podszyci lękiem nie noszą różowych okularów

[tetu]

chodź opowiem ci o dłoniach
potrafią ogrzać

 

mroźne bieguny nie są rzadkością
pchają się przez zamknięte okna
wtedy ciało przechodzi w szkło — 
pełne arktycznego chłodu trafia
prosto w ręce gdzie tyle o tobie

 

we mnie drżą wszystkie te szyby
na twojej skórze utrwalam ślad
chucham w najczulsze miejsca
niedomknięte przybliżają strach

 

czułość nazywasz strachem
boisz się że gdy cię dotknę 
poczujesz ten piekący niedosyt
 

Edytowane 18 Marca 2021 przez tetu (wyświetl historię edycji)

[Kobra]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dla mnie wszystkie słowa w sedno. Tylko trochę rwą mi się te dwa poniższe wersy. A tak poza tym lubię Twoje przemierzanie labiryntów jestestwa.

 

 

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

najlepsze

 

to rozwinięcie mi podchodzi z automatu, choć merytorycznie błędne, ale zafiksowałam się na tym, 

 

może dlatego, że wiersz mnie dotyczy. dobry tetu. bb

[violetta]

podwójny sukces.

[jazzkółka]

@tetu Niestety, czasem i najcieplejsze dłonie nie zdołają stopić zamarzniętego w grudę lęku przed bliskością... 

Świetny wiersz, jak zwykle pod t adresem :-)

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[huzarc]

@tetu Pięknie napisane o dłoniach, które są uniwersalne pod każdym względem.

[w kropki bordo]

@tetu no i co ja zrobię, że tak lubię czytać twoje wiersze

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

a te trzy ostatnie wery są przepiękne