Sierota i Książę

[joanna53]

 

Na skraju lasu w maleńkiej chatce
sierota sobie żyła
i tylko obraz został po matce
co wszystkim dla niej była

Nikt nie odwiedzał maleńkiej chatki
i tylko wiatr tu ganiał
smutny to obraz być może rzadki
a jednak sił dodawał

Życie musiało być tak okrutne
obdarło ją z wszystkiego
nigdy radosne a zawsze smutne
nie miała tu niczego

Maleńka chatka i puste ściany
niczego prócz cierpienia
ten los okrutny jej darowany
gdzie szukać wybawienia

Aż kiedyś książę pomylił drogi
i ujrzał piękne dziewczę
znalazłem skarb tu tak sercu błogi
i innej teraz nie chcę

A potem było wielkie wesele
sierota księżna pani
a już radości tak było wiele
cieszyli się poddani

[huzarc]

Rzewnie, prawdziwie, tylko krwi książęcej na świecie coraz mniej;)

[Karina Westfall]

 

@joanna53  Oby mniej było takich sierot na świecie, a najlepiej wcale. 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, ten skarb, którym jesteśmy, czy który jest w nas musi zostać odkryty... I może najbliżej do niego jest w ubóstwie, bo inne "skarby" go wtedy nie zasłaniają...

 

Z przyjemnością przeczytałam :) Pozdrawiam.

[Marek.zak1]

To mnie zainspirowało do napisania limeryku "Sierotka i Krzyżak". Nie wszystkim samotnym sierotkom się udaje  jak Twojej:).