Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

 

Byliśmy my a potem świat

Odważni, aby w celu trwać

 

Śniło nas życie a każdy z nas to był

Marzyciel

I z nieba czerpaliśmy moc

Elektryzując każdą noc

Chcieliśmy bawić się i śmiać

Hoax miał dla nas wiecznie trwać

 

Tylko my a potem świat

Odkrywcy z niezapomnianych lat

 

Zawadiackie dzieci z

Dworca Zoo

Radosne, choćby nie wiem co

Oddajcie nam wczorajszy czas!

Wierzymy, że spotkamy nas

Idziemy naprzód sięgnąć gwiazd

Ech.

 

 

 

Edytowane przez ais (wyświetl historię edycji)
  • ais zmienił(a) tytuł na Sięgnąć gwiazd – Akrostych
Opublikowano (edytowane)

@ais Wu=itaj, 

 

Trochę się postarałem, aby z honorem odpisać. Postanowiłem dokonać akrostychu w rewanżu na nanozmysłowe doznania, jakie mi dał twój wiersz.

Jest on, jak to Anglicy mówią -"simply", ale ma duszę - ten sens i sposób zaprezentowania bardzo czuły i zmysłowy, bardzo trafił przez to do mnie.

 

Poniżej jest mój wiersz, napisany w formie odpowiedzi.

 

Z księgi żywota

 

Drogami żywotu pędziliśmy w ogień

Opowieści jak zwykle się powtarzały

Skąpani w ogniskach jak ten płomień

Którego dłonie policzki rozświetlały  

Odnaleźliśmy czasu naszego kamień

Na polach gdzie mojry kary wymierzały

Ale nie było zorzy - krzyczeli podmień

Lewe kamienie by czary się ukazały

Elokwentnie wtedy klęłaś jak co dzień

 

Mam jeszcze jedną księgę czasu

Ale cień krąży a serce woła pasuj

 

Przypominasz mi o miłości i radości 

Anakondy wokół laski to tylko żart

Nie chcę już więcej losu zawiłości 

Innych przeznaczenia czarnych kart

 

Raczej humor poprawi mi twój głos

Alternatywą dla pojękiwań myszy

Ciebie pragnę widzieć, to nie cios

Jeżeli twój duch i serce mnie usłyszy

Eldorado roześmiane to dziś mój kłos

 

Autor: Dawid Rzeszutek

 

Myślę, że nie taki zły mi wyszedł. Mam nadzieję, że sie spodoba. A moja odpowiedz, jest pewną parafrazą mistrza Gajosa z filmu Żółty szalik.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie do końca chyba rozumiem. To w mojej opinii wygląda, jakbyś znała przyszłość i wiedziała, że skomentuję :D
Ale rozumiem, że chodziło o moją obecność, którą można sprawdzić w podglądzie.

Moje zdziwienie jest o tyle wielkie, że planowałem małą niespodziankę zrobić i pisałem komentarz trochę w pośpiechu. Jak już pewnie zauważyłaś, dodałem akrostych mojego dzieła. Mam nadzieję, że się spodoba. Miło mi również :) Pozdrawiam i kłaniam się nisko.

 

Sorry, już doszedłem do celu, chodzi o polubienie :D Nie mniej wiersz zasługuje na uznanie, więc nie ma powodu by nie dać tego serducha, które dałbym większe, jeśli byłaby taka opcja. Pozdrawiam

Edytowane przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Dawid Rzeszutek

Dawidzie, odpowiem wieczorem. Tak szybko napisałeś odpowiedź? Zdolniacha jesteś!

Kurczaki!

Nie, no jestem w szoku!

Tak szybko?!

 

WoW!

Napiszę wieczorem, bo nie mogę się otrzasnąć z wrażenia...

:)))

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)))

Bardzo dziękuję i pozdrawiam!

Opublikowano (edytowane)

@ais Pozytywni ludzie, piszący z przesłaniem, to jaskrawy promień radości wśród kłębowiska ciemnych chmur.

Głównie przez to, co odczułem, a była to ciekawa mieszanka stanu pozytywnego, odpisałem i się postarałem.

Piszę dość szybko, bo myślę szybko, czasem czegoś nie zauważę od razu, ale jak mi zależy, to wracam i robię poprawki. 

W tym Akrostychu zawarłem jakąś wyobrażoną sytuację związaną z życiem i jego symbolicznymi przeżyciami, jak ból, miłość, radość.

Mam nadzieję, że mimo wszystko się spodobał.
 

Dziękuję za miłe słowa i czekam na więcej... 

 

Pozdrawiam!!

Edytowane przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Iwa-Iwa, to bardzo miłe, gdy Ktoś o nas pamięta.

Serdecznie pozdrawiam :)))

 

Dziękuję Lidio za podobanie.

Serdecznie pozdrawiam :)))

 

 

Dawidzie,

Bardzo podoba mi się Twój akrostych. Naprawdę bardzo i chylę czoła, że w krótkim czasie napisałeś taką! treść. Niebywałe.

 

Dlatego uważam, że koniecznie powinieneś opublikować swój akrostych w dziale Miniaturki, żeby nie zginął, żeby był pod Twoim kontem, żeby inni mogli przeczytać, bo nie każdy mnie odwiedza.

 

Jestem pod OGROMNYM WRAŻENIEM!

I dziękuję Ci, że napisałeś swój akrostych w odpowiedzi do mnie, to cudowne uczucie wiedzieć, że inspirujemy Kogoś do pozytywnych działań.

 

Tak sobie właśnie zawsze wyobrażałam portal literacki. Jako miejsce, w którym literaci bez głupiej zawiści mogą inspirować i budować siebie nawzajem.

 

Rzadko odzywasz się u innych, Dawidzie, i to również jest czyn godny pochwały i zachęcam do częstszego odwiedzania innych autorów i komentowania ich prac.

 

Komentarz zawsze jest najcenniejszą nagrodą w internetach. Zawsze. Jedno dobre słowo za sto serduszek :)))

 

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam serdecznie!

 

Opublikowano

@Agrafka  Czyli Wisia i kamień przylgną do mnie na jakiś czas?

Ok, niech i tak będzie.

Gorąco namawiam na osobną publikację, bo szkoda, żeby utwór przepadł. W dodatku z Wisią w tle.

 

Dziękuję za przychylność, komentarz i akrostych.

Pozdrawiam i życzę zdrowia!

 

 

@Wieslaw_J._Korzeniowski  Bo wszystkie zabawy literackie sa fajne :)))

Dziękuję za komentarz, akstyczek i podobanie.

Pozdrawiam i życze zdrowia!

 

 

Opublikowano

Najbardziej to "Ech".

 

Ech...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
    • Piękna, żarliwa poetycka modlitwa. Pełen uznania za to co i jak napisałeś. Pozdrawiam Robercie z życzeniami dobrych Świąt dla Ciebie i rodziny. Marek. 
    • @KOBIETA gdy się uderzyła, to chciała, żebym ja ją ratowała i do mnie szła na ręce w płaczu:) @Rafael Marius dzięki, to duży trud, ale lubi słuchać i rozumie co się do niej mówi:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...