Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

płaczę gdy pamięć blednie
przy każdym słońca zachodzie
o kimś kto serce oddał
we wnętrze moje pluszowe

a jednak jest okruch wstydu
co każe mych oczu unikać
jak pretensji świętych obrazów
gdy inny ramion dotyka

wieczorem gdy wprawnym ruchem
ten inny guziki rozepnie
ja swoje wprost z oczodołów
wypruję i z ulgą oślepnę

 

 

 

Edytowane przez error_erros (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@error_erros  - "ci" w sensie "mi" niby ok, a jednak jakby łamie.... (wybacz wcinanie się, bo to wiersze gotowe a nie warsztat, ale tak mi się wyrwało - ty zapytałeś, to będzie "tera" jasność :) )

 

zwyczajnie:

płaczę gdy pamięć blednie
przy każdym słońca zachodzie
o kimś kto serce mi oddał
we wnętrze moje pluszowe

 

i (niby) nowocześnie:

płaczę

pamięć blednie   ( - i znika.)
przy każdym słońca zachodzie
o kimś kto serce oddał
we wnętrze pluszowe  (...moje?)

 

serducho jak najbardziej.

Opublikowano

@Antoine W No ale peelem jest miś pluszowy, pamiątka po "byłym". Z półki obserwuje wizyty "obecnego". Płacze, gdy ona zapomina o tym, który który jej go dał i "włożył w niego swoje serce". Wszystko tu gra! Chyba, że ja źle to widzę...

Opublikowano

@Antoine W Wcale nie najważniejsze. Możliwe, że się mylę. Może ktoś inny jeszcze się w tej kwestii wypowie?

@Dag Co może być ciekawszego w pisaniu wierszy, niż wynajdywanie ran i babranie się w nich?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dylematy cyników.   Ciotki zachęcają do walki. Krew to zdrowie, szczególnie dla ich systemu sercowo-nerwowego, i przesyłają sól na rany wraz z otuchą.   Czułość Europy.   Kończcie to – straszy wredny wuj. Przehandlować trzeba kości, Jak jeszcze coś ważą w tych zapasach o świat. A jak porzucicie swe transzeje pełne martwych kolegów, to da wam cukierka, plaster na dusze i dwa lata zapasu na rozliczenia między wami, Bo pytania padną -  kto bohater, a kto łotr.   Szczerość Ameryki.   A potem oni znowu przyjdą i wejdą już twardo w miękkie tkanki.   Logika historii.      
    • @KOBIETA To takie wołanie do kogoś nieobecnego, próba zamienić jego brak w obecność choćby w wyobraźni. Każda zwrotka mówi to samo innymi obrazami: chcę, żebyś był w moim życiu, choć wiem, że cię nie ma. Poetycko  miękkie, czyste. Emocjonalnie - uczciwe, niesione tęsknotą jak liść wiatrem.
    • @Simon Tracy Ten wiersz jest jak to przejmujący krzyk rozpaczy i osamotnienia. Ma w sobie autentyczny ból, który przekłada się na mocne obrazy. Kontrast między "ludzkimi" marzeniami a twoim pragnieniem ciszy działa mocno - pokazujesz siebie jako kogoś fundamentalnie innego. Kończysz całkowitą rezygnacją i obrazem wiecznego potępienia - to zabrzmiało groźnie.
    • @Marek.zak1     były nadużycia ludzi władzy. ale nie było złodziejstwa. PZPR trzymała za mordę wszystkie organa państwa , łącznie z SB.     doszliśmy do wspólnych wniosków.   komunizm to pierdolona bestia bez przyszlości.   dobrze, że upadł !!!!     za Twoją książkę dziękuję. czytałem kiedyś recenzję. były pozytywne.   widzę ją na Allegro i jeszcze dzisiaj zamówię.   pozdrawiam :)    
    • @Berenika97 Bereniko, trafiłaś mnie tym wierszem. Prawda, jest mnóstwo myśli  niepoubieranych w słowa, nierozgarniętych, nieskończonych. Nie wiadomo gdzie one leżakują i czy dojdą do siebie. Bez imion, półżywe, albo i mniej.  Nie przyszło mi do do głowy, żeby o tym napisać, a Tobie wyszło całkiem zgrabnie.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...