Ponura niedziela

[Łukasz]

Wyszedłem dziś przez okno,

ostatnie moje wyjście.

Wyszedłem z siebie, kochana

i piszę o tym w liście.

Domknąłem pewien rozdział,

wręcz księgę swą spaliłem,

zrównując kart historię

z nic niewartym pyłem.

Wyszedłem dziś wysoko,

lecz wpierw musiałem ruszyć,

choć ruch był to niepewny,

nadzieję sobą skruszył.

I leżę pośród liści,

jesiennych barw tu wiele

i leżę tak samotnie

w tę ponurą niedzielę.

 

Czy kiedyś cię usłyszę?

Toć lat tak wiele mija...

i w czasie się już gubię,

my - lata,

ja - skok, chwila!