Każdy ma swoich proroków
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...
Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.
Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.
Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.
– Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.
Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.
Wtedy to się stało.
Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.
Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.
Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.
Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.
Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.
– Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!
– Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.
– Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.
– Chłopie, ale o co ci chodzi?
– zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.
– Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!
Nienawidzę was wszystkich!
Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:
– Co tu się odbrokatawia!
– Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.
Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.
– Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.
Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.
Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.
Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.
Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.
Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.
Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.
To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...
Wesołych Świąt!
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 71 odpowiedzi
- 1 264 wyświetleń
-
- 51 odpowiedzi
- 795 wyświetleń
-
- 46 odpowiedzi
- 762 wyświetleń
-
- 37 odpowiedzi
- 513 wyświetleń
-
- 30 odpowiedzi
- 498 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez DawidMotyka · Opublikowano
gdy życie nie chce cię wyrozpieszczać stań oko w oko z tym co ma do powiedzenia to nowa szansa nowa twarz która się w wzgardliwie jedynie zmienia gdy życie nie chce ci dać prezentu a ty ciągle tak stajesz na głowie bądź silnym jak z diamentu i powtarzaj jestem coś wart to ciągle sobie bo gdy życie nie zechce cię umilić oddaj się chwili aby nosiła cię na piedestale z gwiazd i chwale a gdy życia zacznie ci brakować nie tylko pracą czuj to co pielęgnować bo te chwile odpoczywane są najbardziej potrzebnie postrzegane -
Przez Peraspera · Opublikowano
Obiecałeś że znajdziesz klucz do kłódki. Ale nie zauważyłeś że była otwarta. A może zauważyłeś? Nie chciało ci się sprawdzać, prawda? Łatwiej było mówić. Słowa były łatwiejsze niż czyny. -
Przez hania kluseczka · Opublikowano
@infelia wcale nie, chciałoby mi się napisać, że to tylko taki rytuał, dla ubogich duchem ;) tobie także, spokojnych :) -
Przez A.Between · Opublikowano
Gdy okna przecierają senne oczy Rozkwitasz kroplami deszczu Nie wiem jeszcze, czy przy mnie stoisz Chociaż noc jest z nami i w nas gości Lubię gubić się w twoim uśmiechu Gdy samotność leczy lęki Siadamy na peronie wszechświata Obserwując zbliżające się pragnienia A marzenia jak słowa piosenki Zapisują się w naszych spojrzeniach Tych nie ujawnionych jeszcze Niepewnych wspólnego istniena -
Przez hania kluseczka · Opublikowano
@Gosława mi, ciężko jest sprostać twoim tekstom, komentować je i być może w ten sposób, pomniejszać, z każdego wystaje wielka twoja, wrażliwość, nie czuję się do niej upoważniona :)
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się