Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Grzybobranie

Henryk_Jakowiec
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Pytam, po jakiego grzyba

z koszem niesie mnie do lasu

kiedy nie znam się na grzybach

a w kieszeni brak atlasu.

 

Zbierać, aby potem pytać

jeśli ktoś się napatoczy

- panie czy ten grzyb jadalny

pierwszy raz go moje oczy

 

wytropiły, więc zerwałem

i mam teraz wątpliwości

czy go wsadzić do koszyka

czy rozdeptać siłą złości.

 

Facet spojrzał i powiedział

nie wyglądasz na grzybiarza

ale tak jak ślepej kurze

laikowi też się zdarza

 

trafić okaz borowika

lub innego tam podgrzybka

ale skoro się pan nie znasz

moja rada bardzo szybka.

 

Pochodź sobie pan po lesie

poobserwuj pan przyrodę

chcesz mieć grzyby to kup w skupie

tam masz pewność i wygodę.

8
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Jakub Adamczyk

Wierszyk zgrabny, ale autor

to już niekoniecznie musi

a to dzięki swemu tacie

nie ujmując nic mamusi.

 

Nie wiem jak mnie zmajstrowali

chyba jadąc po wertepie

autobusem a wiadomo

po wykrotach mocno trzepie.

 

Z tego chyba też powodu

garb efektem owej jazdy

bo im pewnie było szkoda

wsiąść do całkiem nowej Mazdy.

 

Nadłożyliby ciut drogi

mknąc po szosie niczym strzała

ale wtedy ich latorośl

pewnie garbu by nie miała.

 

pozdrawiam

;)

Pan Ropuch

Pan Ropuch

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@Henryk_Jakowiec ja znam za to grzybów parę

                                   do zbierania się nie palę 

                                   jak już zbiram to się czaję

                                   na cud patelni - czubajkę kanię

 

                                   już od dziecka ją w gąszczu traw wypatruję 

                                   więc mi nie mów - że ją pomylę i się wnet zatruję

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch                            

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Pokój 213

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Bożena De-Tre Z szacunkiem schylam głowę :) Wszystkiego pięknego :)
    • Bożena De-Tre
      Pokój 213

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Migrena Mam „ wrażliwcom” co wiedzą jak smakuje kawa o poranku….niech płynie wszystko-:)od

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      życzę….
    • Relsom
      Wino

      Przez Relsom · Opublikowano

      Piłaś siebie z jego ust jakby każde słowo było toastem. Był zachwycony – do pierwszego haustu. Potem już tylko pił. I pił. Nie rozróżniał roczników, nie czytał etykiet. Szukał ciężaru w ciele, nie w tym, co dojrzewało latami. A ty – dumna jak burgund w kryształowym kieliszku – stałaś się wodą w plastikowej szklance. Nie dlatego, że przestałaś błyszczeć. Lecz dlatego, że on patrzył tylko przez szkło.
    • Berenika97
      Skrzynia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Bardzo dziękuję! Masz rację  - Człowiek poraniony w dzieciństwie, często nie może się odnaleźć w dorosłym życiu. 
    • yfgfd123
      Pierwszy romans cz.2

      Przez yfgfd123 · Opublikowano

      Zacząłem od rekonesansu - począłem subtelnie zataczać wokół niej kręgi, przyglądając się jej z każdej strony, uważając, aby przypadkiem nie pokazać mojego zainteresowania. Uważałem wtedy naszą domniemaną bliskość za dosyć intymną, za delikatną i gotową do rozsypania się w drobne kawałki pod nieuważnymi, obcymi dłońmi, ponaglającymi ruchami nie cierpiącymi subtelności. Dopiero potem skojarzyłem te spacery z orbitowaniem, choć byłem raczej księżycem (a ona nie była słońcem!), bowiem o ile pozwalała mi na to okazja, moją twarz cały czas kierowałem ku niej, starając się łapać wszystkie refleksy, które mogły mi rzucać poroztrzaskiwane szyby, czy fragmenty gołej blachy. Nie zliczyłbym ile takich okrążeń zdołałem wykonać przed powrotem do domu, lecz pewny byłem wszystkich uzyskanych informacji - całkowicie pustej framugi po oknie na parterze, idealnego miejsca na wtargnięcie do środka, otoczonego z trzech stron samą fabryką, tworzącą w tym miejscu odrobinę prywatności, z dala od pustych przechodniów jak i wścibskich oczu lokatorów przyległych do niej bloków. Następny tydzień spędziłem na wyczekiwaniu - w drodze do szkoły nadal ją mijałem, tym razem bez tak wcześniej nierozłącznego ze mną wstydu, obnażyłem się już przed nią, byłem już w pełni winny dokonanej myślozbrodni, która już w sobotę miała stać się czynem. Siedząc w ławce starałem się zadowolić rudymi włosami koleżanki siedzącej dwa rzędy przede mną, nawet starałem się docenić jej urodę, to jak słońce wpadało jej we włosy, lecz zacząłem brzydzić się tym, jak starałem się zastąpić nasze uczucie takim substytutem, brzydziłem się moją młodzieńczą naiwnością, myślą, że będę mógł doznać tej samej przyjemności w ramionach byle dziewczyny, że próbuję sprowadzić namiętność bliskiego kontaktu z istotą tak skomplikowaną jak ona do czystej sensacji dotyku.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...