Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pośpiech

Wątpiciel
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Wątpiciel

Wątpiciel

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Budziki ranią sen
śmiertelnie nabijają noc

na wskazówki

potem ty

atomizujesz mój poranek

 

Gruchot porcelany o posadzkę

puszczają fugi

drżenie kafli

i niepewny grunt
u progu stepują obowiązki

 

Wybieganie na czas

z zapaleniem nerwów
chodniki puchną od
arytmii obcasów
w gorączce kroków

 

Trzaśnięcia drzwiami

sproszkowane szyby

krwiaki framug
krzyki, krzyki

i wiecznie niedoleczone uszy
 

12
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ciekawy, dramatyczny, wzmocniony wyrazistymi metaforami przekaz... Zrobił na mnie takie wrażenie, że aż życzyłabym sobie na końcu jakiegoś ujścia (ucieczki) w "ratującą" puentę, chociaż i te "wiecznie niedoleczone uszy" też dały mi do myślenia i zatrzymały na jakiś czas uświadamiając szkodliwość takiego stanu i ostrzegając przed nim.

 

Pozdrawiam :)

3
Karina Westfall

Karina Westfall

Opublikowano
Opublikowano

@Wątpiciel Zrobiłeś na mnie ogromne wrażenie, w szczególności, że mój mózg ma kłopot z przetwarzaniem dźwięku.  Często chodzę w słuchawkach bez muzyki, nawet w domu. A jak się uczę, to już w ogóle. 

Naprawdę niezły obraz, aż mnie zatkało w środku. 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

1
jazzkółka

jazzkółka

Opublikowano
Opublikowano

@Wątpiciel O! Bardzo ciekawie przedstawiona hektyka choleryka :-)

Fajnie, ale dużo MD, szczególnie trzecia strofa zadusiła mnie ich ilością. Upakowane w tych "puchnących chodnikach", do oporu. Może by tak odchudzić z nich wiersz? 

Pozdrawiam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

1
Wątpiciel

Wątpiciel

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Karina Westfall Dziękuję za te słowa. Bardzo cieszy mnie to, że tekst wywołał w Tobie jakieś emocje, to dla mnie bardzo ważne. Również pozdrawiam ;)

 

@opal Nagromadzenie tych zwrotów jest celowe, miało być odzwierciedleniem tego jak podmiot liryczny dusi się pośpiechem i hałasem. Jednak przemyślę czy nie dałoby się stworzyć jakiejś alternatywy. Dziękuję za ten komentarz. Również pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję. Pozdrawiam :)

1
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Tak wygląda sporo poranków, zaczynających od nieludzkiego budzenia przez próbę ogarnięcia rzeczywistości, brak rannej kawy i zastanowieniem się, czy zawsze tak będzie. Tak generalnie to albo to, czyli zapierdziel. albo bieda, chyba że ktoś ma bogatych rodziców, albo dużo szczęścia. Dobry tekst. 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kamil Olszówka
      Mój styl

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
    • degatoja
      Jesienny taniec

      Przez degatoja · Opublikowano

      Gdy za oknem pada deszcz, piszę wiersze o zapachu jesieni. Życie znów prosi do tańca, a ja wciąż nie umiem tańczyć. W tłumie tamtych ludzi zawsze czułem się jak Stańczyk. Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa. Uwielbiam ten klimat goryczy. Nie muszę być miły, siadam spokojnie i spuszczam demony ze smyczy. Zawsze lubiłem ten półmrok. Wiosna rodzi kwiaty, a ja czekam, aż umrą.
    • Michał Czachorowski
      „Tak samo”

      Przez Michał Czachorowski · Opublikowano

      10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • _Maryanne_
      Niezgody

      Przez _Maryanne_ · Opublikowano

      Kto wie, czy winni                       są, czy niewinni;                      t a m /c i  nadają                      na innej linii...                        Ja zaś odbieram                      na  własnej  fali,                      więc myślą żeśmy                      się nie spotkali.                                   ***                         (Jakąż ma  o w a                       minę zawziętą...                       Nie, ja nie jestem                       owej k l i e n t k ą)            
    • Corleone 11
      Spowiedź

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Berenika97    Jak w rzeczywistym życiu: czasem tym, czego potrzeba, aby "(...).Wszystko poszło świetnie (...), jest <<(...) "Stuprocentowy, najprawdziwszy, autentyczny grzech" (...)>> . Przy założeniu, że przy Osobowym Wszechświecie, mieszczącym w Sobie dobro i zło, grzech jako taki w ogóle istnieje.     Dobrze napisane opowiadanie, które  przeczytałem z zaciekawieniem. Serdeczne pozdrowienia.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...