Zgłoś

Przypomniał mi się taki wiersz J. Bierezina (Elegia):   Popiele wiersza piękny i bezradny przywracaj życie osieroconym czasom   Błogosław kroki wchodzących na szczyty ulecz ranę powietrza za spadającymi (...)   Popiele wiersza piękny i bezsilny wygnańcom przenieś góry przez ocean   Zawróć wiatry i powieki podnieś czekającym niech ujrzą upragnione białe żagle na morzu (...)   Popiele wiersza piękny i bezbronny nadzieję ześlij tym którzy nie wiedzą (...)   /fragmenty/

@Łukasz Jasiński  Panie Łukaszu, pańskie prawo czytać i rozumieć jak pan chce,  lub nie. Myślę nad każdym słowem, liczę sylaby (a właściwie już nie, bo rytm czuję i słyszę, a razie wątpliwości liczę i zmieniam) Co nieco  wiem o stopach akcentowych. Oczywiście jestem podatna na zmiany, lecz nie dlatego, że ktoś chciałby, tylko wtedy, kiedy ktoś ma rację. Nie mogę zmieniać tekstu, tylko za polubienie. Z uszanowaniem.    

Rytmicznie    Łukasz Jasiński

Łukasz Jasiński 

@Domysły Monika Doceniam, że zajrzałaś. Spokojnie pisz, co naprawdę myślisz. Właśnie po to są publikacje, aby móc samemu spojrzeć na własny utwór oczami innych. Gdyby każdy czytelnik widział w tym wierszu dokładnie to, co ja, i miał opinię o nim identyczną z moją.... to w sumie na co mi taki czytelnik? To refleksja trochę a'propos wczorajszej dyskusji, bo poszedłem o krok za daleko. W końcu żaden komentator (podobnie jak autor) nie ma prawa oczekiwać, że inny komentujący oceni wiersz z jego własnej perspektywy. Nie chciałem odbierać Ci przyjemności z obcowania z poezją.   @violetta @Robert Witold Gorzkowski @Alicja_Wysocka @andreas @Sylwester_Lasota @Deonix_ @NO1R @Waldemar_Talar_Talar Dzięki za poszerzenie mojej perspektywy.