Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Przemyślałam, masz rację.

O ile sam pomysł metafory w tekście nie jest zły, ten fragment ciąży jak przemoczony gałgan. Istna kąpiel w mydlinach, w dodatku w wannie pełnej odmokniętej skóry. Fe. Ma być lżej i poetycko, a nie łazienkowo. Tylko jak to zrobić. b

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Że się jeszcze raz wtrącę;) 

Fun, masz inny pomysł?

Myślę, że taka była konwencja wiersza. Nie wiem, czy bym coś zmieniała w tej pierwszej strofie, bo ta wyliczanka ma swoją zasadność. Całe to nawilżanie, namydlanie, złuszczanie składa się na tą konkretną czynność ścierania i patrząc z tej perspektywy nie przeszkadza mi nadmiar czasowników. Można zamienić jakiś czasownik na imiesłów np nawilżając wspomnienia, ale to niewiele zmieni.

Miłego wieczoru. 

Opublikowano

Rozmodlenie nie jest aż tak daleko od rozmydlenia. Nie tylko w sensie zapisu.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

odkłada się historia płatami

i gruba skóra rośnie

 

Po to PL-a ją ściera, żeby gruba nie była.

A co do niedosytu - to nie wiem. Dekoracji brak i słownych ozdobników, czy merytorycznie (techniki ścierania)? Tym razem nie mam na więcej pomysłu i łatwiej mi rymować bez końca. Pozdrawiam, bb 

 

Opublikowano

@beta_b no wiesz po pierwsze tytuł (mało oryginalny) po drugie do czego to ścieranie naskórka warstw mentalnych prowadzić ma coś jak np wąż zrzuca skórę w starej już mu niewygodnie za ciasno u ciebie raczej ciężar i przemijanie uwypuklony, płynie krew na koniec to dla mnie osobiście trochę za mało. pozdrawiam. wszystkiego dobrego.

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          ścieram się
        żeby nie stwardnieć

        odkłada się historia płatami

       / i gruba skóra/ rośnie

 

Wybacz Beato, ale środkowa nielogiczna trochę, nie zgrywa mi się... ukośnik można by pominąć.

Wers... "namydlam marzenia".. mógłby nieco inaczej wyglądać, jako przejście do kolejnego,

wówczas  nie byłoby takiego wyliczania.

Mam mieszany odbiór tym razem.

Pozdrawiam.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Bardzo dziękuję! :) Energii jeszcze mi nie brakuje, ale na jak długo? Tego nikt nie wie! :) Pozdrawiam.  @andrewBardzo dziękuję za ten piękny wiersz. Za te krople deszczu w betonowym świecie.                     Serdecznie pozdrawiam. 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Znalazł się znawca od siedmiu boleści. Gratuluję. 
    • niech cię nie unosi w przestrzeń bez dna, gdzie sucho i wieje chłodem. pomyśl razem ze mną o obrazach za blokadą, utajnionych, zdjęciach-półkownikach w głębokim archiwum, których nie widzimy z powodu działania najbardziej parszywej cenzury: złego czasu. a potem  – o metaforze-pokrace, co wyrodziła się z potrzeby opisania słodko śpiącego na fotelu, zwiniętego w kłębek Kryspina (chciałem tak na szybko stworzyć coś o kotach, miało być poetycko, ale naturalnie bez egzaltacji, dumałem, dumałem, nagle z podczaszkowego prądu wyskoczyło: "koty zwijają talerze"). cierpliwości, kochanie. oto przyszłość: naciskam guziczek, odsuwa się przegroda  – i wypadają kolorowe kadry nas dwojga. koty rozwijają talerze (przenośnia do śmiechu. przenośnia do innego świata).
    • @Tectosmith żeby cokolwiek napisać o inkwizycji trzeba mieć wiedzę historyczną a nie z memów na facebooku, bzdury piszesz kolego i nie na temat w dodatku

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       to zdanie powyżej dotyczy również Wiesława J.K. - brakuje wam panowie wiedzy historycznej,którą posiada Annna2
    • Powracam myślą w tamte czasy jak co roku w porze późnej jesieni kłosy zbóż znowu latem jakby ze złota się złocą na tych polach nowe ziarno się rodzi gwiazdy srebrzą się cichą tak spokojną nocą a przecież i słońce radosne też już wschodzi kiedy dzień co każde rano budzi się od nowa i jak ogień płonie gdy zachodzi czerwienią orzeł rozpostarł skrzydła już leci w stronę nieba to rocznica jest polska nasza listopadowa raduje się bardzo serce poety znów natchnione krwawiło tyle razy aż pozostały blizny na stole pachnie znowu bochen chleba zasnęli tylko snem wiecznym nasi bohaterowie pochowani w grobach u matki Ojczyzny historia dzisiaj ich oceni i o nich nam wszystko opowie Bóg w święty dzwon w dzień oznaczony uderzy dziękczynienia hymn dzisiaj za to mu śpiewamy nowe obrazy poświęcimy w rzeźbione misternie ramy za wiekowe ziemie które wróciły do Macierzy na zawsze tu pozostaną gdzie polskie powstało plemię    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...