśmy ślimakami ;>

Opublikowano

"coście zrobili mi z głową kanalie
że nie pochylam się nad ślimakiem" 

Cieszy mnie cierpienie,bo to znak ,że nie umarłeś na losy innych.Świat nas czasem czyni dosyć podłych,bo to jedyna nasza obrona przed chcącymi nam zgnieść skorupę. Nawet nie poczują jak nas krzywdzą. Powiedzą tylko - szkodnik.

Dziękuję za ten wiersz.

Opublikowano

@Wędrowiec.1984 Bo natura, sama w sobie, ogólnie jest bezwzględna. To my uparcie nadajemy jej względność. Interpretujemy jej działania, chcemy je dzielić na dobro i zło, a potem te podziały zwracają się przeciw nam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja też mam wrażenie, że dochodzi tu do osobliwego paradoksu, że poczucie cierpienia stanowić może światełko nadziei w tym tunelu. Zależało mi, żeby w wierszu pokazać bezradność człowieka wobec tego, jak został mimowolnie "zaprogramowany", by nawet nie był świadomy tego, co odruchowo i bezwiednie niszczy.

Również bardzo dziękuję ;)

Opublikowano

@Gosława No cóż, musi być równowaga w przyrodzie. Muszą istnieć ludzie przewrażliwieni na punkcie losu zwierząt, by nadrobiły za tych, którzy tej empatii w sobie nie mają. Uzupełniasz braki w tej równowadze, które ja wywołuję ;>

Opublikowano

@Gosława Każdy zgniata ślimaki, Ty też. Nie widzisz wszystkiego, co masz pod stopami ;> A ja miałem na myśli, że nie jestem jednym z tych, którzy rozpaczają w kółko nad losem piesków i kotków. Przykro mi, że zwierzęta cierpią, ale nie potrafię się z tego powodu załamać, aż takiej empatii dla nich w sobie nie znajduję.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dla Krzysia -- przyjaciela, brata krwi. Szliśmy razem przez łąki, bieszczadzkich pustkowi, przez trawy do pasa. Sierpniowe słońce paliło nam karki, a my śmialiśmy się jak dzieci, które zapomniały, co to czas. Krzysztof zerwał dmuchawca. Zdmuchnął go jednym tchem. -- To moje myśli. Teraz latają. Był filozofem. Skończył Uniwersytet Jagielloński z nagrodami.. Czytał Hegla i Nietzschego jak inni czytają poranną gazetę. Myślenie miał w oczach. Szukał sensu wszędzie. Świat czytał jak książkę -- bez tłumaca, bez przypisów. Był moim bratem krwi. Kochaliśmy się jak bracia -- jeden dla drugiego zrobiłby wszystko. A potem przyszło to, co przyszło. Szpital psychiatryczny. Białe ściany, białe piguły, biali ludzie bez twarzy. Dom bez klamek. Korytarze długie jak modlitwy bez odpowiedzi. -- Bóg to schizofrenik z demencją, a rzeczywistość to Jego wyobraźnia -- powiedział Krzysztof. Już wtedy wiedziałem, że w tym zdaniu jest więcej prawdy niż w całym psychiatryku. Spał w świetle jarzeniówek, w oddechu innych -- ciężkim jak metal. Zajmowali się nim ludzie, którym przepisy zastąpiły serce. Bez oczu. Bez imion. Cierpiał nie jak chory, ale jak więzień idei. Jak żywy wyrzut sumienia. Widzieliśmy się coraz rzadziej. Odwiedzałem go. Witał mnie radością w oczach. A ja, wychodząc, płakałem jak dziecko. Raz przyszedł nago na moje osiedle. Do mojego domu. Późną  śnieżną jesienią.  Na boso. -- Nie jestem chory. Ja jestem wolny. Potem znów zniknął. Gdy go znaleźli, leżał w altance jak pies, który zdechł przy drodze. Zwinęli go jak brudny dywan. Widzieliśmy się ostatni raz w prosektorium. Wsunęli mu kartkę na sznurku  do ręki: „Zgon naturalny.” Cokolwiek to znaczy. Nic nie jest naturalne w umieraniu z mózgiem przeżartym chemikaliami i duszą, która biegła do mnie nago po zaśnieżonym osiedlu. Wyszeptał wtedy martwymi oczami: -- Wiesz… te myśli w dmuchawcu? One wróciły. -- Ale nie moje. A ja, wychodząc, nie mogłem powstrzymać łez. Bo widziałem go, ale nie mogłem odzyskać tego, co w nim kochałem -- błysku w oku, ostrości i przenikliwości umysłu. Zostawiałem tam resztki mojego przyjaciela. Brata krwi.    
    • pokazywałeś mi dziś dom który oddycha szczelinami wyszczerbionych sęków piękny oparty na kamiennych fundamentach pachnący żywicznym ulepkiem w oddali szumiał las niezmiennie brzozowym listowiem zachęcając zielonością by wejść głębiej w poszycie jeżynowych kolców pokazałeś mi dziś Annę zagubioną w bezradnej niemocy która jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata wodząc po omacku palcami po brodzie tam gdzie zaczyna się ciemność budzą się żądze mówisz zamykam oczy jest mnie coraz trudniej wypędzić z głowy zespolona z nią jak mgła wpełzam w zakamarki wspomnień   ten wiersz już tu był ale go bardzo lubię  Niech zostanie na dłużej 
    • @Maksymilian Bron Myślę,  że boski alfabet rozsypał się w dusze... Pozdrawiam 
    • Bardzo dobry i na czasie felieton. Choć manipulacja medialna to dzisiaj nie nowość. W obecnych czasach mamy internet, który jest potężną bronią rażenia.I choć nie zabija, ogłupia i omamia ludzi. Najbardziej perfidnymi metodami tworzy się memy pełne fejków i innych kłamstw. Kolejny rząd zapowiada walkę z mową nienawiści ale tak naprawdę jest to pragnienie do przywrócenia represyjnej cenzury z czasów PRL.Dziennikarze popularnej stacji bardzo często zadają pytania z tezą i sugerują odpowiedz, jaką chcą uzyskać od polityka w studiu. Na przykład zamiast zapytać: jak pan ocenia obecny rząd? pada pytanie : poprzedni rząd wprowadził chaos i bałagan, z którym walczy obecny bo chce przywrócić rządy prawa- czy pan (i) to popiera? Przecież nikt w odpowiedzi nie zaprzeczy... Dziękuję Tobie bardzo za ciekawy felieton.
    • @Wiesław J.K. to były ciężkie czasy  Babcia mi o nich opowiadała  Przeżyła 94lata i do ostatniej chwili była niezwykle świadoma  @Migrena przepraszam nie chciałam przynieść  Temat wojny i w ogóle martyrologia narodu Polskiego jakoś tak we mnie od dziecka siedzi  Stabilnie  @Berenika97 u mnie raczej tej sielskości niewiele w wierszach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję pięknie za czytanie @Roma dziękuję Romeczko  Miło że donie zerkasz przytulasy @Alicja_Wysocka ktoś mi kiedyś powiedział że mam starą duszę  I chyba miała rację ta osoba  Pozdrawiam @Jacek_Suchowicz nie sądziłam że mogę Kogoś zainspirować  Miłego dnia Jacku 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...